Υπάρχουν πολλοί που νοσταλγούν το λουλουδοπόλεμο στα σκυλάδικα

Πριν από δύο καλοκαίρια μου «έκοψε» την καλημέρα ένας παιδικός μου φίλος. Κάτι σαν «αδελφός«, γιατί ζήσαμε σχεδόν τα πάντα μαζί από το σχολείο για 35 χρόνια. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι με ξέγραψε από τη ζωή του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το «γιατί» δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους: Επειδή ήταν ΣΥΡΙΖΑ και έγραψα στις 27 Αυγούστου 2013 στην aixmi.gr ότι ο Σαμαράς

«το παλεύει» – αλλά κυρίως την αλήθεια που αρχίζουν στις μέρες μας φοβισμένα να αντιλαμβάνονται και να δέχονται σχεδόν όλοι. Ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Ότι δηλαδή η Ελλάδα του παρασιτισμού πέθανε. Ένα μικρό απόσπασμα από την ψύχραιμη σκέψη ενός προοδευτικού ανθρώπου που πιστεύω ότι είμαι, με την «ιδιαιτερότητα» ότι δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ αλλά ένα άλλο δημοκρατικό κόμμα. Στη συνείδησή του, όμως, ο φίλος με κατέγραψε ως… «φασίστα»! Είναι ο σύγχρονος εμφύλιος για τον οποίο επίσης έγραφα από τις 4 Σεπτεμβρίου 2012 πάλι εδώ στην aixmi.gr

Έγραφα λοιπόν στις 26 Αυγούστου 2013:

«Ο όρος ζανγκ ζουάνγκ περιγράφει το σημείο μιάς παρτίδας στο σκάκι, όπου ένας από τους δύο παίκτες καταλαβαίνει ότι θα βρεθεί σε θέση ματ. Τότε πρέπει αστραπιαία να αποφασίσει αν θα παραιτηθεί ή θα παίξει μέχρις εσχάτων. Ακριβώς σε αυτή τη θέση βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος αργά ή γρήγορα θα υποστεί ματ.

Όχι τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει όλο και πιο πολύ πόσο ανέτοιμος είναι να κυβερνήσει, αλλά από το κύμα οργής – απόλυτα δικαιολογημένο – μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, κυρίως του ιδιωτικού τομέα που έμειναν άνεργοι ή μειώθηκε στο μισό ο μισθός τους, των χαμηλοσυνταξιούχων, αλλά και ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων που «πλήρωσαν άδικα τη νύφη».

Τα οικονομικά μέτρα των τελευταίων ετών στραγγάλισαν χιλιάδες οικογένειες. Κάποια μέτρα ήταν σωστά, κάποια απαραίτητα, κάποια αναπόφευκτα, κάποια περιττά, κάποια παράλογα και κάποια απάνθρωπα. Ο κάθε ένας έχει διαφορετική άποψη γιά κάθε μέτρο, ανάλογα σε τι θέση βρίσκεται.

Χιλιάδες οι προσωπικές ιστορίες που συνθέτουν αυτή τη δραματική εικόνα της χώρας που οδηγείται στο βυθό.
Μιά ολόκληρη γενιά έχει χαθεί ήδη λόγω της πλειονότητας των φαύλων πολιτικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα, των απαράδεκτων συνδικαλιστών του δημοσίου και των φοροφυγάδων.

Η Ελλάδα του χθες είναι ακόμη εδώ. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που προσδοκούν ξανά την Ελλάδα – «φούσκα» του Σημίτη και του Παπαντωνίου. Που δεν θέλουν να πάνε μπροστά με θυσίες γιά τα παιδιά τους. Ονειρεύονται την επιστροφή στο χθες.
Αρνούνται εγκληματικά να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα του χθες πέθανε. Και μαζί της πέθαναν τα διακοποδάνεια, τα δάνεια για σπίτια αξίας 400.000 ευρώ από θλιβερούς τύπους που έπαιρναν μισθό 3,000 και νόμιζαν ότι θα τον παίρνουν για πάντα, τα τζιπ, οι πισίνες, τα πούρα, ο «λουλουδοπόλεμος» στον Πλούταρχο, το Ρέμο και τον Κιάμο, το βόλεμα στο δημόσιο.

Πρέπει να πενθήσουμε, λοιπόν, την Ελλάδα που πέθανε – ή πιο σωστά σκότωσαν όσοι προανέφερα πριν- για να προχωρήσουμε μπροστά.
Να πενθήσουμε σαν να χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο και να προχωρήσουμε χωρίς αυτόν. Αλλά με ό,τι μας απέμεινε.
Να αγωνιστούμε με το αίμα της ψυχής μας για τα παιδιά, μήπως σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια ζήσουν σε μία λίγο καλύτερη Ελλάδα από τη σημερινή. Μόνο έτσι θα λυτρωθούμε και θα κάνουμε μιά νέα αρχή».

Επιστροφή στον εφιάλτη του σήμερα που όλα είναι χειρότερα σχεδόν για όλους απ΄ ό,τι πριν δύο χρόνια. Αλλά προσωπικά εκτός από το οικονομικό «τέλμα» πονάω γιατί έχασα και έναν φίλο μου, που ωστόσο δεν του κρατάω καμία κακία. Θυμίζω μόνο σε όλους τα λόγια του Ιρλανδού συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σω: » Είμαστε σοφότεροι, όχι γιατί θυμόμαστε το παρελθόν μας. Αλλά από την ευθύνη για το μέλλον μας».