Οι σύγχρονοι «Πατατοφάγοι» και οι «Άθλιοι» της Ευρώπης.

Η Τέχνη, από τους ήρωες του Βίκτωρος Ουγκώ και του Ντοστογιέφσκι μέχρι τους «Πατατοφάγους» του Βαν Γκογκ έχει αποτυπώσει και ασχοληθεί με την ανθρώπινη εξαθλίωση, την απελπισία που προέρχεται από τη φτώχεια , την εκμετάλλευση που μεταμορφώνει τον άνθρωπο είτε σε άγριο θηρίο είτε σε παραιτημένη ημιθανή ύπαρξη, χωρίς δικαίωμα ονείρων, αφού η έλλειψη ελευθερίας (άρα και αξιοπρέπειας) εκεί οδηγούν.

Ο Φίοντορ Ντοσκογιέφκι, ο μεγαλύτερος ψυχογράφος της ανθρώπινης ψυχής όπως τον χαρακτήρισαν

ο Φρόιντ και ο Νίτσε, έζησε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματά του.

Ο Ουγκώ ένας ουτοπικός σοσιαλιστής και αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που παρά το γεγονός ότι δεν διασταυρώθηκε ποτέ με τον Μαρξισμό, η άποψή του ήταν ξεκάθαρη όσον αφορά την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση που υφίσταται η εργατική τάξη.

Στους «Άθλιους», που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της εξορίας του συγγραφέα του στο νησί Γκουέρνσεϊ, έρχεται στο προσκήνιο ο άνθρωπος της εργατικής τάξης του 19ου αιώνα,

Ο Γιάννης Αγιάννης, εποχικός εργάτης γης που η ανέχεια τον εξαναγκάζει να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί και να καταδικαστεί για την πράξη του αυτή σε 19 χρόνια φυλακή. Η ζωή στη φυλακή τον μεταμορφώνει σε κτήνος.

Άλλη μια ηρωίδα του βιβλίου η εργάτρια Φαντίνα εξαναγκάζεται να γίνει πόρνη από την ανέχεια.

Ο Βαν Γκογκ κατά την επίσκεψή του το 1878 σε μια βέλγικη πόλη, ποτισμένη με ανθρώπινη εξαθλίωση, απελπισία και θλίψη τη Borinage, έρχεται σε επαφή με τους ανθρακωρύχους της βιομηχανικής επανάστασης και δημιουργεί τους συγκλονιστικούς «Πατατοφάγους», ένα αριστούργημα βγαλμένο από ρεαλιστικό εφιάλτη.

Τι γίνεται, όμως, με τους σύγχρονους Γιάννηδες Αγιάννηδες; Με τους σύγχρονους «Άθλιους» της Ευρώπης και τους σύγχρονους «Πατατοφάγους»;

Πρόσφατα ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA), δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας σχετικά με τις σοβαρές μορφές εργασιακής εκμετάλλευσης σε χώρες -μέλη της Ένωσης.

Τα ευρήματα είναι απογοητευτικά και η αλήθεια που αποκαλύπτεται απάνθρωπη και διόλου κολακευτική.

Εμείς οι καταναλωτές πολύ συχνά αγνοούμε ότι τα τρόφιμα που καταναλώνουμε ή τα ρούχα που αγοράζουμε έχουν παραχθεί από άτομα που εργάζονται κάτω από συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.

Μια μορφή σύγχρονης δουλείας.

Στην έκθεση επισημαίνεται ότι ενώ η Ε.Ε. έχει θεσπίσει νομοθεσία που απαγορεύει συγκεκριμένες μορφές σοβαρής εργασιακής εκμετάλλευσης, εργαζόμενοι που μετακινούνται εντός της ΕΕ ή μεταναστεύουν στην ΕΕ διατρέχουν κίνδυνο να πέσουν θύματα τέτοιων μορφών εκμετάλλευσης.

Παρά το γεγονός αυτό, το αδίκημα της απασχόλησης μετανάστη εργαζομένου υπό συνθήκες εργασίας που εμπεριέχουν έντονο το στοιχείο της εκμετάλλευσης τιμωρείται σε ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ με μέγιστη ποινή φυλάκισης κάτω των δύο ετών, ποινή που δεν αντικατοπτρίζει τη βαρύτητα των παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων που διαπράττονται.

Η έκθεση FRA είναι η πρώτη του είδους της που διερευνά διεξοδικά όλες τις εγκληματικές μορφές εργασιακής εκμετάλλευσης στην ΕΕ που επηρεάζουν εργαζόμενους οι οποίοι μετακινούνται στο εσωτερικό της ΕΕ ή εισέρχονται στην ΕΕ.

Τα πορίσματα της έκθεσης δείχνουν ότι η εγκληματική εργασιακή εκμετάλλευση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε μια σειρά από κλάδους, όπως κυρίως η γεωργία, οι κατασκευές, τα ξενοδοχεία και οι υπηρεσίες εστίασης, η οικιακή εργασία και η μεταποίηση, καθώς και ότι οι θύτες δεν διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο να διωχθούν ποινικά ή να υποχρεωθούν να αποζημιώσουν τα θύματα. Η κατάσταση αυτή δεν βλάπτει μόνο τα ίδια τα θύματα, αλλά υπονομεύει γενικότερα τους κανόνες εργασίας.

Συχνά οι μισθοί είναι χαμηλότεροι από ό, τι ένα Ευρώ ανά ώρα ή και λιγότερο, ενώ εργάζονται περισσότερο από δώδεκα ώρες, έξι ή ακόμα και εφτά ημέρες την εβδομάδα, χωρίς ρεπό.

Ένας σημαντικός παράγοντας που συντελεί στο τρέχον καθεστώς ατιμωρησίας, όπως αναφέρεται στην Έκθεση, είναι το γεγονός ότι τα θύματα δεν προβαίνουν σε καταγγελίες, είτε γιατί παρεμποδίζονται είτε γιατί δεν επιθυμούν να το πράξουν επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.

Δηλαδή, για να είμαστε πιο ακριβείς, επειδή φοβούνται ότι θα στερηθούν έστω και αυτό το κομμάτι ψωμί που «κερδίζουν» κάτω από τη μπότα των μικροαστών «πολιτισμένων» αφεντικών τους που έχουν απωλέσει κάθε έννοια ανθρωπισμού και δεν τους ενδιαφέρει, επειδή ακριβώς οι πιθανότητες να παρέμβει η Πολιτεία για αυτούς του ταλαίπωρους ανθρώπους είναι περιορισμένες έως ελάχιστες.

Οι «Άθλιοι» της Ευρώπης, οι αφανείς ήρωες, οι αόρατοι άνθρωποι που όμως δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Θα ήθελαν τα ίδια πράγματα αλλά δεν τολμούν να τα ζητήσουν.

Τα έχουν ξεχάσει σαν να μην υπάρχουν.

Αξιοπρεπή ζωή, εργασιακά δικαιώματα, μόρφωση, δικαίωμα στο όνειρο.

Αυτό που συντελείται είναι κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι έγκλημα παρόμοιο ως με την ανθρώπινη εκμετάλλευση στο εμπόριο του σεξ, αλλά εξίσου δύσκολο να αποδειχθεί -και έτσι ενώ είναι βέβαιο ότι ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι δύσκολη.

Παρ’ όλ’ αυτά οι χώρες είναι υποχρεωμένες να κάνουν κάτι εδώ και τώρα.

Αποτελεί όνειδος για τη Ευρώπη να υπάρχουν άνθρωποι εντός των συνόρων της που ζουν σε συνθήκες τριτοκοσμικές.

Οφείλουμε να επαληθεύσουμε τα λόγια του του αρχηγού των επαναστατών όταν μιλούσε στα οδοφράγματα στους «Άθλιους» του Ουγκώ. :

«Πολίτες, ο δέκατος ένατος αιώνας είναι μεγάλος, αλλά ο εικοστός θα ναι ευτυχισμένος. Δε θα χουν πια να φοβηθούν την πείνα, την εκμετάλλευση, την πορνεία από απόγνωση, την ανέχεια από ανεργία, ούτε τη λαιμητόμο, ούτε το σπαθί, ούτε τις μάχες, ούτε τις ληστείες της τύχης μέσα στο δάσος των ιστορικών συμβάντων. Θα μπορούσαμε σχεδόν να πούμε: Δε θα υπάρχουν τέτοια συμβάντα. Θα ναι ευτυχισμένοι. Το ανθρώπινο γένος θα εκπληρώνει την αποστολή του όπως η γήινη σφαίρα διανύει την τροχιά της».

Τι κρίμα

Ακόμη περιμένουμε το θαύμα.