Ιδιωτικοποιήσεις ναι, αλλά μη φτιάξουμε νέους ολιγάρχες

Με την απειλή της χρεοκοπίας συνεχώς να απομακρύνεται, η κυβέρνηση καλείται να επεκτείνει τις δράσεις της και σε άλλους τομείς πέραν της δημοσιονομικής προσαρμογής και της μείωσης των ελλειμμάτων. Οι πολυαναμενόμενες ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν παραμείνει σχέδια επί χάρτου από το 2009, έχουν εξέχουσα θέση και στο μπλοκάκι του πρωθυπουργού και σ’αυτό του δαιμόνιου κ. Στουρνάρα.

Η σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία αυστηρή υπενθύμιση πρός τους αρμόδιους υπουργούς

Συνεπώς, και για όσο ακόμα το θέμα παραμένει ανοιχτό, καλό θα ήταν να αρχίσει μία ουσιώδης συζήτηση για το ποιές πρέπει να είναι οι βλέψεις της κυβέρνησης στο ευαίσθητο αυτό ζήτημα.

Για αρχή είναι σημαντικό να τονιστεί ότι ο στόχος των αποκρατικοποιήσεων δεν είναι τα ανταλάγματα που θα πάρει το ελληνικό δημόσιο, μιας και αυτά σε καιρό ύφεσης θα είναι πολύ χαμηλότερα του κανονικού, αλλά η τόνωση της πραγματικής οικονομίας και η σταδιακή απελευθέρωση της αγοράς απο τα δεσμά του αργοκίνητου κράτους. Δηλαδή, την επόμενη φορά που θα ακουστούν απο τα δύο άκρα της Βουλής ιαχές περί «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας», θα είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστεί εκ μέρους της κυβέρνησης ότι ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις δεν γίνεται.

Η πιό απλά, για να πείσεις το «κεφάλαιο» να επενδύσει στο μπάχαλο της ελληνικής οικονομίας πρέπει να το δελεάσεις με χαμηλές τιμές.

Ένα ακόμα προαπαιτούμενο είναι η δημιουργία κλίματος που θα αποφέρει τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα απο τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Και εδώ δεν πρέπει επ’ ουδενί να επικεντρωθούμε μόνο στη μείωση της γραφειοκρατίας και στην απλούστευση των διαδικασιών, αλλά στην δημιουργία ενός πλαισίου που θα μας θωρακίσει απο τυχόν αρνητικές επιπτώσεις.

Όταν η Ρωσία έσερνε τον χορό τον αποκρατικοποιήσεων μετά την πτώση του σοσιαλισμού, άθελά της δημιούργησε μία ολιγαρχία δισεκατομμυριούχων οι οποίοι συγκέντρωσαν απίστευτο πλούτο. Η κρατική περιουσία πέρασε από τα χέρια του κόμματος στα χέρια μιας μικρής ελίτ ευνοημένων επιχειρηματιών, που σύντομα άρχισε να δρα υπεράνω του νόμου.
Εμείς πρέπει να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος κινούμενοι σε δύο βασικούς άξονες.

Πρώτον, να προσπαθήσουμε να πουλήσουμε πολλά διαφορετικά μετοχικά πακέτα σε πολλούς διαφορετικούς επενδυτές. Έτσι, θα δημιουργηθούν πολυμετοχικές εταιρείες, οι οποίες θα αυξήσουν τον αριθμό των επενδυτών που θα αναμειχθούν στην ελληνική πραγματικότητα, μειώνοντας παράλληλα τον κίνδυνο να αποκτήσουμε την δικιά μας κολλεγιά ολιγαρχών.

Δεύτερον και πιο σημαντικό, είναι η ανάγκη επιβολής του νόμου. Όταν ντόπιοι επιχειρηματίες με κακουργηματικές κατηγορίες εις βάρος τους δεν περνάνε καν απο το γραφείο του εισαγγελέα, κινδυνεύουμε να προσελκύσουμε διάφορα διεθνή «καλόπαιδα» στην ήδη ταλαιπωρημένη οικονομία μας.

Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω θα παραμένουν μικρές υποσημειώσεις όσο καθυστερεί η διαδικασία των πωλήσεων. Μέχρι να πωληθεί η πρώτη μετοχή φλερτάρουμε με έναν ακόμα εκτροχιασμό του δημοσιονομικού προγράμματος, ο οποίος θα στείλει την όλη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων πάλι πίσω στην αφετηρία.

*Ο Γιάννης Καψής σπουδάζει Ιστορία στο Queen Mary University of London.