«Στα όρια της επιβίωσης…» | Θεά #6

Βρίσκομαι κάπου στα όρια της επιβίωσης. Έφτασα εδώ μετά από ένα μεγάλο ταξίδι 27 ολόκληρων χρόνων. Παραπατώ πάνω στα όρια, προσπαθώντας να διατηρήσω το χρωματιστό μου χαμόγελο. Αυτό είναι που μετράει για τους ανθρώπους βλέπεις…
Το χρωματιστό σου χαμόγελο και μόνο. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι χρειάζεται για να το αποκτήσεις. Κι αν δεν το φοράς με συνέπεια θα σε κάνουν να νιώθεις ενοχές για όλα αυτά που δεν μπορείς να έχεις…

Η χρεωκοπία του κραγιόν ίσως σου έπεσε βαριά.

Αρκετά λυρική… Η ποίηση, εξάλλου, μοιάζει κάτι το αφηρημένο. Ακόμα κι αν μας συγκινεί, ό,τι το αφηρημένο αποφεύγουμε να το προσδιορίσουμε. Το αφήνουμε διάχυτο να γυροφέρνει στον εγκέφαλό μας. Μόνο που τα όρια της επιβίωσης δεν έχουν τίποτα το αφηρημένο. Είναι αριθμητικά μετρήσιμα κι, ίσως, χρειάζεται αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσω ~ όσο αυτό είναι εφικτό για μένα ~ τον πεζό ξύλινο λόγο μου για να καταλάβεις… Μαζί θα χρησιμοποιήσω κι εμένα ολόκληρη.

Μετράει πάντα ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τα πράγματα. Και ο τρόπος που τα μετράει, επίσης. Εγώ θα σου πω το εξής για να τα βάλω στη θέση τους. Έχω πραγματώσει τους στόχους μου. Έχω αγγίξει τα όνειρά μου. Έστω και σ’ ένα μικρό πρώτο επίπεδο. Εξάλλου χρόνια πριν, δε φανταζόμουν πως αυτό το λίγο θα μπορούσα να το καταφέρω. Άρα αυτό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ανθρώπου, σωστά; Σωστά.
Φυσικά είναι κι άλλα που θέλω να κάνω και να πετύχω. Τα όνειρα δεν τελειώνουν. Ούτε οι προσδοκίες. Το θέμα είναι πως κινούμαι προς την κατεύθυνσή τους μέσα σε αργή κίνηση. Κι όταν όλος ο κόσμος τρέχει σε κανονικούς ρυθμούς, τότε πώς εσύ μπορείς να ζεις καλά σε slow motion;

Κι ενώ έχω μια δουλειά, που προς το παρόν το αντικείμενο της ενασχόλησης με καλύπτει, μια πραγματοποιημένη δουλειά στο θέατρο με κάποια προοπτική, δημιουργία να υπάρχει και να κατατρώει τα σωθικά μας, σχέδια για το μέλλον, εν δυνάμει φίλους και σχέσεις διάχυτους στο σύμπαν της πόλης, θα ‘λεγα ότι η ζωή μου πάει καλά. Βέβαια, όλοι έχουμε τα σκοτεινά μας σημεία και μέσα σε διάφορες ατυχίες της ζωής, μπορώ να πω ότι έχω αισθανθεί τυχερή. Γενικά, θα μπορούσα να πω ότι τα πράγματα είναι υπέροχα! Δεν το λέω όμως…
Κάτι συγκρατεί και κρατά σε απόσταση το καλά από το υπέροχα. Δεν τ’ αφήνει να συναντηθούν. Γαμώτο! Αδικία… Γιατί, τελικά υπάρχει κάτι που κάνει τη ζωή να μην πάει. Η ζωή δεν προχωράει… Θέλει καύσιμα. Θέλει ΛΕΦΤΑ.

Γιατί σου είπα. Το όριο επιβίωσης είναι κάτι μετρήσιμο. Και τα χρόνια μας, επίσης. Περάσανε τα φοιτητικά μας χρόνια, αλλά στην ουσία δεν έφυγαν ποτέ. Κι ακόμα κι αν θέλουμε να τ’ αφήσουμε πίσω για να προχωρήσουμε μπροστά, δε μας αφήνουν.
Μας καταδικάζουν σε στασιμότητα.
Θέλεις να ζωγραφίσεις και δεν έχεις μαρκαδόρους.
Θέλεις να πλέξεις και δεν έχεις βελονάκια.
Θέλεις να κολυμπήσεις και δεν έχεις θάλασσα.
Θέλεις να κάνεις ποδήλατο και σου λείπει ολόκληρο το ποδήλατο.
Πόσο πιο ξεκάθαρα να το πούμε; Ντεν έχω υλικό καρντιά μου.

Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Όσα λεφτά και να είχα δε θα ήμουν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένη. Αλλά εδώ δε μιλάμε για τα πολλά λεφτά. Μιλάμε γι αυτά που θα σου προσφέρουν μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Θυμάμαι πέρυσι, τέτοιον καιρό, τα 500€ σε 4ωρη σύμβαση. Θυμάμαι πόσο δύσκολα τα έβγαζα πέρα… Φέτος δεν έχει 4ωρο. Ούτε μισθό. Φέτος έχει μεροκάματο. Δε με πειράζει. Καλύτερα έτσι. Απλά άμα τα μαζώξεις στο τέλος του μήνα δε βγάζουνε μισθό. Δε βγάζουν ούτε μήνα επίσης. Δε βγάζουνε τους λογαριασμούς σου. Δε βγάζουνε το νοίκι σου. Δε βγάζουνε το φαγητό στο ψυγείο σου. Ούτε τις ιατρικές εξετάσεις σου. Με αυτά, ίσως ήμουν λίγο περισσότερο χαρούμενη.

Είμαι και λίγο υποτασική από τη φύση μου. Πέφτει πίεση και αιματοκρίτης με το παραμικρό. Ανέκαθεν. Βαρέθηκα τις συμβουλές.«Χρειάζεται να τρως καλύτερα…» Το ότι χρειάζεται, χρειάζεται. Το αν μπορείς δεν έχει μεγάλη σημασία.

Δε λιποθυμούν μόνο παιδιά σε σχολεία επειδή υποσιτίζονται. Πολλοί νέοι, ενήλικες κάθε ηλικίας και ηλικιωμένοι υποσιτίζονται. Υποκρινόμαστε. Και μεταξύ μας εδώ που τα λέμε…Όλα καλά. Αρκεί να έχεις ένα χρωματιστό χαμόγελο να φορέσεις.

Οι τηλεοπτικές ειδήσεις με εκνευρίζουν. Με αηδιάζουν. Τα κάθε λογής δημοσιεύματα γι αυτούς που έχουν ανάγκη, μου φέρνουν ναυτία. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν ανάγκη σήμερα, τελικά; Ποιοι είναι αυτοί οι άγνωστοι άποροι που φυτοζωούν στα όρια της επιβίωσης; Εξωγήινοι που εμφανίζονται εμφανώς ταλαιπωρημένοι κι εξαθλιωμένοι μόνο σε πλάνα των δελτίων ειδήσεων; Ή μήπως η Ανάγκη κυκλοφορεί σήμερα ανάμεσά μας κρυβόμενη πίσω από διάφορα χρωματιστά χαμόγελα;

Δεν υπάρχουν πια μόνο φτωχοί με χαμηλό πνευματικό επίπεδο. Έτσι δεν ήταν σχεδόν πάντα οι φτωχοί; Δεν τους φτάνει η Αφρική. Θέλουν να τα κατασπαράξουν όλα. Σήμερα δημιουργούνται φτωχοί με μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια. Αυτοί, ίσως, μπορούν περισσότερο να διαχειριστούν τη φτώχεια, σίγουρα όμως, τους είναι περισσότερο επώδυνη ψυχικά. Όταν μπορείς να καταλάβεις το κακό που σου συμβαίνει, τότε αυτό σε πονά περισσότερο. ~ Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Αλλά γι αυτό σε πλήττουν. Γιατί δε θέλουν να υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται. Αλλά φτωχοί και χειραγωγούμενοι. Σε εσένα ρίχνουν το τυράκι του φόβου και της τρομοκρατίας. Φτάνει η ευημερία. Πολύς κόσμος μορφώθηκε. Πολύς απέκτησε αγαθά. Μη φτάσουμε και στο σημείο να ζήσουμε σε ένα δίκαιο κόσμο…! Πάμε πάλι.

Τα δελτία ειδήσεων είναι λες και απευθύνονται σε εγκεφαλικά νεκρούς. Υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Μας δουλεύουν κατάμουτρα. Το ξέρεις. Το χεις καταλάβει. (Το χεις καταλάβει;) Το θέμα είναι πως, πλέον, βγαίνουμε εμείς εκεί έξω και δουλευόμαστε μεταξύ μας. Όχι φίλε μου. Ένα πιάτο φαγητό δεν είναι δεδομένο. Το χρωματιστό σου χαμόγελο, όμως, είναι περισσότερο δεδομένο και απαραίτητο εκεί έξω. Κατάλαβες τώρα;

«Σε μια χώρα άδικη, η φτώχεια είναι ντροπή ενώ σε μια δίκαιη, ντροπή είναι ο πλούτος». ~ Κομφούκιος

Να ακούς μουσική και να διαβάζεις.

Τους μεγάλους εκείνους. Τους μοναδικούς.

Όπου κι αν βρίσκεσαι εγκλωβισμένος, όπου κι αν έχεις βυθιστεί, έτσι θα αναπνέεις.

Να διαβάζεις και να ακούς μουσική. Να αναπνέεις.

Σας αγαπώ πάντα,

Η «Θεά».

*Follow on twitter: @aidonaki