Τα αίσχη στη Βουλή, σινιάλο παρακμής της Δημοκρατίας

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη συλλογική μνήμη που χαρακτηρίζονται ως καμπές. Είναι οι στιγμές που κάποιο γεγονός ανάβει σπινθήρες στα μυαλά των ανθρώπων, που κινητοποιεί συναισθήματα και τροχοδρομεί εξελίξεις. Είναι γεγονότα που σε σοκάρουν, που σε συγκινούν, που σε φοβίζουν. Γεγονότα που σου φωνάζουν και σε προειδοποιούν.

Η ιστορία είναι γεμάτη τέτοια. Γεγονότα σινιάλα, που αγνοήθηκαν και, μετά, οι σελίδες άρχισαν να γεμίζουν μελάνι. Τέτοιο γεγονός πιστεύω ότι είναι και η εξέταση του Ευάγγελου Βενιζέλου

στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής την περασμένη εβδομάδα και, ειλικρινά, εύχομαι η πολιτική τύφλωση να μην έχει φτάσει σε βαθμό τέτοιο που να μην μπορεί να διακρίνει τους προβολείς, τους οποίους τα όσα συνέβησαν στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, παίζουν εναγωνίως.

Αν και αποφεύγω να έχω συναισθηματική εμπλοκή με τα γεγονότα, πρέπει να ομολογήσω ότι, όπως και οι περισσότεροι, ένιωσα ντροπή, αηδία και βαθιά θλίψη. Για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, για τον ευτελισμό του κοινοβουλίου και τη γελοιοποίηση μίας τόσο σημαντικής υπόθεσης, για την οποία, απολύτως δικαίως, «σηκώθηκαν και οι πέτρες». Υπάρχει, όμως, κάτι πέρα από την συναισθηματική αντίδραση και την καταδίκη σε ένα γεγονός που μαγνήτισε τα βλέμματα –ή καλύτερα τα αυτιά- όλων των Ελλήνων. Και αυτό είναι το σινιάλο του. Σινιάλο παρακμής της ίδιας της Δημοκρατίας. Σινιάλο αποσάθρωσης των θεσμών και των ζωτικών λειτουργιών μιας χώρας και μιας κοινωνίας.

Τα όσα θλιβερά συνέβησαν στη Βουλή δεν είναι «τυχαίο γεγονός». Είναι το αποτέλεσμα διεργασιών που συντελούνται προοδευτικά, άλλοτε θορυβωδώς και -πιο συχνά- σιωπηρά σε μία Ελλάδα που βράζει και μια κοινωνία που τσουρουφλίζεται στα καζάνια της κρίσης. Κρίσης, που μας συστήθηκε ως οικονομική και γρήγορα, ως άλλη Λερναία Ύδρα, άρχισε να αποκαλύπτει ένα ένα τα κεφάλια της. Κρίση και κοινωνική και πολιτική και πολιτισμική και θεσμική.

Αν και θα ήθελα, λοιπόν, πολύ να το αντιμετωπίσω ως ένα ατυχές ενσταντανέ της πολιτικής ζωής, δεν πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω πως το θέμα είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου που επέδειξε για μία ακόμη φορά την κακή της σχέση με τους φραγμούς και που μπέρδεψε την πίεση με τον εξευτελισμό ενός μάρτυρα. Ούτε ο Ηλίας Κασιδιάρης, που ξεσκόνισε το υβρεολογικό του οπλοστάσιο και μετά βίας συγκρατήθηκε από μία ακόμη επίδειξη σωματικής ρώμης επειδή θίχθηκε. Ούτε βέβαια και ο Βενιζέλος, που ξεχνώντας τη θεσμική του υπόσταση έδωσε ρεσιτάλ παρορμητισμού, επιστρατεύοντας όλη του την ειρωνεία και εξαντλώντας το πνεύμα του σε σεξιστικά σχόλια και άλλου είδους εξυπνάδες.

Οι ύβρεις και οι εκφράσεις πεζοδρομίου βγαίνουν από το στόμα. Και να μην έβγαιναν, οι λόγοι που έκαναν το μυαλό να δώσει την εντολή στις φωνητικές χορδές, πάλι θα υφίσταντο. Θεωρώ βέβαιο ότι την επόμενη φορά θα πέσει και ξύλο, κάτι το οποίο πολλοί φοβήθηκαν ότι θα συνέβαινε και τις προάλλες. Κατά τη γνώμη μου είναι σαν να έχει ήδη πέσει. Διότι, βασιζόμενη στο ίδιο σκεπτικό, πιστεύω ότι μέσα σε αυτούς που θα χειροδικούσαν -και που θα χειροδικήσουν προσεχώς- συντρέχουν ήδη οι λόγοι για τους οποίους είναι αποφασισμένοι να το κάνουν.

Δεν έχει, λοιπόν, σημασία, κατά τη γνώμη μου, ποιος ξεκίνησε, ποιος συνέχισε και ποιος έκλεισε το επεισόδιο της προανακριτικής. Σημασία έχει να αντιληφθούν αυτοί που πρέπει, αυτό το επεισόδιο, ως έναν ακόμη σοβαρό σπασμό μιας Δημοκρατίας από καιρό δηλητηριασμένης. Διότι, η κατηφόρα δεν ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη. Έχει ξεκινήσει καιρό τώρα και πάει χέρι – χέρι με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, την ενδυνάμωσης των άκρων, την ενίσχυσης του λαϊκισμού, όλα αυτά απότοκα της πρωτοφανούς κρίσης που ζούμε.

Δεν ξέρω πόσους σπασμούς μπορεί να αντέξει ακόμη ο οργανισμός της Δημοκρατίας. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, το σινιάλο των γεγονότων. Διαφορετικά, σύντομα θα πιάσουμε πάτο. Θα βρεθούμε να κοιτάμε τον ουρανό από μία τρύπα στα υπόγεια και να αναρωτιόμαστε: «Ρε γαμώτο, πώς φτάσαμε εδώ κάτω;»

Καλό θα ήταν οι «εκλεκτοί» του λαού, αλλά και ο ίδιος ο λαός, όλοι εμείς που χαρίζουμε και αφαιρούμε τις βουλευτικές ταυτότητες, να συνειδητοποιήσουμε ότι ήδη ο ουρανός και το φως απομακρύνονται επικίνδυνα και να ξυπνήσουμε πριν ξαπλωθούμε στον πάτο, από τον οποίο δεν απέχουμε πολύ…

Όλα τα γεγονότα μιλάνε. Αρκεί να θες να τα ακούσεις. Και δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα χειρότερο από το να ξυπνάς μια μέρα μέσα στο σκοτάδι και να παραδέχεσαι ότι ενώ άκουγες έκανες τον κουφό…