Παρωδία Kοινοβουλευτικής Δημοκρατίας

Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε 39 βουλευτές στην ψηφοφορία της Τετάρτης, η συμφωνία για το νέο πακέτο βοήθειας πέρασε με τις ψήφους της αντιπολίτευσης η οποία έσωσε την κυβέρνησή του, αλλά ο πρωθυπουργός ελάχιστα πριν την ψηφοφορία, την προκαλούσε να δείξει … ψυχικό μεγαλύτερο και να υπερψηφίσει τη συμφωνία

Προφανώς όπως ο ίδιος στην αντιπολίτευση που έλεγε «όχι σε όλα», ακόμη και σε εκείνα στα οποία για λόγους αρχών , συμφωνούσε –αλλά δεν ψήφιζε!

Ο κ Τσίπρας, από τη Δευτέρα που είπε το «ναι» περνάει στην κοινωνία ως ο πρωθυπουργός που θυσίασε το κόμμα του για την πατρίδα! Ξαφνικά απαλείφθηκε από τη μνήμη και την κριτική ότι έχει χάσει σε όλα τα μέτωπα , εκείνα που ο ίδιος είχε προσδιορίσει ως μέτωπα πάλης.

Γνωστά, αλλά αξίζει η υπενθύμιση: Το μνημόνιο δεν το έσκισε με ένα άρθρο κι ένα νόμο. Οι λαοί του νότου- και γενικότερα της Ευρώπης- δεν τον είδαν ως σωτήρα που θα τους απελευθέρωνε από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η συμμαχία του Νότου την οποία ήθελε να οικοδομήσει, ενάντια στους «οικονομικούς δολοφόνους» του Βορρά, έγινε απλώς παράκληση προς Ολαντρέου και Ρέντσι, να στέρξουν για βοήθεια. Η Μέρκελ δεν εστάλη «gο back», αντιθέτως έγινε η Άγκελα, και η ελπίδα να αποτελέσει ανάχωμα απέναντι στην επιθετικότητα του Σόιμπλε. Και, γενικώς, την Ευρώπη δεν την άλλαξε, αλλά τον άλλαξε.

Ο κ Τσίπρας και η κυβέρνησή του παρέλαβαν μια χώρα με αναιμικό πλεόνασμα, αλλά πλεόνασμα, 1,5%, και σε πέντε μήνες το μετέτρεψαν σε έλλειμμα, ενώ την επίσης αναιμική ανάπτυξη τη μετέτρεψαν σε ύφεση, με φόντο κλειστές τράπεζες και μνημονιακά μέτρα αισθητά σκληρότερα από εκείνα των προηγούμενων που καταδίκαζε!

Ο κ Τσίπρας συναίνεσε σε ένα νέο μνημόνιο επειδή τρόμαξε από αυτό που ερχόταν: τράπεζες –κουφάρια (που πλέον χρειάζονται για ανακεφαλαιοποίηση 25 δισ, και κατά το ΔΝΤ οφείλεται στις αστοχίες της κυβέρνησης), πλήρως κατεστραμμένα ασφαλιστικά ταμεία, ανίκανα να δώσουν και αυτές τις πενιχρές συντάξεις, ραγδαίως επιταχυνόμενη καταστροφή επιχειρήσεων, ανεργία στα ύψη , με κατακόρυφη αύξηση, όχι απλώς της υπάρχουσας φτώχειας αλλά, της ανθρωπιστικής καταστροφής, απελπισία και ζόφο. Και όλα αυτά θα έρχονταν σε πολύ σύντομο χρόνο, αλλά οι οπαδοί του τα θεωρούσαν τρομολαγνεία και το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ καλούσε σε απολογίες.

Ο διαπρύσιος κήρυκας της δραχμής Παναγιώτης Λαφαζάνης, ναι μεν δεν σχεδίαζε …ομάδα κομάντος για να καταλάβει την Τράπεζα της Ελλάδος, (όπως με σκοπιμότητα διοχετεύτηκε, προκειμένου να λοιδορηθεί), αλλά η ουσία του σεναρίου του παραμένει. Σωσίβιο «σωτηρίας» έδειξε να θεωρεί τα 22 δισ (αμφίβολος ο αριθμός ) της ΤτΕ για να σωθούν μισθοί και συντάξεις, και μετά ανάθεση στο Νομισματοκοπείο και κόψιμο δραχμής ( η χαρά της ….Ραχήλ). Χωρίς φυσικά συναλλαγματικά αποθέματα, η δραχμή θα ήταν απλώς ένα σκέτο χαρτί…

Ετσι το τραγελαφικό αποτέλεσμα, να ψηφίζουν οι αντίπαλοι και να πουλάνε αντίσταση οι δικοί του, καταψηφίζοντας ένα αιχμιακό νομοσχέδιο και παράλληλα να κάνουν δηλώσεις ότι τον στηρίζουν, αποτελεί παρωδία και ευτελισμό τόσο της κοινοβουλευτικής ευταξίας, όσο και της Δημοκρατίας.

Η αντιπολίτευση ετάχθη από τον λαό να αντιπολιτεύεται, να ασκεί κριτική και να καταψηφίζει. Η σωτηρία της χώρας αποτελεί καθήκον της κυβέρνησης. Λογικό θα ήταν να αφεθεί μόνη της να ψηφίσει. Κα αν έριχνε, κατά το κοινώς λεγόμενον, τη χώρα στα βράχια θα ήταν δική της ευθύνη και του λαού που την ψήφισε.

Ο λαός πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ψήφισε την κυβέρνηση για να τον κυβερνήσει χωρίς μνημόνια και ψήφισε «όχι» στο αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα, για να μην έχει μνημόνια. Αν αυτό ήταν δυνατό θα φαινόταν εν τοις πράγμασι.

Το να ισχυρίζεται όμως η αντιπολίτευση ότι δρα για καλό του λαού, ψηφίζοντας τις συμφωνίες που φέρνει η κυβέρνηση , είναι παραχάραξη της εντολής του.

Κι αν πάμε στα βράχια; θα ρωτήσει κάποιος. Ο λαός το επέλεξε, είναι η απάντηση.