Ποιος θα μας σώσει; Το πριγκιπόπουλο ή μια καλή νεράϊδα;

Ποιος θα μας σώσει; Όλοι περιμένουν ένα Σωτήρα. Ένα πριγκιπόπουλο να μας αναστήσει με ένα φιλί του, μια καλή νεράιδα ίσως που με το μαγικό ραβδί της θα κάνει τη ζωή μας παραμυθένια.

Πόσο μεμψίμοιροι και παθητικοί δέκτες της όλης κατάστασης μπορεί να είμαστε; Αδιαμφισβήτητα πολύ. Από τη μια πλευρά κλαιγόμαστε λέγοντας γιατί, γιατί, γιατί… τόσα αναπάντητα γιατί. Και αναμένουμε με την απάντηση, ίσως, και ένα Σωτήρα να μας βγάλει από το βάλτο. Ψάχνουμε αιτίες, ρίχνουμε το φταίξιμο σε πολιτικούς, σε ηγέτες άλλων χωρών, αλλά ποτέ στον εαυτό μας. Εμείς είμαστε οι Έλληνες, οι καλόκαρδοι που δεν

πειράζουμε κανένα, που πάντα είμαστε μες στην καλή χαρά και ποτέ (μα ποτέ) δε χολοσκάμε για τίποτα. Γιατί τώρα να μας κόψουν το γέλιο από τα χείλη; Ποιοι; Μα, πάντα οι άλλοι. Αυτή η αποποίηση ευθυνών είναι συνυφασμένη με τη νοοτροπία μας.

Η άσχημη αυτή εξέλιξη, όμως, στη ζωή μας είναι απόλυτα φυσιολογική. Τα καμπανάκια του κινδύνου χτύπησαν πολλές φορές, αλλά τα γέλια και οι χαρές μας ήταν πιο δυνατά και δε μας άφηναν να τα ακούσουμε. Η ζωή του Έλληνα φάνταζε παραμύθι, πολλές φορές η δουλειά ήταν και η ίδια του η διασκέδαση. Διαφθορά, μίζες, ρουσφέτια, φακελάκια… καθημερινά φαινόμενα. Καμία διαμαρτυρία για αυτά. Ίσως γιατί κάποιοι βολεύονταν οι Ίδιοι, κάποιοι δε νοιάζονταν και οι υπόλοιποι ήταν οι προνομιούχοι, ήταν εκείνοι που καρπώνονταν οφέλη και μαύρο χρήμα.

Υπάρχει κανείς που να μην τα γνωρίζει όλα αυτά; Όχι βέβαια! Όλοι κρίκοι είμαστε στην αλυσίδα του κοινωνικού συστήματος. Όλοι συναινούσαμε στο να συμβαίνουν αυτά. Κάποιοι έμπρακτα, κάποιοι άλλοι με τη σιωπή τους. Και η σιωπή, όμως, αποτελεί συνέργεια στο έγκλημα και, μάλιστα, στο κοινωνικό έγκλημα.

Κάποιοι σκάβοντας το λάκκο άλλων έπεσαν και οι ίδιοι μέσα, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τα μέλη της κοινωνίας συνδέονται μεταξύ τους. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Πώς, λοιπόν, θα επιβιώσει μια συγκεκριμένη κοινωνικο – επαγγελματική ομάδα (π.χ. των εμπόρων) όταν μια άλλη νοσεί; Π.χ. των αγροτών; Ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη μιας κοινωνικής ομάδας και να τη θεωρούμε υποδεέστερη. Κάθε κοινωνική ομάδα παίζει το δικό της ρόλο στο κοινωνικό σύστημα. Όλα είναι μελετημένα στο σύστημα της κοινωνίας μας, όπως συμβαίνει και στο φυσικό περιβάλλον. Ακόμη και το μυρμήγκι είναι χρήσιμο στην ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος – έτσι και μέσα στην κοινωνία όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι απαραίτητες για να υπάρχει ισορροπία.

Είναι, λοιπόν, εύκολο να αναζητάμε λάθη σε άλλους, να βρίσκουμε και να ονομάζουμε φταίχτες άλλους. Όμως ,εκείνος στον οποίο πρώτα να επιρρίψουμε ευθύνες είναι ο καθρέπτης που απεικονίζει εμάς τους ίδιους, εκτός αν ακόμη και εκεί βλέπουμε άλλους!

Αν ο καθένας μας ήταν υπεύθυνος για τις υποχρεώσεις του, αν ο καθένας μας νοιαζόταν για την αδικία που συνέβαινε στο διπλανό του και αν έβλεπε όλη την κοινωνία σαν το σπίτι του τότε θα αποφεύγαμε πολλές ανεπιθύμητες καταστάσεις. Αλλά δυστυχώς ο ατομικισμός, η υπέρμετρη αναζήτηση ενός εύκολου τρόπου δια