Τι είδε, τι κατάλαβε ο Ιάπωνας στη σημερινή Αθήνα

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στην Αθήνα, για ζωή λίγων ημερών εδώ, ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος, φωτορεπόρτερ, ως απεσταλμένος ενός εκ των κορυφαίων περιοδικών της πατρίδας του. Η αποστολή; Να εξηγήσει επιστρέφοντας στους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες του περιοδικού, το πώς είναι δυνατόν η εθνική ομάδα μιας χώρας που καταρρέει, η οποία δεν έχει σοβαρό πρωτάθλημα, να έχει εξασφαλίσει την παρουσία της στην μεγαλύτερη έκθεση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το Euro 2012,

Του έκανε καλό, ψυχοθεραπευτικά, του 40something Ιάπωνα αυτή η βόλτα για περίπου 10 μέρες στην Ελλάδα. Ερχόταν με τον καημό ότι η χώρα του δεν θα αλλάξει ποτέ, δεν θα γίνει κανονική, δεν θα εξελιχθεί ποτέ στον τόπο που ονειρεύεται να ζει κανείς. Εφυγε με τον αναστεναγμό της ανακούφισης που του προκάλεσε η «υπάρχουν και πολύ χειρότερα» διαπίστωση. Διότι δεν τέθηκε καν ζήτημα στο κεφάλι του. Προτιμά την Ιαπωνία της «μετά τσουνάμι» εποχής από αυτό που κατάλαβε ότι συμβαίνει στην Ελλάδα. Και επειδή είχε και να συγκρίνει, την Ελλάδα του ’94 που είχε πρωτοσυναντήσει με την Ελλάδα του 2012, η σύγκριση του προκάλεσε μόνο συμπόνια και θλίψη.

Το μόνο που δεν είχε αλλάξει ανάμεσα στην προ 18ετίας Αθήνα και την σημερινή ήταν οι ταξιτζήδες, από τους οποίους ζητούσε να τον πάνε στην Δαβάκη της Καλλιθέας και τον πήγαιναν στη Δαβάκη μιας άλλης περιοχής, από την οποία έπαιρνε άλλο ταξί για μια νέα ημίωρη διαδρομή. Αυτό που περισσότερο τον σόκαρε ήταν η απογοήτευση στην συμπεριφορά των ανθρώπων. Διάβασε φόβο, ανασφάλεια, κακοπέραση, οργή, κι ένα σωρό άλλα αρνητικά συναισθήματα στους Έλληνες που συνάντησε.

Του πήρε μέρες για να χωνέψει ότι υποψήφιοι στις εκλογές είναι οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια κόμματα που φέρουν την βασική ευθύνη για το κατάντημα της χώρας. Χρειάστηκε να επαναλάβει πολλές φορές, σε διαφορετικούς ανθρώπους, την ερώτηση σχετικά με τα αίτια της σημερινής κατάστασης στο ποδόσφαιρο για να καταφέρει να κατανοήσει όσα συμβαίνουν στο γήπεδό του και να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι, σε αντίθεση ακόμη και με τους Ιάπωνες που «ανακάλυψαν» το ποδόσφαιρο πολύ αργότερα, οι Ελληνες δεν εννοούν να αντιληφθούν ότι το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρος βιομηχανία παραγωγής ψυχαγωγικού θεάματος – αν νοιαστείς να το καθαρίσεις από τη βία και τη νοθεία και να το κάνεις ελκυστικό.

Τι πήρε μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής στο Τόκιο; Τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα ζει βουτηγμένη στη διαφθορά, η οποία την έφερε στο σημερινό της κατάντημα, και ότι οι Έλληνες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει τι ακριβώς και πώς συνέβη στην πατρίδα τους, με συνέπεια να ετοιμάζονται να εκλέξουν ξανά μια κυβέρνηση που θα εξυπηρετήσει τα ίδια συμφέροντα. Μια από τις πρώτες του έγνοιες κατά την επιστροφή είναι να προλάβει να στοιχηματίσει στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, της οποίας θα ηγούνται οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων.

Και πώς θα εξηγήσει στους συμπατριώτες του ότι η Εθνική ενός περίπου «απολίτιστου» πρωταθλήματος ποδοσφαίρου κατάφερε να πάει στο