Συγκλονίζει ο Τζεφ Γκριν: Πριν μισούσα την ουλή μου, τώρα την χρειάζομαι

Με ένα γράμμα από καρδιάς στο «The Player’s Tribune», ο Τζεφ Γκριν μιλάει για την επέμβαση καρδιάς που έκανε τον Ιανουάριο του 2012, και την ουλή που απέκτησε μετά από αυτό, η οποία του άλλαξε όλη την ζωή.

«Σαν επαγγελματίας αθλητής που είμαι, βασίζομαι στο σώμα μου για να ακούω το μυαλό μου, όπως ένας οδηγός της Formula 1 αναμένει το αυτοκίνητό του να ανταποκριθεί στους ελιγμούς του. Είμαι πολύ περήφανος την υγεία μου, την δύναμη και την αθλητικότητά μου. Ήξερα πως ήταν ένα δώρο από

Ένα πρωί, πέντε χρόνια πριν, αυτό το ξεχωριστό δώρο μού το πήραν μακριά.

Μετά από μια ρουτίνα ιατρικών εξετάσεων στο ΝΒΑ με τους Σέλτικς, διαγνώστηκα με μια επικίνδυνη μεγένθυση της βαλβίδας στην αορτή μου, το κύριο αιμοφόρο αγγείο στο σώμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι το ανακαλύπτουν αυτό μετά την ρήξη της αορτής, η οποία συνήθως είναι θανατηφόρα. Ο γιατρός των Σέλτικς βρήκε τον κορυφαίο χειρουργό αορτικής βαλβίδας στην Αμερική και έκανα εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τον Ιανουάριο του 2012.

Όταν ξύπνησα μετά το χειρουργείο, ο γιατρός μού είπε «Δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη, όταν θα μπορείς. Θα αντικρίσεις έναν διαφορετικό άνθρωπο». Τις πρώτες ημέρες δεν το έκανα.Δεν ήθελα να βγάλω την γάζα και να κοιτάξω το στήθος μου. Απλά έμενα στο κρεβάτι. Αλλά την 4η-5η ημέρα επιτέλους το έκανα. Έκατσα μπροστά στον καθρέφτη.

Έμεινα χωρίς φανέλα, γυμνός, όπως έκανε τόσες φορές μετά από αγώνες ή προπονήσεις. Μόνο που αυτή την φορά δεν αναγνώριζα το σώμα που κοιτούσα.

Αντί για το μυώδες στήθος που συνήθιζα να βλέπω, υπήρχε μια μακρά, οδοντωτή ροζ γραμμή από την βάση του λαιμού μου, μέχρι την κορυφή της κοιλιάς μου. Ήταν μια ουλή 9 ιντσών κατά μήκος του στήθους μου. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ακριβώς πάνω από την κοιλιά μου, είδα άλλες τρεις μεγάλες ραμμένες τρύπες, από τις οποίες παιρνούσαν υγρά κατά την διάρκεια της επέμβασης – χρόνια αργότερα αυτά τα σημάδια μένουν εκεί, σαν να είναι τραύματα από σφαίρες. Στο κάτω μέρος της ουλής, ακριβώς πάνω από τους κοιλιακούς μου, υπήρχε ένα κομμάτι από δέρμα που έμοιαζε με ορθογώνιο και μπορούσες να δεις τα ράμματα να σπρώχνουν το κάτω μέρος του στήθους μου.

Μέσα σε μία ημέρα, όλα όσα ήξερα για το σώμα μου είχαν αλλάξει. Όλη αυτή η αυτοπεποίθηση που ένιωθα γι’ αυτό το σώμα είχε εξαφανιστεί. Μπροστά στον καθρέφτη, άρχισα να κλαίω. Με πονούσε: αυτό θα έμενε για πάντα.

Μετά από μια εβδομάδα ανάρρωσης, πήγα σε κέντρο αποθεραπείας. Εκεί πολλοί άνθρωποι ανάρρωναν από διάφορες μορφές καρδιακών επεμβάσεων – μόνο που ήμουν ο μοναδικός κάτω από 60 ετών.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που πάντα βρίσκονταν δίπλα μου στους διαδρόμους. Περπατούσαν για 10-20 λεπτά χωρίς πρόβλημα. Εγώ εκείνη την στιγμή μπορούσα μόνο για 5 λεπτά και μετά ήμουν εξουθενωμένος. Ο γιατρός μού είχε υποσχεθεί πως κάθε ημέρα θα ήμουν όλο και καλύτερα, αλλά ήταν εύκολο να πέσω σε κατάθλιψη με την πρόοδό μου. Οι 60χρονοι «με είχαν».

Αλλά κάθε ημέρα έβλεπα αυτό το ζευγάρι και υπήρχε κάτι σε εκείνους, που άλλαξε τελείως την προοπτική μου. Ποτέ δεν σταμάτησαν να χαμογελάνε. 24 ώρες την ημέρα, 7 φορές την εβδομάδα. Αυτό με ενέπνευσε. «Μπορείς να το κάνεις», σκέφτηκα. «Συνέχισε να πιέζεσαι Τζεφ».

Η στάση μου άλλαξε προς το καλύτερο, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να επεξεργαστώ αυτή την ουλή – ήταν μια συνεχής υπενθύμιση για το πόσο πραγματικά ήταν όλα. Ήθελα να μην υπάρχει αυτή η ουλή πια!

Έβαζα τα πάντα επάνω, ειδική κρέμα για ουλές, βούτυρο κακάο, ό,τι μπορούσα να βρω, το οποίο θα επιτάχυνε την επούλωση. Μπορείτε να ρωτήσετε τον πατέρα μου: είχα πάθει εμμονή με οποιοδήποτε προϊόν θα έκανε την ουλή να εξαφανιστεί. Δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω καθόλου. Αλλά μετά από αρκετές εβδομάδες, συνειδητοποίησα ότι αυτή η ουλή δεν πήγαινε πουθενά. Δεν είχα καμία επιλογή. Οπότε προσπάθησα να είμαι εγώ κύριος της ουλής. Και το καλύτερο πράγμα ήταν να την κάνω μέρος της ρουτίνας μου. Θα δείξω τον κόσμο αυτό το πράγμα. Θα βγάζω την φανέλα μου οποιαδήποτε στιγμή. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προσαρμοστώ.

Μετά από έναν μήνα επανήλθα στους Σέλτικς. Δεν έκανα φουλ προπονήσεις, αλλά δούλευα μαζί με τον κόουτς Μπράιαν Ντου. Και κάθε φορά που το έκανα αυτό, φρόντιζα να μην φοράω μπλούζα. Κάποιοι συμπαίκτες μου μάλιστα εξεπλάγησαν από την απόφασή μου. Ο Κέβιν Γκαρνέτ είπε «Φίλε, φόρα την μπλούζα σου»! Το ίδιο έκανε και ο Πολ Πιρς, ο Κόρτνεϊ Λι, ακόμα κι ο Μπράιαν. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν θα φορέσω αυτή την γ@@@ μπλούζα. Σοκαρίστηκαν στην αρχή, γιατί η ουλή είχε ακόμα δυσάρεστη όψη. Αλλά στο τέλος κατάλαβαν τι έκανα, πως ήθελα να παρακινήσω τον εαυτό μου ότι επέστρεφα. Μετά από λίγο, όλοι συμπεριφέρονταν φυσιολογικά. Μέχει που οι συμπαίκτες μου σκέφτηκαν ότι ήμουν χαριτωμένος με αυτό.

Πριν, μισούσα την ουλή μου.

Τώρα την χρειάζομαι.

Χρειάστηκα αυτή την ουλή να μου υπενθυμίζει τι πέρασα. Και κάθε μου αντίδραση γι’ αυτό ήταν ακόμα μια υπενθύμιση. Δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω. Αν η ουλή ήταν ακόμα εκεί, σήμαινε ότι ήμουν ακόμα ζωντανός.

Πέρυσι, πήγα σε μια νέα ομάδα, τους Μάτζικ. Μια φορά, πριν από ένα παιχνίδι, ένας νέος συμπαίκτης με ρώτησε για την επέμβαση και πως ήταν η αποθεραπεία. Ο Έλφριντ Πέιτον μας άκουσε και ήρθε στην κουβέντα.

«Τζεφ, έκανες επέμβαση στην καρδιά;», είπε ο Έλφριντ. Η αντίδρασή μου «Ναι! Πριν από πέντε χρόνια!». Σοκαρίστηκε, αλλά έπειτα μού έκανε ένα σωρό ερωτήσεις και απόλαυσα πραγματικά όλη τη συζήτηση.

Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τον Ιανουάριο του 2012, όταν και ξύπνησα στο νοσοκομείο, μετά την επέμβαση. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μην νιώθω την ουλή στο σώμα μου. Έχει επουλωθεί πολύ, αλλά έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος, όπως στην αρχή. Όταν περνάω τα χέρια μου πάνω της, εξακολουθώ να αισθάνομαι το σύνολο του στήθους μου. Πάντα θα είναι ένα κομμάτι μου.

Μπορεί να μην βγάζω πια την φανέλα μου τόσο συχνά. Αλλά τα πάντα άλλαξαν όταν αντιμετώπισα πια αυτή την ουλή και δεν της κρυβόμουν πια. Είναι πραγματικά απίστευτο. Το ίδιο πράγμα που με φόβιζε έγινε το σύμβολο για όλα όσα έχω περάσει.

Τώρα το βλέπω στον καθρέφτη. Βλέπω τον Iron Man».

Πηγή: gazzetta.gr