Ο Βλάσης που γνώρισα από κοντά. Κάποιες ιστορίες…

Εκείνο το πρωινό της 14ης Οκτωβρίου 2004 «χαράχτηκε» ανεξίτηλα στην καρδιά μου. Ήταν μια «καθαρά» χειμωνιάτικη ημέρα με έναν μολυβένιο ουρανό που έριχνε «βαριά» βροχή, κρύο και «λυσασμένο» βοριά. Όταν σήκωσα το τηλέφωνο του γραφείου μου στην αίθουσα ειδήσεων του ραδιοφωνικού σταθμού Flash 96 «κοκάλωσα».

Ο αστυνομικός συντάκτης μου είπε ότι πέθανε ο Βλάσης Μπονάτσος. «Μα ήταν μόνο 55 ετών» ψέλλισα, μου είπε τα «υπόλοιπα» και έκλεισα. Πώς γράφεις την είδηση για έναν φίλο σου που έφυγε από τη ζωή; Και κυρίως πώς

την εκφωνείς στο μικρόφωνο; Ας είναι. Αυτά γιά εκείνο το πρωινό που ο Βλάσης – είμαι σίγουρος – μας βαρέθηκε και μας σιχτίρισε, γιατί έβλεπε πολύ μπροστά και είχε αντιληφθεί πού πηγαίνουμε. Βέβαια μαζί με όλους εμάς ήταν και η κορούλα του τη Ζένια που λάτρευε. Αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποιο «κόλπο» θα έχει βρει για να είναι κοντά της κάθε ημέρα.

Ας γράψω μερικές μικρές ιστορίες, σαν αυτές που λέμε στα μπαρ. Θα τον θυμάμαι πάντα τρυφερά και με αληθινή αγάπη, γιατί ήταν αληθινός άνθρωπος. Αφήστε τις μαλακίες που ακουγόταν γιά τη ζωή του. Τι σημασία έχουν; Καλλιτέχνης ήταν. Και μάλιστα σπουδαίος καλλιτέχνης. Τραγουδιστής, ηθοποιός, performer που θα θησαύριζε αν ζούσε στην Αμερική. Αν έκανε καταχρήσεις; Έκανε. Ε και;

Τον γνώρισα ένα μεσημέρι – Νοέμβριος του 1986 ήταν πριν το Πολυτεχνείο – στα γραφεία της δισκογραφικής του εταιρίας κάπου στην Αγία Παρασκευή γιά μια πρωτοσέλιδη συνέντευξη – «σαλόνι» στο ιστορικό περιοδικό «Θησαυρός». Αργεί πάντα στα ραντεβού του μου είπε ο Πέρης Χαλάτσης, αρχισυντάκτης μου στην εφημερίδα «Ακρόπολις» που με είχε συστήσει στον διευθυντή του περιοδικού τον αείμνηστο πρύτανη του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ Μάκη Δήμου. Τι ήθελα εγώ ένας ελεύθερος ρεπόρτερ σε συνέντευξη με τον Βλάση; «Είσαι μαλλιάς και ροκάς, θα σε συμπαθήσει» μου είπε ο Δήμου. «Ο Βλάσης δεν μιλάει σε κανέναν, μόνο αν του στέλνω εγώ κάποιον». Δεν άργησε πολύ, κανένα τέταρτο. Μιλήσαμε δυό ώρες άνετα κι ωραία, γιατί όντως με συμπάθησε. «Να βάλω τίτλο κάνουμε σέρβις με την Αλίκη;» τον ρώτησα, γιατί όντως μου το είχε πει, επειδή ήταν μιά δύσκολη περίοδος στη σχέση τους. «Βάλε ότι θέλεις μικρέ, είσαι ωραίος» μου απάντησε. Αυτός ήταν ο τίτλος…
Από εκείνο το μεσημέρι και στα 18 χρόνια χρόνια που ακολούθησαν , τον συναντούσα μια φορά τον χρόνο. Είτε τυχαία, είτε γιά κανέναν καφέ, είτε γιά δυο τρείς συνεντεύξεις σε άλλα μέσα ενημέρωσης.

Δύο είναι οι φορές που ήταν ξεχωριστές. Στο στούντιο του Flash, τον Μάιο του 1989 όπου τον είδα τυχαίο στο στούντιο παραγωγής να εκφωνεί το σήμα του σταθμού με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του. Τον αγκάλιασα, μου είπε ότι θα κάνει και μία βραδινή εκπομπή (Βλας Φλας είδα φως κι ανέβηκα λεγόταν) και ήταν πριν τη δικιά μας εκπομπή με τον Μανόλη Αναγνωστάκη και την Έφη Παπαζαχαρίου τους Νυχτερινούς Κολυμβητές. Τον περίμενα να τελειώσει ήπιαμε έναν καφέ στην ηλιόλουστη Πλάκα, συζητώντας γιά την πέποιθησή του πως υπάρχουν εξωγήινοι. Μάλιστα μου είπε ότι είχε δει ιπτάμενο δίσκο σε ένα νησί, δεν θυμάμαι ποιό. Αυτός ήταν ο Βλάσης! Ποιός να φανταζόταν ότι 15 χρόνια μετά, μέσα στο κτίριο του Flash θα μάθαινα γιά τον θανατό του. Τα «παιχνίδια» της ζωής.

Η δεύτερη ήταν μιά μαγική βραδιά τον Ιούνιο του 1988 στη ντισκοτέκ pianeta Terra στην παραλιακή κάπου στον Άλιμο. Φουλ ερωτευμένος εγώ, έχω πάει να πιω ένα ποτό, προσκεκλημένος ντου φίλου Σταύρου Αλατά, του κολοσσού των δημοσίων σχέσεων της εποχής. «Τσουπ» να κι ο Βλάσης ήδη λίγο «γκολ» κι αρχίζουμε «στο όρθιο» να συζητάμε γιά ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό. Πρέπει να σταθήκαμε μία ώρα όρθιοι πριν σωριαστούμε σε έναν καναπέ.

Η επική ατάκα που θυμάμαι ακόμη «Αργύρη η γυναίκα έχει 5% λογική και 95% αυθορμητισμό. Γι αυτό είναι απρόβλεπτη και τη λατρεύουμε».

Γειά σου ρε Βλάση. Δεν ξέρω τι είναι εκεί που είσαι. Αλλά δεν χάνεις και τίποτα εδώ. Ούτως ή άλλως από πολύ παλιά τραγουδούσες γιά «φαντάσματα που κυκλοφορούν τις νύχτες».
Σε αγαπάω πάντα!