Παρασκευόπουλε, αυτά θα έλεγες στη μάνα του Φύσσα για τους χρυσαυγίτες;

Είναι κακό ο υπουργός Δικαιοσύνης να πιστεύει πως το κάψιμο της ελληνικής σημαίας δεν πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα;

Είναι προβληματικό να θεωρεί πως η αστυνομία πρέπει να αντιμετωπίζει «χαλαρά» τους κουκουλοφόρους, για να μην τους προκαλεί και δημιουργήσουν περισσότερα επεισόδια;

Είναι καταδικαστέο να ζητά πιο μετρημένη στάση απέναντι στη Χρυσή Αυγή, με το επιχείρημα πως, αν δείξει σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες, πρέπει ουσιαστικά να επιβραβευτεί ώστε να μπει στο δημοκρατικό

Και είναι ηθικό να τα αποκαλύπτει όλα αυτά όταν αποχωρεί από την κυβέρνηση; Ή μήπως θα ήταν σωστότερο να τα δημοσιοποιούσε όσο διατηρούσε την καρέκλα του, διότι έτσι θα μας βοηθούσε όλους να καταλάβουμε τι κρυβόταν πίσω από κάθε απόφασή του;

Τώρα πια μπορούμε να φανταστούμε ποια αισθήματα διακατείχαν τον Νίκο Παρασκευόπουλο, όταν κουκουλοφόροι έκαιγαν τη σημαία μπροστά στο Πολυτεχνείο. Την ώρα που η παμψηφία των Ελλήνων ένιωθε αποτροπιασμό, εκείνος θα ψιθύριζε «μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα», συμβάλλοντας έτσι (άθελά του, ίσως) στην αποενοχοποίηση και όσων θα θελήσουν αύριο να κοπρίσουν πάνω στο εθνικό σύμβολο…

Τώρα πια μπορούμε να σκεφτούμε τις σκέψεις του, κάθε φορά που οι «αντιεξουσιαστές» έκαιγαν και έσπαγαν. «Με το μαλακό, μην προκαλούμε, θα γίνουν χειρότερα»…

Τώρα πια μπορούμε να εικάσουμε τι θα έλεγε με φίλους και συνεργάτες του για τη Χρυσή Αυγή. «Πρέπει να τους εντάξουμε στο δημοκρατικό παιγνίδι, μην τους περιθωριοποιούμε». Και, όταν κάποιος θα παρατηρούσε, ότι «δικάζεται ο αρχηγός της και το σύνολο των βουλευτών για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης», μάλλον θα απαντούσε «μα, τους ψηφίζει ο κόσμος».

Τι θα έλεγε, άραγε, μπροστά στη χαροκαμένη μάνα του Παύλου Φύσσα; Ότι ο γιος της θα ζούσε αν δεν έμπαινε σε καυγά με τους δολοφόνους; Ότι έπρεπε να κάνει το «κορόιδο» για να μην τους…εκνευρίσει περισσότερο; Ότι έπρεπε να προσπεράσει τις βρισιές και το ξύλο και να φύγει -έστω δαρμένος– για να σώσει τη ζωή του;

Ξέρετε τι καταλαβαίνω; Ότι ο κ. Παρασκευόπουλος κρύβει με μεγάλη δυσκολία μια (κάποιου είδους) συμπάθεια προς τους «αντιεξουσιαστές». Του τύπου «ατίθασα παιδιά είναι, λογικά αμφισβητούν τη διεφθαρμένη πολιτική τάξη»… Ε, τώρα, αν κάψουν και καμιά σημαία, «δε χάθηκε ο κόσμος, αρκεί η ηθική καταδίκη, μην τους τρέχουμε στα δικαστήρια»…

Τέλος, η άποψή του περί «πολιτικής διαχείρησης» των χρυσαυγιτών, αποδεικνύει βαθιά άγνοια για τη στρατιωτική οργάνωση και την εγκληματική δράση τους και, ταυτόχρονα, αναδεικύει ασύλληπτη αφέλεια ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους…