Ο Κάκος, ο Αγάνθο και η… Αντιγόνη του Σοφοκλή

Η τραγωδία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας ενίοτε – και ελέω των γενικότερων συνεπειών της υπόθεσης Μπόσμαν- επιτρέποντας σε αυτή και την συμμετοχή πρωταγωνιστών από τρίτες χώρες . Από την Αντιγόνη μέχρι τον ποδοσφαιριστή Αγάνθο και από τον Κρέοντα μέχρι τον διαιτητή Κάκο, το ιστορικό και πολιτισμικό κένο μπορεί να είναι μεγάλο, όμως το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι – ειρωνικά - το ίδιο.

Η τραγωδία “φτιάχνει” τον Έλληνα και η τιμωρία τον απωθεί. Προτιμά, ενδεχομένως, την “Κάθαρση”

που αποτελεί έναν αυτοματισμό του Θείου νόμου ή της ισορροπίας του σύμπαντος από την εφαρμογή του νόμου της κοινωνίας των ανθρώπων, ο οποίος επιτάσσει τον εναρμονισμό και την πιστή συμμόρφωση σε αυτόν.

Ας αφήσουμε απ΄εξω για μια στιγμή το πραγματικό πρόσωπο του δράματος, τον αδικοχαμένο 16χρονο ποδοσφαιριστή του Άρη που η μοίρα του έπαιξε το πιο χυδαίο παιχνίδι.

Ας αφήσουμε απ΄έξω από το κάδρο και την οικογένεια του παιδιού που ο πραγματικός και αφόρητος πόνος της δεν θα γλύκαινε, ακόμη κι αν ο Ισπανός ποδοσφαιριστής είχε αφιερώσει στη μνήνη του το νικήτριο γκόλ που (ίσως σε μια άλλη ποδοσφαιρική διάσταση και χωροχρόνο) να σημείωνε με τα χρώματα της εθνικής της χώρας του στον τελικό του Μουντιάλ.

Ας πάμε, λοιπόν, στα πρόσωπα της τραγωδίας που λατρεύει ο Έλληνας είτε ποδοσφαιρόφιλος είναι, είτε εντελώς άμπαλος. Μια τραγωδίας που θα μπορούσε να είναι παρωδία της Αντιγόνης του Σοφοκλή.

Η “Αντιγόνη” Αγάνθο σκοράρει κατά της ΑΕΚ στου Χαριλάου και με αυθεντικό (κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό) κίνητρο το να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου νεαρού και υποτασσόμενος στην προσωπική του συνείδηση, ανασηκώνει την κίτρινη φανέλα της ομάδας του αποκαλύπτοντας ένα δεύτερο μπλουζάκι με την αφιέρωση – κατευώδιο στο νεκρό πιτσιρικά.

Ο “Κρέων” Κάκος, αν και ο ίδιος κοινωνικά ευαισθητοποιημένος και με καταγεγραμμένη κοινωνική δράση (κάτι που, επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί) ανταποκρινόμενος στο καθήκον της υποταγής στους νόμους της Πολιτείας (ή μάλλον της ΟΥΕΦΑ, στην προκειμένη περίπτωση) εφαρμόζει τα προβλεπόμενα και δείχνει κίτρινη κάρτα στον Ισπανό, η οποία καθώς είναι η δεύτερη που έχει δεχτεί στο παιχνίδι αυτόματα μετατρέπεται σε κόκκινη, γεγονός που επισύρει την ποινή της αποβολής του από τον αγώνα.

Η ιστορία διχάζει το Πανελλήνιο, γαργαλάει τη δημοσιογραφική πέννα, εμπνέει για συζητήσεις και μάλιστα όχι μόνο ποδοσφαιρικού, αλλά και κοινωνικού περιεχομένου.

Ο κανονισμός έγινε έτσι για να μην μπορούν οι ποδοσφαιριστές να διαφημίζουν σπόνσορες στα μπλουζάκια που φοράνε κάτω απο τις φανέλες τους, όχι όμως και να αποβάλεις τον παίκτη που απο εντελώς συναισθηματικό κίνητρο θέλησε έστω με αυτο τον αντικανονικό τροπό να αποτίσει φόρο τιμής, λένε οι …“κακίζοντες” τον Κάκο.

Ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής οφείλει να ξέρει τον κανονισμό και, μάλιστα, από τη στιγμή που έχει ήδη χρεωθεί με μια κίτρινη κάρτα, ξέρει πως παίζει με τη φωτιά και στο τέλος να κάψει την ίδα του την ομάδα, λένε οι αμφισβητίες της γενικότερης “κριτικής ικανότητας” του Αγάνθο.

Κάπου στο σημείο αυτό, όμως, και όπως σε κάθε τραγωδία επέρχεται η κάθαρση.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση με δύο από τα πολλά γνώριμα στοιχεία τα οποία συνθέτουν το δράμα του ελληνικου ποδοσφαίρου: Της ανωριμότητας του ποδοσφαιριστή,ο οποίος ως επαγγελματίας όφειλε να γνωρίζει τον κανονισμό και, ταυτόχρονα, το ρίσκο που έπαιρνε τη στιγμή που σήκωνε τη φανέλα του, αλλά και αδικαιολόγητης σχολαστικότητας του διαιτητή, ο οποίος στη συνέχεια του μάτς έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα επιτρέποντας στην ΑΕΚ να ισοφαρίσει τον λείψο πλέον Αρη, με ένα γκόλ οφσαίντ που “έβγαζε μάτια”…

Follow on twitter: @STAMGIANNISIS