Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ

«Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνει στους ουρανούς, τοκίζεται και επιστρέφει πίσω εμπλουτισμένο», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις γνωρίζοντας τον Κοσμικό Νόμο για την Ανώτερη Δικαιοσύνη που είναι πάνω από τους ανθρώπινους νόμους. Μου το θύμισε πρόσφατα ο φίλος Τάσος Μπουλμέτης, σκηνοθέτης της ανεπανάληπτης ταινίας «Πολίτικη Κουζίνα».

Το μνημονεύω – για να μην ξεχνιόμαστε – επειδή τούτος ο φιλόξενος ιστότοπος με τα άρθρα του διευθυντή του Χρήστου Παναγιωτόπουλου, έχει βάλει σε κίνηση την Ανώτερη ποιότητα των μεγάλων δημιουργών που γέννησε ο τόπος μας αναφερόμενος τόσο στον Ηλιοπότη Οδυσσέα Ελύτη,

όσο και στον Μάνο Χατζιδάκι – όπως παράλληλα κάνει και ο Διονύσης Σαββόπουλος με την ιδιοφυή βραχνώδη ερμηνευτική επαναδημιουργία τραγουδιών του Χατζιδάκι, ο οποίος μάλιστα σωστά σχολιάζει πώς το επαναστατικότερο γεγονός της σκοτεινής 7ετίας ήταν η λάμπουσα ποιότητα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΥ. Ακριβώς γιατί η ποιότητα της μεγάλης τέχνης κρατάει δροσερή την ψυχή – εντός της συμπαντικής αρμονίας – ως απάντηση στην βαρβαρότητα των καιρών που στεγνώνει και ξηραίνει την ψυχή.

Γιατί, η Τέχνη δεν αντιγράφει ούτε ερμηνεύει τη ζωή. Η Τέχνη δημιουργεί οροπέδια καταφυγής της ανθρώπινης ψυχής, για να είναι εκεί, για να μπορεί να καταφύγει η ψυχή του καθενός, όταν θα αισθανθεί την ανάγκη. Ο Χατζιδάκις τότε, βεβαίως, σφυροκοπήθηκε άγρια από τους «ειδήμονες» που με εχθρότητα χτύπησαν το έργο του και έτσι πούλησε μόνο 2.000 δίσκους για να ‘ρθουν καιροί όπου από στόμα σε στόμα σε μια 7ετία να έχουν πουληθεί 1.200.000. Ως του άξιζε…!!!

Ο Χατζιδάκις έκανε το καλό… και τοκισμένο του το επέστρεψε το Σύμπαν, αλλά και οι Άνθρωποι του το ανταπέδωσαν ως αντίδωρο για τα «υψηλόφρονα οροπέδιά του», και του έστειλαν την αγάπη τους και το βαθύ σεβασμό τους…

Συχνά-πυκνά καλλιτέχνες «που γνώριζαν την προσευχή τους» έζησαν απίστευτες επιθέσεις από αδαείς και εμπαθέστατους γραφιάδες, τόσο ως άτομα όσο και το έργο τους όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πρωτοσέλιδος καθημερινός στόχος δημοσιογραφικού συγκροτήματος που τότε μεσουρανούσε και, πλέον, τρεμοπαίζει στην ανυποληψία.

Αλλά φαίνεται πως έτσι είναι σχεδιασμένο από την Συμπαντική Αρμονία να ισορροπεί η ζωή σε δίπολα: καλό-κακό, ωραίο-άσχημο, φως-σκοτάδι, ευγένεια-χυδαιότητα, δημιουργία-καταστροφικότητα. Βεβαίως, ο καθένας μας ως φθαρτή οντότητα έχει την ελευθερία – η ανθρώπινη βούληση – να αποφασίσει από ποια μεριά θα πάει και από αυτό κρινόμαστε όλοι.

Τόσο ο Χατζιδάκις όσο και ο Ελύτης, με το έργο τους αλλά και τις πράξεις τους, πήγαν από τη φωτεινή πλευρά… πήραν το ανηφορικό μονοπάτι της θετικότητας… και σήμερα μνημονεύονται ως μεγάλοι πυλώνες της ζωής και της «μέσα ελευθερίας», και όχι από τη μεριά της άρνησης και της καταστροφικότητας. Γνωρίζοντας βεβαίως αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι, «Τρελαίνουν οι θεοί αυτούς που μόνο καταστρέφουν»…

Ο Ελύτης, μάλιστα, ως μέγας γνώστης της Ανώτερης Δικαιοσύνης του ΦΩΤΟΣ – που μου είχε πει λίγο πριν ανέλθει στους ουρανούς, πως αν άκουγε τους κ