Μερικές φορές, η καλύτερη απάντηση στην πραγματικότητα είναι να τρελαθείς

(Φίλιπ Ντίκ, ( 1928-1982 , Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας)

Καθυστέρησα με την καταγραφή των τελευταίων παρορμήσεων και ο αυτορυθμιζόμενος μηχανικός χρονογράφος άρχισε να χτυπά.

Μπερδεύω συνεχώς τις σκέψεις που προβάλλω στην οθόνη του μικρού μόνιτορ που κουβαλώ στην πλάτη. Με την σειρά του και αυτό αποσυντονίζει το ρυθμό του βηματισμού μου. Τα χάνω,  σωριάζομαι…

Κάπως ετσι μπορεί να μην προλάβω το χωρο-χρόνο. Ίσως να είναι ένα παιγνίδι του μυαλού μου, που τρέχει πέρα-μακριά σε ορίζοντες που ανιχνεύονται μοναχά στα πεδία του υπερ-εγώ, κατά Φρόυντ.

Όμως δεν είμαστε

σε μια μονοδιάστατη εποχή. Όλα μαθαίνονται και όλα κυκλοφορούν. Γράφεται κάτι στο Καστελόριζο (βρήκα και εγώ νησί), και μέσα σε λίγο χρόνο έχει γίνει είδηση στην Αθήνα ακόμη και την Μελβούρνη και μετά παρελθόν. Όμως  πιο είναι το νόημα τις ακολουθίας των φράσεων όταν αυτό δεν γίνεται πράξεις;

Μήπως περιμένουμε σε λάθος στάση να σταματήσει το λεφορείο;

Πίστευα πως θα είχαμε ένα ακόμη χρωματιστό καλοκαίρι, μα η αγορά από την μια και η αμφιβολία από την άλλη στήνουν ένα θεότρελλο πανηγύρι.

Κυνηγητά μεταναστών δεν φτάνουν για να δώσουν ηρεμία στο κέντρο και οι ευχές του ορθοδόξου Πάσχα δεν μπορούν να χαλαρώσουν το πνεύμα μας που αληχτά, μέρα-νύχτα πιά.

Αριστεροί, δεξιοί οι κεντρώοι, και αυτοί πρώην τώρα πιά.

Μήπως η επιστροφή σε κανόνες  μεσαίωνα, γραμμένους σε έξυπνους υπολογιστές, αλλάζει την μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας που αυτοαναφλέγεται;

Οι κανόνες τις θερμοδυναμικής παραμένουν ακόμη σταθεροί.

Ανακόλουθος και εγώ με τους κανόνες μου, περιμένω μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όλα εμείς τα κάμαμε, είμαστε κακά παιδιά. Δεν θα γίνουμε ποτέ ενήλικες. Κι άλλα τέτοια, ωραία.

Όταν θα κουρδίζουν και τα όνειρα μας να μην μας δώσουν λοιπόν αντικλείδι.

Αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα, εμείς ακόμη ψάχνουμε φτηνό βενζινάδικο.