Νίκου Μοσχονά, Racconti Borghesi Αστικά Διηγήματα

Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα 2018

Ο Νίκος Μοσχονάς είναι ιστορικός, ομότιμος διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και επίτιμος ερευνητής στο Κολλέγιο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η ερευνητική δραστηριότητα είναι έργο της ζωής του με σκοπό τη μετάδοση εξειδικευμένων γνώσεων σε νέους επιστήμονες.

Τα Αστικά Διηγήματά του είναι βγαλμένα μέσα από την έρευνα της ζωής, μέσα από την καθημερινότητα και τις παθογένειες της κοινωνίας. Ο αναγνώστης αναγνωρίζει

σε αυτάτο περιβάλλον του, θλίβεται με την σκληρή πραγματικότητα και παράλληλα διδάσκεται από αυτήν. Τα διηγήματα αντιμετωπίζουν την αλήθεια κατάματα είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε.

ΤαRaccontiBorghesi επικεντρώνονται σε κοινωνικά φαινόμενα της εποχής μας : στη μεγαλομανία των νεόπλουτων και την απαξίωση των αρχών και των αξιών, στο «καβάλημα του καλαμιού» από τους έχοντες την εξουσία, στις καθημερινές ληστείες με θύματα κυρίως ηλικιωμένα άτομα, και όλα αυτά περιγράφονται με δεξιοτεχνία και βαθιά ανθρώπινη προσέγγιση.

Συχνά αναρωτιόμαστε : γιατί οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας την τύχη τους, πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική, να γράφονται σε κόμματα προκειμένου να βρίσκουν το δρόμο για την επιτυχία; Η προβολή ανύπαρκτων προσόντων επιτρέπεται να μετρά περισσότερο από την πραγματική αξία για την αναγνώριση των νέων; Τα ερωτηματικά αυτά αναδύονται από τα διηγήματα του συγγραφέα, οποίος αναφέρεται και στα προβλήματα των νέων για την επαγγελματική τους εξέλιξη καθώς και στη σχέση εργαζόμενου εργοδότη.
Εξάλλου, ο μονόλογος με τον οποίο κλείνει το βιβλίο αφορά έναν προκλητικά συμφεροντολόγο νέο επιστήμονα, που συνειδητά έχει εξαρχής επιλέξει την σταδιοδρομία και όχι την επιστήμη και την ανέλιξή του με κάθε δυνατό τρόπο.

Εξίσου ενδιαφέροντα είναι τα διηγήματα που αναφέρονται στη σημασία της αναγνώρισης για ένα δημοσιογράφο, στον αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένα δημοσίευμα για την προσωπικότητα ενός ατόμου, καθώς και στη λανθασμένη αντίληψη ότι ένα οποιοδήποτε πανεπιστημιακό δίπλωμα μπορεί να υποκαταστήσει μια πολύχρονη εμπειρία.

Όλα τα παραπάνω δυσεπίλυτα κοινωνικά θέματα θίγονται με ευαισθησία και λογοτεχνική δεινότηταστα Αστικά Διηγήματα, τα οποία προβληματίζουν και ενεργοποιούν τον αναγνώστη που τα απολαμβάνει το ένα μετά το άλλομέσα από ένα βιβλίο με πολύ όμορφη αισθητική. Θα σταματήσει όμως, αναμφίβολα, σε εκείνο με τον τίτλο «Το φαγκότο».

Το διήγημα αυτό ξεπερνά κάθε προσδοκία και προηγούμενη ανατροπή. Αναρωτιέται ο αναγνώστης αν ο συγγραφέας είναι και ο ίδιος καλλιτέχνης, καθώς νοιώθει τόσο βαθιά του την ιδιαίτερη σημασία κάθε οργάνου χωριστά για την επιτυχία μιας ορχήστρας. Αξίζει, πράγματι να μεταφέρω, κλείνοντας, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του εξαιρετικού αυτού διηγήματος: «…μετά το φινάλε ο διευθυντής θα υποκλινόταν, έπειτα θα έδειχνε τη μέτζο-σοπράνο …θα έδειχνε το πρώτο βιολί, θα υποκλίνονταν κι αυτοί, κι έπειτα το χέρι του θα κουνιόταν δείχνοντας όλους τους όρθιους μουσικούς.

Ανάμεσά τους ήταν ένα ανώνυμο φαγκότο όπως τα άλλα ανώνυμα πνευστά και τα ανώνυμα έγχορδα και τα ανώνυμα κρουστά, όλα αυτά τα ανώνυμα που συνέθεταν την επώνυμη ορχήστρα, που έδιναν ψυχή στο επώνυμο έργο. Γιατί μόνο χάρη σ’ εκείνα υπήρχε και αυτό….Ο διευθυντής δεν καλούσε το φαγκότο στο προσκήνιο, δεν υπήρχε πρώτο φαγκότο.

Το φαγκότο ήταν μια θέση στην ορχήστρα, ένας συντελεστής μέσα στο σύνολο, μια ψηφίδα στο μωσαϊκό των ήχων που δεν πρόβαλλε διεκδικητικά , αλλά που η απουσία του άφηνε κενό..».Αξίζει, πράγματι, το διήγημα αυτό να μην το χάσουν οι μουσικοί και κυρίως οι φαγκοτίστες.

The post Νίκου Μοσχονά, Racconti Borghesi Αστικά Διηγήματα appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.