Πολιτικός χειμώνας με 40 βαθμούς καύσωνα!

Έπειτα από πολλά χρόνια είχα ξανά την ευκαιρία να παρακολουθήσω προγραμματικές δηλώσεις ως πολίτης και όχι ως ρεπόρτερ. Ένοιωθα, ταυτοχρονα, απελευθερωμένος από την πίεση του χρόνου αλλά και  απαλλαγμένος από την υποχρέωση να προσεγγίσω τη διαδικασία με βάση, είτε την αυστηρή ισορροπία στην κάλυψη, είτε την ανάδειξη εκείνων των σημείων που καθρεφτίζουν μια συγκεκριμένη πολιτική προσέγγιση.

Ως απλός πολίτης λοιπόν, δεν χρειάστηκε να ξημεροβραδιάζομαι με τις ατέλειωτες και, συνήθως, ανούσιες τοποθετήσεις απειράριθμων βουλευτών, ελάχιστοι εκ των οποίων πέπρωνται να αφήσουν κάποιο μικρό έστω

Ούτε τις ανιαρές υπουργικές παρεμβάσεις, το περιεχόμενο των οποίων μέσες – άκρες είναι συνήθως γνωστό από τις προηγούμενες ημέρες, αφού οι ίδιοι είναι παραπάνω από πρόθυμοι να το διαρρεύσουν σε κάθε ευκαιρία.
Είπα να μείνω στα βασικά. Στους πολιτικούς αρχηγούς και, άντε, σε κανά δυό γνωστές πολιτικές φυσιογνωμίες με παρεμβατικό και, ενίοτε, ουσιαστικό λόγο.

Άκουσα  τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει για επιθετικές αποκρατικοποιήσεις, άκουσα τον Αλέξη Τσίπρα να προειδοποιεί αυστηρά όποιον τολμήσει να  ξεπουλήσει έστω κι ένα εκατοστό της περιουσίας του ελληνικού λαού, άκουσα τον Βαγγέλη Βενιζέλο να του απαντάει χαρακτηρίζοντας τον λαϊκιστή και δημαγωγό, χειροκροτούμενος μάλιστα και από  νεοδημοκράτες!

Άκουσα και κάποιους από τους άλλους. Είδα και τους Χρυσαυγίτες να σηκώνονται όταν ανέβηκε να μιλήσει ο αρχηγός τους (αλλά δεν τον χειροκρότησαν, προφανώς επειδή δεν είναι σε θέση να κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα).

Άκουσα και τον Γιάννη Στουρνάρα να λέει πως δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με κάποιον που δεν θέλει να ξαναδιαπραγματευτεί κάτι που έχεις ήδη συμφωνήσει μαζί του.

Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία και η κυβέρνηση -αυτό έλειπε- πήρε την εμπιστοσύνη της Βουλής, ο «απλός πολίτης» που έκρυβα τόσα χρόνια μέσα μου ήταν αμήχανος, προβληματισμένος και φοβισμένος.

Αμήχανος που μετά από δυό φορές που πήγε μέσα σε ενάμιση μήνα στις κάλπες, ξανακουσε -και μάλιστα απο τους ίδιους ανθρώπους- για όλα αυτά που πρόκειται να γίνουν ενώ θα έπρεπε να είχαν γίνει (και πάλι από τους ίδιους ανθρώπους)  χωρίς να έχει χαθεί τόσος χρόνος.

Προβληματισμένος, διότι το πολιτικό σύστημα το οποίο ανελλιπώς τιμά με την ψήφο του πάνω απο τριάντα χρόνια, ακόμη κι όταν επιχειρεί να  δείξει πως έχει ξεπεράσει το ταμπού της πολιτοκομματικής συνεργασίας, παραμένει εγκλωβισμένο στις παραδοσιακές πρακτικές, κλείνοντας πάντα το μάτι στα πελατάκια του: τους κομματικούς του στρατούς και τις συντεχνίες.

Φοβισμένος, επειδή ανακαλύπτει ότι στη Βουλή υπάρχει και πάλι μια αντιπολίτευση η οποία απειλεί θεούς και δαίμονες με Ειδικά Δικαστήρια και επανακρατικοποιήσεις, τάζοντας ταυτοχρονα λαγούς με πετραχείλια στους μη έχοντες αλλά και σε όλους εκείνους που δεν έχουν κανένα σκοπό να απεμπολήσουν τα κεκτημένα τους – όσο κι αν αυτά μπορεί να είναι σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα ό