Σήμερα γιορτάζω…

Ήταν πριν κάποια χρόνια , αρκετά θα έλεγα, αν και μου φαίνονται λίγα… που αντίκρισα το μεγαλείο του κόσμου τούτου. Η γέννηση, σημαντικό γεγονός στις ζωές των ανθρώπων, ευχάριστο, θαύμα θα έλεγε κανείς… η δημιουργία του ανθρώπου. Είναι κάποιοι που πιστεύουν ότι η πορεία ενός ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένη με τη γέννησή του. Το άτομο έρχεται για να ζήσει συγκεκριμένες εμπειρίες και τίποτα δεν αλλάζει τη μοίρα του. Άλλοι, πάλι, πιστεύουν ότι ζούμε αυτό που θέλουμε να ζήσουμε και, φυσικά, μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που λέμε ριζικό, πεπρωμένο δεν υφίσταται.

Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έρχεται για να ζήσει συγκεκριμένες στιγμές, επιτελεί τη δική του προσωπική τροχιά… που πολλές φορές ακόμα και αν θέλει να την αλλάξει, δύσκολα τα καταφέρνει. Πάντα υπάρχει αυτή η αόρατη δύναμη που τον τραβάει με ορμή στον αρχικό του στόχο. Βέβαια δεν πιστεύω ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, αλλά θεωρώ ότι δύσκολα ξεφεύγουμε από τα γρανάζια του αρχικού μας προορισμού.

Ήμουν πολύ μικρή, γύρω στα 12, όταν έγραψα το πρώτο παιδικό μου τραγούδι, με τίτλο η Άνοιξη. Λίγα χρόνια αργότερα συνεχίζω να γράφω, κατά διαστήματα στίχους… και πολύ πιο μετά, γράφω εντελώς τυχαία, το πρώτο μου άρθρο. Μετά λοιπόν το πέρασμα τόσων χρόνων κατάλαβα ότι πάντα μου άρεσε να αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε ένα κομμάτι χαρτί, άσχετα αν δεν το είχα συνειδητοποιήσει.

Όπως επίσης, πάντα μου άρεσε να αναλύω καταστάσεις, να βοηθάω τους ανήμπορους, να μιλάω με τις ώρες για κοινωνικά ζητήματα, για οτιδήποτε άσχημο ή ωραίο. Με λίγα λόγια δε βλέπω να έχουν αλλάξει και πολύ κάποιες βασικές πτυχές της προσωπικότητάς μου. Και σήμερα, ημέρα των γενεθλίων μου αναλύω εμένα! Τέτοια μέρα κάθε χρόνο είναι γιορτή, μέρα χαράς. Και, όμως, φέτος κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Η ανάλυση έγινε πιο βαθιά, οι σκέψεις μου μπερδεύτηκαν! Φταίει που συνειδητοποιώ ότι τα γενέθλια τελικά δεν γιορτή μόνο, όπως νόμιζα, αλλά σηματοδοτούν ότι χάνουμε ένα χρόνο από τη ζωή μας. Ένας ακόμη χρόνος πέρασε…

Η ωριμότητα αλλάζει τους ανθρώπους, είναι εκείνη που μπορεί να μετριάσει και, στη χειρότερη, να εξαφανίσει την ξενοιασιά που κουβαλούσαν παιδιά. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, αναθεωρούμε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν ενθουσιαζόμαστε με τα ίδια πράγματα και, φυσικά, δεν ενθουσιαζόμαστε τόσο εύκολα. Τυχεροί όσοι κατορθώνουν να μείνουν παιδιά, τυχεροί όσοι μπορούν και γελάνε δυνατά, τυχεροί ακόμα είναι εκείνοι που φέρονται κάποιες στιγμές στην προσωπική τους ζωή σαν παιδιά.

Μεγαλώνουμε, δυστυχώς, και όλα αλλάζουν… Πρέπει να δίνουμε αναφορά για τις πράξεις μας, δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε! Κομμένες οι σκανδαλιές, τα πειράγματα… Μεγαλώνουμε και αυτό όλοι το ξέρουν… μόνο η μάνα μας βλέπει και μας αντιμετωπίζει πάντα σαν παιδί. Έφαγες; Βάλε τη ζακέτα σου θα κρυώσεις, να με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις! Κοριτσάκι μου! Τι ενοχλητικές, μα τόσο τρυφερές και γλυκές φράσεις….

Όμως παρόλα αυτά, ο χρόνος δε συμφωνεί με τη μητέρα μας. Δεν είμαστε τα κοριτσάκια ή τα αγοράκια των γονιών μας που ποτέ δε θα πάψουν να μας βλέπουν σαν μικρά παιδιά. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι πλέον. Και, όμως, κάποιες στιγμές θέλουμε να νιώσουμε παιδιά, έστω τα παιδιά της μαμάς και του μπαμπά! Ε τι να κάνουμε, η νοοτροπία της ελληνικής οικογένειας μας έχει αφήσει τόσο γλυκές νότες υπερπροστασίας που δε θέλουμε να εξαφανιστούν, ακόμα και τώρα. Το ‘χουμε ανάγκη αυτό το ντάντεμα! Είναι το καλύτερο χαλαρωτικό κάποιες φορές και αποτελεί το αντίδοτο στη σκληρή κοινωνία που ζούμε.

Ημέρα γενεθλίων σήμερα και σκέψεις ανάμεικτες, συγκεχυμένες… Συναισθήματα ανάμεικτα αυτά και όλα τα χρόνια που πέρασα ξετυλίγονται σαν κουβάρι μπρος στα μάτια μου. Απορροφημένη σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος, ένας θόρυβος τραγουδιού με επαναφέρει στο τώρα. Είναι ο ήχος του κινητού μου…. Μια κλήση… κοιτάω το νούμερο… Είναι για ένα άλλο τυπικό «χρόνια πολλά» σκέφτομαι… και το αφήνω να χτυπάει… το τραγούδι του κινητού, άλλωστε, τα λέει όλα. Μην ψάξεις να με βρεις στο ψέμα και στην απουσία…

Πώς γίναμε έτσι, σκέφτομαι. Όλα έγιναν ανούσια και τυπικά. Σπάνια οι άνθρωποι κάνουν αυτό που νιώθουν πραγματικά. Και εκείνο που με πληγώνει πραγματικά είναι ότι ακόμα και πολύ δικά μου άτομα βάζουν τα γενέθλια σαν υπενθύμιση στο κινητό τους. Είναι που δε θέλουν σε καμία περίπτωση να τα ξεχάσουν ή είναι ότι με έχουν ήδη ξεχάσει; Η γέννηση μου είναι μια απλή υπενθύμιση για ένα ξερό χρόνια πολλά, ίσως και ένα δώρο χωρίς να το νιώθουν. Τι αξία έχουν όλα αυτά σκέφτομαι. Πόσο ρηχή έγινε η ζωή μας;

Το κινητό συνεχίζει να χτυπάει επαναλαμβανόμενα ,το κλείνω… μπαίνω στο αυτοκίνητο και οδηγώ προς μια παραλία. Εκεί σταματάω , ολομόναχη . Μόνη εγώ και οι σκέψεις μου… Κάθομαι σε ένα βραχάκι… παίρνω μια μικρή πετρούλα και την πετάω στη γαληνεμένη θάλασσα. Λες και θέλω να δώσω ένα ήχο και μια κίνηση, να ταράξω λίγο τα νερά και την τόσο αποπνικτική μα συνάμα όμορφη γαλήνη. Χρόνια πολλά Ιωάννα, λέω στο εαυτό μου, και τουλάχιστον εγώ το εννοώ! Σήμερα γιορτάζω λέω… και καλύτερα μόνη εδώ… παρά να είμαι μια υπενθύμιση σε ένα κινητό!