Τα αγκάθια για τον ΣΥΡΙΖΑ θα φυτρώσουν μετά την κατάληψη της εξουσίας

Η λυμφατική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα το βράδυ της Κυριακής, που υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε υποβοηθητικά ως «οργή λαού» στην εντός της Βουλής κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία, θα πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό στο κόμμα της αξιωματική αντιπολίτευσης. Πολύ περισσότερο που αποτέλεσε συνέχεια μιας σειράς φτωχικών συγκεντρώσεων του Αλέξη Τσίπρα,

Φυσικά βρισκόμαστε στην εποχή που έχει στερέψει το συλλογικό πάθος, τα όνειρα εξατομικεύονται, οι μεγάλες ιδέες δεν συναρπάζουν. Ο λαός κουρασμένος, ανήσυχος, έμφοβος, δεν εναποθέτει με τυφλή πίστη το μέλλον του σε μεγαλόσχημες υποσχέσεις, ειδικά τώρα που – με όσα πέρασε, τόσο σοφός που έγινε, με τόσες γνώσεις, που θα έλεγε και ο ποιητής – είδε πως η λάμψη των υποσχέσεων ήταν απατηλή, και σβήνοντας άφησε πίσω της αποκαΐδια.

Και, όμως, είναι απόλυτη η επίγνωση στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η διακυβέρνησή του, τα μεγάλα άλματα που στοχεύει να κάνει , άμα τη αναλήψει της εξουσίας, απαιτεί έναν λαό ενεργοποιημένο, συμμέτοχο, συναγωνιστή. Το έχουν διατυπώσει άπειρες φορές σε συνεντεύξεις τους τα στελέχη του κόμματος.

Τώρα, όμως, προβληματισμένα συνειδητοποιούν πως οι λαϊκές μάζες που εισέρρευσαν στις τάξεις του κατά τις εκλογές του ‘12, και τους προώθησαν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι εκείνο το ριζοσπαστικοποιημένο λαικό στοιχείο που φαντασιώνονταν, με βάση τις θεωρητικές τους αναζητήσεις, τα μάνιουαλ των μαρξιστικών εγχειριδίων και τις καταλυτικές εντυπώσεις από τους καιρούς των «αγανακτισμένων».

Προφανώς, είχαν κάνει το λάθος να προσμετρήσουν ως δικούς τους και τους χιλιάδες ΝΔτες που, υπό τις εντυπώσεις και παροτρύνσεις της αντιμνημονιακής ρητορικής Σαμαρά, ανακάλυψαν τότε τη γοητεία του εξεγερσιακού πεζοδρομίου. Αφετέρου οι πασοκικοί ψηφοφόροι, έχουν εκπαιδευτεί να μετέχουν μόνο σε συντεχνιακές διεκδικήσεις και σε απολαβές από το κόμμα τους όταν αυτό βρισκόταν στην εξουσία, στους καιρούς της δανεικής ευημερίας -έχουν περάσει βλέπετε πάρα πολλά χρόνια από τη «μάχη του τελάρου», όταν στον καιρό της πρώιμης «αλλαγής», τα μέλη των Τοπικών Οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ κατέβηκαν νύχτα στη λαχαναγορά να κουβαλήσουν τελάρα και να σπάσουν την κερδοφόρα μονοκρατορία των μεσαζόντων!!

Τώρα γίνεται φανερό αυτό που ο γράφων και στο παρελθόν έχει υποστηρίξει (για να εισπράξει την μήνιν κάποιων συριζοταλιμπάν του διαδικτύου) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσήλκυσε ψηφοφόρους, αλλά όχι συνειδητοποιημένους συντρόφους του.

Σαφώς το πρόβλημα είναι διττό: το πρώτο αφορά τις επαμφορετίζουσες θέσεις του κόμματος σχετικά με την τύχη του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, την πειστικότητα των απαντήσεων για την λύση των προβλημάτων, και την αμετροεπή ρητορική κάποιων στελεχών του, που μάλλον απομακρύνουν υποψήφιους ψηφοφόρους.

Το δεύτερο είναι η οργανωτική του δομή: Ενα κόμμα που οδεύει στην εξουσία, δεν θέλησε να απλωθεί οργανωτικά μέσα στα κοινωνικά σύνολα. Πρυτάνευσε η αγωνιστικά καθαρότητα. Το στελεχικό του δυναμικό δεν ενσωμάτωσε εκπροσώπους των νέων στρωμάτων που προσέβλεψαν σε αυτό με την ψήφο τους. Παρέμεινε σχεδόν με το ίδιο δυναμικό – ένα κόμμα πολιτικοποιημένων μεν στελεχών, που ωστόσο εκπροσωπούν το κόμμα του 4%, χωρίς καμία διασύνδεση με ευρύτερα κοινωνικά σύνολα.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που την συνδικαλιστική του δυναμική την εναπόθεσε στα πασοκικά συνδικαλιστικά στελέχη του Δημοσίου, που κάποτε, επί πασοκικής παντοδυναμίας, είχαν λειτουργήσει ως ιμάντες μεταφοράς των θελήσεων της πασοκικής ηγεσίας προς τη βάση, λαμβάνοντας φυσικά τα ανάλογα οφέλη.

Σε κάθε περίπτωση, αν η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία γίνει περίπατος, λόγω των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία, καθόλου ανέφελος περίπατος δεν θα είναι η πορεία του αφ΄ ης στιγμής την καταλάβει.