Ο ευγενής κύριος Ρανιέρι και η «Ελλαδάρα»…

Ήρθε κι έφυγε σαν κύριος. Γιατί είναι κύριος. Μα, κυρίως, είναι σπουδαίος προπονητής. Κι, όμως, τον άνθρωπο τον έδιωξαν «με τις κλωτσιές» ως αποτυχημένο! Αλλά ο Κλαούντιο Ρανιέρι «απάντησε» εκκωφαντικά μετά από λίγους μήνες στους βλαχοπαράγοντες της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Και είμαι σίγουρος ότι βαθιά μέσα του θα τους ευγνωμονεί. Πήρε «περπατώντας» το αγγλικό πρωτάθλημα με τη «μικρή» Λέστερ και ο ποδοσφαιρικός πλανήτης υποκλίνεται στη «μαεστρία», αλλά φυσικά και στους παίκτες του. Μην τρελαθούμε, δεν παίζουν μπάλα οι προπονητές μέσα στο γήπεδο, ούτε

Ο Ιταλός είδε τον τραπεζικό του λογαριασμό να εξακοντίζεται στα ύψη, ενώ έδωσε ανείπωτη χαρά σε κάτι γεροντάκια φιλάθλους της Λέστερ που θα έκλειναν τα μάτια τους χωρίς να έχουν πανηγυρίσει για «κάτι». Έβλεπα στο BBC και ανατρίχιασα, έναν 75χρονο ο οποίος με δάκρυα στα μάτια έλεγε ότι είναι ευτυχισμένος. Πήγαινε 55 χρόνια στα γήπεδα για τη Λέστερ και τώρα έκανε σαν παιδί. Σαν παιδιά έκαναν και οι «μαντράχαλοι» ποδοσφαιριστές της ομάδας που μαζεύτηκαν στο σπίτι του αρχηγού Μόργκαν Μπράουν, με πίτσες και μπύρες γιά να παρακολουθήσουν το Τσέλσι-Τότεναμ. Κι όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη με σκορ 2-2, κυλιόταν στα πατώματα και μετέτρεψαν το διαμέρισμα σε… νηπιαγωγείο!

Μπράβο στον Ρανιέρι και τους παίκτες του. Και φαντάζομαι δεν θα ξέχασε όσα είχε μάθει δεκαετίες στους πάγκους μεγάλων ευρωπαικών συλλόγων, όταν ήρθε στην Αθήνα να κοουτσάρει την εθνική μας ομάδα. Επίσης φαντάζομαι και να είχε ξεχάσει όσα έμαθε, δεν θα τα θυμήθηκε όταν πήγε στο Λονδίνο. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και, δυστυχώς, κάτι δεν πάει καλά και σε ένα τμήμα της αθλητικής δημοσιογραφίας. Έχω στο αρχείο μου τα άθλια δημοσιεύματα γιά τον… «άσχετο» Ρανιέρι. Μαζεύω τώρα από τους ίδιους τα κειμενά τους γιά τον...»ιδιοφυή» Ρανιέρι. Απλά αναρωτιέμαι, δεν είναι λίγο περίεργο να άκουγαν ευλαβικά τον Ρανιέρι (γιά παράδειγμα ο θρύλος Αλεσάντρο ντελ Πιέρο ή ο εμβληματικός αρχηγός της Τσέλσι ο Τέρυ) και να ξίνιζαν (πάλι γιά παράδειγμα) ο Μανωλάς ή ο Τοροσίδης;

Φοβάμαι πως γιά την περίπτωση Ρανιέρι – εθνική Ελλάδας, έχει απόλυτο δίκιο ο αείμνηστος Μπόμπι Ρόμπσον με τη σοφή ρήση του «δεν είναι εύκολο να αλλάξουν όλους τους παίκτες σε μία ομάδα, οπότε είναι πιό εύκολο να αλλάξει ο προπονητής»…