Πέρασες μια βόλτα από το Πεδίον του Άρεως…;

Άρχισα να του τραγουδώ το παιδικό τραγούδι «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ». Με κοίταξε, γέλασε, φώτισε το προσωπάκι του και άρχισε να κουνάει χεράκια και ποδαράκια με το δικό του ρυθμό. Μετά του τραγούδησα το «Ήταν ένας γάϊδαρος με μεγάλα αυτιά». Ενθουσιάστηκε και συνέχισε να χορεύει στο ρυθμό που θυμίζει ασιατική χώρα.

Τελικά, σκέφτηκα, η παιδική γλώσσα, είναι παγκόσμια.

Ο 4χρονος Αλισινό από το Αφγανιστάν ήταν από την πρώτη στιγμή που πήγα στο Πεδίο του Άρεως δίπλα μου, κοντά μου. Ένα μικρό παιδί, από τα χιλιάδες που μπαίνουν σε μια βάρκα τον τελευταίο καιρό και με κίνδυνο τη

ζωή τους έρχονται στην Ελλάδα για να σωθούν από την εμπόλεμη ζώνη που ζουν και μετά να φύγουν σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου θα έχουν μέλλον, όπως νομίζουν. Ευτυχώς ο Αλισινό έχει έρθει μαζί με την οικογένειά του, γιατί πολλά από αυτά τα παιδιά που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους έρχονται στην Ελλάδα ασυνόδευτα.

Το Πεδίον του Άρεως έχει γίνει εδώ και ένα μήνα ένας καταυλισμός μεταναστών, με χημικές τουαλέτες, ομάδες αλληλεγγύης που καθημερινά προσφέρουν πρωινό, φαγητό, νερά, ρούχα, σκηνές. Καθημερινά έρχονται από τον Πειραιά εκατοντάδες μετανάστες και μεταφέρονται στο πάρκο, που το μαθαίνουν από στόμα σε στόμα. Άνθρωποι βασανισμένοι, άνθρωποι που κρατάνε στα χέρια ένα σακίδιο και στην αγκαλιά ένα μωρό παιδί. Και τίποτα άλλο…

Την πρώτη μέρα που πήγα στο πάρκο περιηγήθηκα με κατεβασμένο το κεφάλι. Γιατί πώς να κοιτάξεις στα μάτια 20χρονες μητέρες που κρατάνε στην αγκαλιά τους νεογέννητα και τι να τους πεις; Μπράβο σου που περπάτησες επί 19 μέρες από το Ιράν στην Τουρκία και τα κατάφερες να έρθεις εδώ, σχεδόν θαλασσοπνιγμένη;

Τι να πρωτοπείς και τι να δώσεις για βοήθεια σε αυτό το συνεχόμενο κύμα ανθρώπων που έρχεται καθημερινά σε μια χώρα που δεν ξέρει πού πάει και πού βαδίζει.

Όλες αυτές τις σκέψεις τις διέλυσε ο μικρός Αλισινό, που με τις φωνές του και την χαρά του απαίτησε να παίξουμε και όχι να είμαστε σοβαροί. Ένα μικρό παιδί που μόλις που συνεννοείται στα Αφγανικά. Δεν με τα καταλάβαινε, ήταν προφανές.

Μιλώ ελληνικά, μιλά αφγανικά. Με ένα μαγικό τρόπο, όμως, με καταλάβαινε. Όταν του χαμογελούσα, μου χαμογελούσε. Όταν σαν παιδί ήθελε να με πειράξει και να με κλωτσήσει, του έκανα μούτρα και ανέβαζα τον τόνο της φωνής μου. Ο Αλισινό καταλάβαινε ότι δεν ήταν σωστό, έκανε πίσω και μετά από λίγο μου χάϊδευε το χέρι. Έτρεχε με τα μικρά του ποδαράκια στη σκηνή που έστησαν οι δικοί του κάτω από ένα δέντρο στο Πεδίο του Άρεως και φώναζε στον πατέρα του να με δει.

Μου έκανε νάζια για να βγάλει φωτογραφίες μαζί μου και μου έφερε ένα ντέφι για να παίξουμε.

Την δεύτερη μέρα που πήγα, ο Αλισινό με φώναξε με το όνομα μου. Αυτή ήταν και η επιβεβαίωση ότι ο μικρός Αφγανός και εγώ ήμασταν πλέον φίλοι.

Την τρίτη μέρα ο Αλισινό δεν ήταν στο πάρκο. Στη σκηνή που έμενε με τους γονείς και τα αδέρφια του, κοιμόταν μια άλλη οικογένεια. Έψαξα τριγύρω, τον φώναξα, δεν τον βρήκα. Έμαθα ότι έφυγε με την οικογένεια του προς Θεσσαλονίκη και από εκεί για Γερμανία, άγνωστο πώς.

Σκέφτηκα πως μπορεί να μην ξαναδώ τον μικρό μου φίλο ποτέ. Μπορεί όμως και να διασταυρωθούν κάποια στιγμή οι ζωές μας αλλά να μην αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.

Δεν ξέρω αν θα με θυμάται, ξέρω όμως ότι θα τον θυμάμαι εγώ.

Το χαμογελαστό εκείνο προσωπάκι που μέσα στη μεγάλη δυστυχία που κρύβεται στο Πεδίο του Άρεως μου θύμισε πως ότι και αν συμβαίνει, όταν είσαι παιδί, είναι όλα αλλιώς. Ακόμη και όταν είσαι πρόσφυγας!

Νομίζεις ότι όλο αυτό είναι άλλο ένα δακρύβρεχτο κείμενο για να σε συγκινήσει με τον πόνο των μεταναστών; Το δέχομαι. Μπορεί να είναι και έτσι.

Για πήγαινε όμως μια βόλτα και εσύ από το Πεδίον του Άρεως και μετά πες μου…

*Follow on Twitter: @douroudi