Ουδέν Ελλάδος δεινότερον πέλει !

Ανάμεσα στις αλλαγές του «μεταβατικού» νομοσχεδίου για την Παιδεία, και πριν προχωρήσει η νέα κυβέρνηση στη δική της οριστική μεταρρύθμιση, ανάμεσα στα μέτρα της «τολμηρής οπισθοδρόμησης», στην οποία έχω ήδη αναφερθεί, εντάσσεται και η συρρίκνωση της ελληνικής λογοτεχνίας. Το μέτρο, όμως, αυτό δεν ανήκει στη… σύγχρονη οπισθοδρόμηση αλλά στο continuum της μαστίγωσης των κλασικών σπουδών και από προηγούμενες κυβερνήσεις στη χώρα που εξέθρεψε τις σπουδές αυτές, οι οποίες προάγουν ουσιαστικά τη δημοκρατία. Χρόνια τώρα θεωρούνται

γνωστικά αντικείμενα ελίτ, πολυτελείας και ουτοπικά για την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Είναι κοινός τόπος ότι οι κλασικές – ανθρωπιστικές σπουδές έχουν κέντρο τον Άνθρωπο. Αλλά τι είναι Άνθρωπος σήμερα; Είναι «νούμερο»; Όχι βέβαια! Όμως τα «νούμερα» αποτελούν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα ούτε καν… μακροοικονομική. Πώς, επομένως, θα ακολουθήσουν μια πολιτική για την Παιδεία… «μακροεκπαιδευτική»;

Χωρίς να υποβαθμίζω την αδικαιολόγητη μείωση της διδασκαλίας του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας, θα σταθώ ιδιαίτερα στην κατάργηση της μονόωρης διδασκαλίας της αρχαίας γραμματείας από το πρόγραμμα σπουδών Γενικής Παιδείας της Γ΄ Λυκείου, και αυτό, γιατί πιστεύω ότι το επεισόδιο στο οποίο θα αναφερθώ είναι στενά συνδεδεμένο με αυτήν ειδικά την κατάργηση. Πρόκειται για τον «Επιτάφιο του Περικλέους του Θουκυδίδη», κείμενο της καταργηθείσας αρχαίας γραμματείας!

Τον Οκτώβριο του 2004, οι αρχηγοί των κυβερνήσεων 25 κρατών-μελών και τριών υποψηφίων χωρών υπέγραψαν τη Συνθήκη για τη θέσπιση του Συντάγματος της Ευρώπης. Το προοίμιο του Σχεδίου του Συντάγματος ξεκινούσε με το ακόλουθο απόσπασμα του παραπάνω έργου: «Το πολίτευμα που έχουμε δεν ζηλεύει τους νόμους των ξένων, και αντί να μιμούμεθα άλλους, παρέχουμε εμείς σε αυτούς παράδειγμα προς μίμηση. Το πολίτευμα τούτο ονομάζεται δημοκρατία, γιατί το κράτος κυβερνάται από τους περισσότερους και όχι από τους ολίγους».

Όμως, στο τελικό κείμενο της Συνθήκης η αναφορά στο Θουκυδίδη παραλείφθηκε. Η παράλειψη αυτή, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τότε τυχαία, σήμερα, μετά την ανάλγητη συμπεριφορά των εταίρων μας, εύκολα μπορεί να θεωρηθεί σκόπιμη.

Με τα δεδομένα αυτά, πώς είναι δυνατόν ένα κείμενο κλασικό, που έχει απορριφθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση με συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό, να διδάσκεται στους μαθητές του ελληνικού Λυκείου; Πώς είναι δυνατόν να εκπαιδεύονται οι νέοι με δημοκρατικές αξίες και ιδεώδη που έχουν πια λησμονηθεί; Εξάλλου, ελλοχεύει έτσι και ο κίνδυνος να προκύψουν… επαναστάτες… χωρίς αιτία!