Μια φορά ήταν ένα ροζ φλαμίνγκο, ένας Ντάνος κι ένας Τσίπρας…

«Μια φορά ήταν ένα ροζ φλαμίνγκο, ένας Ντάνος κι ένας Τσίπρας…«. Θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο. Αλλά δυστυχώς δεν είναι. Τα ροζ φλαμίνγκο, ο Ντάνος και ο Τσίπρας είναι κομμάτια της ελληνικής πραγματικότητας εν έτη 2017, με διαφορετικό τρόπο έκαστος, έχοντας όμως ένα κοινό σημείο: έγιναν μανία μέσα από τα social media!

Έχει ξεπεράσει κάθε όριο αυτή η νέα μόδα με τα ροζ φλαμίνγκο. Δεν υπάρχει ελληνική παραλία, δεν υπάρχει παιδικό πάρτυ, δεν υπάρχει λογαριασμός social media «που σέβεται τον εαυτό του» που να μην έχει κατακλυστεί από ροζ φλαμίνγκο. Συμπαθέστατα πτηνά, δεν λέω, γλυκύτατο χρώμα το ροζουλί (αν και όχι του γούστου μου), όμως μπάστα παιδιά. Δεν αντέχεται τόσο φλαμίνγκο! Η μόδα ξεκίνησε, λέει, από το Χόλιγουντ και, με όχημα το διαδίκτυο, εξαπλώθηκε στην Ευρώπη -με τους Έλληνες να την υιοθετούμε φανατικά, τυφλά, ακραία… Πρώτη φορά είναι;

Κάπως έτσι, πριν από περίπου τρία χρόνια άρχισε και η εξάπλωση της ιδέας «η Αριστερά στην εξουσία«. Κάπως έτσι γέμισαν τα social media από (ξε)λιγωμένες κάθε ηλικίας που πόσταραν σχόλια τύπου «πόσο γλυκούλης είναι ο Αλέξης» και «πόσο sexy o Γιάνης». Κάπως έτσι μπήκε στο στόχαστρο όποιος τολμούσε να μην ακολουθήσει το νέο πολιτικό trend «πρώτη φορά αριστερά». Ήταν σχεδόν προδότης! «Προοδευτικοί» καλλιτέχνες, διανοούμενοι, διασκεδαστές, δημοσιογράφοι, «προοδευτικοί» γενικώς κατέκριναν και λοιδορούσαν με την βοήθεια του «υπέρτατου κριτή», του διαδικτύου, όποιον δεν ακολουθούσε τη «μόδα» που απαιτούσε τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι τη χώρας. Με τη λογική του «ροζ φλαμίνγκο»: «Αφού το θέλουν οι πολλοί, ποιός είσαι εσύ που θα του γυρίσεις την πλάτη, ρε συντηρητικούρα, οπισθοδρομικέ που έχεις «βολευτεί» με τις παλιές πλαστικές κουλούρες;»

Με το ίδιο «όχημα» εξαπλώθηκε απ΄ άκρο σ’ άκρο της Ελλάδας και η Ντανομανία! Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, τα social media ήταν εκείνα που ανέδειξαν τον Γιώργο Αγγελόπουλο στον απόλυτο «εθνικό ήρωα», μιας χώρας που έχει απεγνωσμένη ανάγκη για «ήρωες». Έστω και εντός εισαγωγικών. Το twitter, το facebook, το instagram έδιναν τον ρυθμό, ανακαλύπτοντας κλίκες, «φωτίζοντας» μυστικά και ψέματα των παικτών, οδηγώντας τελικά τον Ντάνο στην κατάκτηση των 100.000 ευρώ και του 15λεπτου της δόξας (που μπορεί να διαρκέσει λίγο παραπάνω στην περίπτωσή του αφού η χώρα εκτός από «ήρωες», αναζητά απεγνωσμένα και «γκόμενους»).

Καταλάβατε τώρα γιατί έγραψα «μια φορά ήταν ένα ροζ φλαμίνγκο, ένας Ντάνος κι ένας Τσίπρας…»; Είναι σαφές ότι οι επιπτώσεις των τριών στις ζωές μας, είναι διαφορετικής βαρύτητας, όμως η νοοτροπία που αναδείχτηκαν είναι κοινή. Αυτή της διαδικτυακής αγέλης, της τυφλής υποταγής στα «social media trends». Και αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Είναι εξόφθαλμα λάθος να διαλέγουμε αξεσουάρ για τη θάλασσα, «εθνικούς ήρωες» και ηγέτες, με το ίδιο κριτήριο.

Άραγε, θα το πάρουμε ποτέ χαμπάρι;

thisismarias.com

Follow me on Facebook