Ο Ερντογάν παλεύει να γίνει Κεμάλ, αλλά δεν τα καταφέρνει

Δορυφορική κεραία, μπουγάδα, σημαία. Αυτό αντικρύζεις όταν κατεβαίνεις στο λιμάνι του Κουσάντασι.
Από τουλάχιστον ένα μπαλκόνι σε κάθε πολυκατοικία κρέμεται μία κόκκινη σημαία με την ημισέληνο και το αστέρι. Τις πιο πολλές φορές αποτυπώνεται και {το πρόσωπο του Κεμάλ}. Η αίσθηση που έχεις όταν περπατάς στο κέντρο είναι σαν να βρίσκεσαι στο Μοναστηράκι. Όταν, όμως, επιβιβαστείς σε λεωφορείο και κοιτάξεις έξω από το παράθυρο θα νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε μία φτωχή επαρχιακή πόλη, κάπου στην Ελλάδα. Αν δεν έβλεπα τις πινακίδες

στις μικρές λεωφόρους, που έδειχναν προς Σμύρνη ή Έφεσσο και ήταν γραμμένες στα τούρκικα, θα νόμιζα πως πάω σε ελληνικό χωριό.

Εκεί καταλαβαίνεις αυτούς που μιλούν για δύο Τουρκίες που πρέπει να διοικήσει ο Ερντογάν.Οι γυναίκες στο Κουσάντασι, στον Τσεσμέ και στην Έφεσσο φορούν μαντήλα.. Σχεδόν όλες.
Όχι, βέβαια, σαν την ακριβή -από σπάνιο μετάξι- της συζύγου του Ερντογάν, Εμινέ. Κι όμως.
Για Θεό τους εξακολουθούν να έχουν τον Κεμάλ. Αν δεν γνώριζες καθόλου την ιστορία της χώρας θα νόμιζες ότι στο Κουσάντασι ζεί ακόμα ο Ατατούρκ…
Εκτός από τις σημαίες σε διάφορες γωνιές των δρόμων ξεπροβάλουν αγάλματα του Τούρκου Εθνάρχη. Πουθενά ο Ερντογάν. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα παλιά ελληνικά παράλια. Όσο και αν ο Ερντογάν επιμένει στο δόγμα «επιστροφή στις παραδοσιακές αρχές της υποταγής στον πασά αφέντη», επαναφέροντας μεταξύ άλλων και τη μαντήλα, δεν έχει τη στήριξη αυτών που τη φορούν …
Ομοίως και εκείνος στράφηκε εναντίον όσων τον στήριξαν με την ψήφο τους, επενδύοντας στη φιλελεύθερη πλευρά του χαρακτήρα του που θέλει την Κωνσταντινούπολη πιο κοντά στην καρδιά της Ευρώπης…

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αν το πάρκο Γκεζί ήταν στο Κουσάντασι, δε θα άνοιγε μύτη.
Η Κωνσταντινούπολη, όμως, ρέπει περισσότερο προς μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και η νεολαία δεν έχει μάθει να περιορίζεται. Την οικονομική ανέχεια την αντέχει. Όχι, όμως, και την έλλειψη ελευθερίας.
Την αίσθηση ότι δε χρειάζεται να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν εάν πίνεις ή καπνίζεις εφόσον, φυσικά, είσαι ενήλικος…

Ο πρωθυπουγός της Τουρκίας καλείται να παντρέψει αυτό το περίεργο μείγμα των Πολιτισμών, που έρχεται από τα βάθη της Ανατολίας και τον Καύκασο για να φτάσει μέχρι τις παρυφές της Ευρώπης. Μέχρι ένα σημείο το κατάφερε, βελτιώνοντας την οικονομία που για χρόνια είχε βαλτώσει κάτω από τις κυβερνήσεις των Κεμαλικών.
Νόμιζε, όμως, πως αυτό θα ήταν αρκετό. Και, ίσως, να ήταν αν διοικούσε μόνο πόλεις σαν τη Σμύρνη και το Κουσάντασι. Εκεί που οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να υπακούουν και να πειθαρχούν. Κι όμως.
Οι Τούρκοι της Ανατολίας δεν τον αναγνωρίζουν ως ηγέτη τους.
Για αυτούς θα είναι πάντα στην καρδιά τους ο Κεμάλ.
Γιατί δεν ξεχνούν ότι τους πήρε από τη φτώχια και τους έφερε σε γόνιμα εδάφη, κοντά στη θάλασσα του Αιγαίου…

Ο Πασάς Ερντογάν κινδυνεύει να μείνει μόνος του. Πέρα από τους φανατικούς οπαδούς του, ακόμα και όσοι τον στήριξαν για τη συνετή οικονομική διαχείριση που οδήγησε την Τουρκία έξω από το ΔΝΤ, έχουν κουραστεί από τον εγωϊσμό και το πείσμα του.

‘Οσο και αν οι στενοί του συνεργάτες, Αμπντουλάχ Γκιούλ και Μπουλέντ Αρίντζ, προσπαθούν να τον μαλακώσουν εκείνος γίνεται ακόμα πιο εριστικός απειλώντας να κατεβάσει τα τάνκς στους δρόμους.

Ορισμένοι αναλυτές ερμηνεύουν την εμμονή του στη διατήρηση της τάξης και των μουσουλμανικών παραδόσεων – πέρα από τις ιστορίες συνωμοσίας που θέλουν την επικράτηση του σκληροπυρηνικού ισλαμικού στοιχείου των Αραβόφωνων και στην Τουρκία- στην τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλει να γίνει νέος Εθνάρχης της Τουρκίας των 76 εκατομμυρίων…
Κάτι σαν έναν Ισλαμιστή Κεμάλ…

Η Ιστορία έχει δείξει, πάντως, ότι περισσότερο και από την οικονομική ανέχεια, ανυπόφορο για τους ανθρώπους είναι η έλλειψη ελευθερίας. Και αν δεν το αντιληφθεί σύντομα θα συντριβεί σαν πολλούς μεγάλους ηγέτης της παγκόσμιας Ιστορίας που δε διέγνωσαν σωστά τα σημάδια των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών..

Ο Ερντογάν, κυρίως στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, έχει φερθεί έξυπνα. Κράτησε ψύχραιμη στάση μετά την εισβολή των Ισραηλινών κομμάντος στο Μαβί Μαρμαρά, έτεινε χείρα φιλίας προς τους Κούρδους, ανανέωσε τις επανειλημμένα πληγωμένες σχέσεις του με τις ΗΠΑ, ενώ στο θέμα της Συρίας συντάχθηκε με τους αντάρτες και τη Δύση.

Με την Ελλάδα η σχέση είναι τυπική και αξιοπρεπής, χωρίς πολλές και επικίνδυνες εξάρσεις όπως έκαναν σχεδόν όλοι οι προκάτοχοί του. Εάν σηκώσει λίγο τους τόνους –έστω και επικοινωνιακά– για να πετύχει το στόχο του, στο τέλος καταλήγει να είναι πάντα ισορροπιστής.

Σε αυτό το προτέρημα του Ερντογάν –να ισορροπεί στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ακόμα και αν ο ίδιος τις προκάλεσε- προσβλέπει και η παλτεία Ταξίμ πριν αναζωπυρωθεί η σπίθα της έντασης και σε Ιράν, Ισραήλ και την ευρύτερη Μέση Ανατολή…