Ρατσισμός στις ΗΠΑ, 150 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας

Eϊ! you,

Εκεί κάτω στο Μισούρι, στο Φέργκιουσον, στο Σεν Λούις, πώς σκοτώνετε τους ανθρώπους, σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλια; Είδα το βίντεο με το φονικό, ναι το φονικό, το λέω με πλήρη επίγνωση, του δεύτερου μαύρου νεαρού και σοκαρίστηκα. «Τον έφαγαν» οι αστυνομικοί «σαν το σκυλί στο αμπέλι». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Δείτε το βίντεο, όσοι δεν το κάνατε ήδη, και θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Να κάνω το συσχετισμό πως την ίδια μέρα, χθες Τετάρτη, έφτανε στο Φέργκιουσον ο επίσης μαύρος υπουργός Δικαιοσύνης και πως έτσι θα δυσκολευόταν

η αποστολή του; Δε θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά, οι μαύροι του Φέργκιουσον και του Σεν Λούις ξέρουν, σίγουρα, καλύτερα από μένα.

Βάλσαμο, φαντάζομαι, γι αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για μας τους υπολοίπους, η κουβέντα του αμερικανού υπουργού Δικαιοσύνης προς τους μαύρους πολίτες, «κατανοώ τη δυσπιστία, είμαι υπουργός Δικαιοσύνης αλλά είμαι επίσης και μαύρος», τους είπε.

Θαυμάζω την ψυχραιμία της πλειοψηφίας των ειρηνικών διαδηλωτών, σκέφτομαι πως αν αυτό συνέβαινε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, θα είχαν ξεσηκωθεί και τα πεζοδρόμια.

Μπορεί και να γίνει, πού ξέρεις; Γιατί κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστινίους της Γάζας και όχι κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας, ιδίως κατά των Αφροαμερικανών, στις ΗΠΑ;

Ως και το συνήθως αργοκίνητο σε ζητήματα δημοκρατικών δικαιωμάτων Συμβούλιο της Ευρώπης, δια του Γενικού Γραμματέα, κατήγγειλε την υπερβολική χρήση αστυνομικής βίας και την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων της ελευθερίας, του συνέρχεσθαι και της ελευθερίας της έκφρασης.

Σε κάθε περίπτωση, περιμένουμε οι δημοκρατικοί πολίτες υποθέτω σε όλο τον κόσμο, την εξέλιξη των δύο υποθέσεων, Φέργκιουσον και Σεν Λούις, τη διερεύνηση ευθυνών και στη συνέχεια την απόδοσή τους, με λίγα λόγια την απόδοση δικαιοσύνης.

Δε μιλάμε δα για το εμπόλεμο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, μιλάμε για ευνομούμενη Πολιτεία.

Ή μήπως όχι; Εκατόν πενήντα χρόνια από την κατάργηση της δουλείας και πενήντα από το δικαίωμα της ψήφου στους μαύρους πολίτες των ΗΠΑ, μπας και δε φτάνουν;

Έφτασαν για να εκλεγεί μαύρος Πρόεδρος. Πώς; Γιατί συνέρρευσαν οι μαύροι ψηφοφόροι αλλά και οι ισπανόφωνοι και ξεπέρασαν τους λευκούς.

Αυτή είναι η πραγματικότητα πια στις ΗΠΑ. Και όχι οι τρεις μαύροι στους πενήντα τρεις αστυνομικούς του Φέργκιουσον, δυσανάλογο το βρήκαν άλλες αμερικανικές Πολιτείες με μεγάλο μαύρο πληθυσμό και συμβούλευσαν τους συμπατριώτες τους να το δουν το θέμα.

Ας το δουν, λοιπόν.

Γιατί είναι ντροπιαστική η εικόνα στο Φέργκιουσον και στο Σεν Λούις.

Eϊ! you, εκεί κάτω στο Μισούρι, στο Φέργκιουσον, στο Σεν Λούις, «Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει»…