Κυβέρνηση «αφισοκολλητών»;

Για να διαχειριστεί μία υπερδομή ένα παγκόσμιο πρόβλημα, υπάρχουν τρεις τρόποι. Ο σωστός, ο λάθος και ο αμερικάνικός!!!
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το ζήτημα του παγκόσμιου χρέους ως μέγεθος, αλλά και ως σχέση προς το ΑΕΠ.
Το Bloomberg προσφάτως μετέδωσε τα στοιχεία της διεθνούς φήμης εταιρείας οικονομικών συμβούλων McKinsey, που αφορούν στο παγκόσμιο χρέος

Χωρίς να μπούμε στην τεράστια συζήτηση, εάν και κατά πόσο το ΑΕΠ ως μέγεθος αντικατοπτρίζει τις πραγματικές δυνατότητες και τα πραγματικά μεγέθη της οικονομίας, μόνο το γεγονός ότι το παγκόσμιο χρέος είναι τριπλάσιο του ΑΕΠ, δείχνει ότι η κατάσταση της οικονομίας του πλανήτη είναι σε κατάσταση οριακής ευστάθειας και φλερτάρει με ένα κολοσσιαίο κραχ.

Ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης ενός τέτοιου ζητήματος, του δημοσίου χρέους εν προκειμένω, είναι η δημιουργία ενός θεσμικά μόνιμου υπερεθνικού συμβουλίου, αποτελούμενο από πολιτικούς και τραπεζίτες, με αρμοδιότητα και εξουσιοδότηση να βρει τις πρέπουσες και εφικτές λύσεις.

Ο λάθος τρόπος είναι η αναζήτηση λύσης, που θα κατευθύνεται από το γενικό συμφέρον προς το επιμέρους και θα κινείται στη λογική της αντίστροφης μηχανικής.

Ο αμερικανικός τρόπος είναι αυτός του ευγενούς «γκανγκστερισμού», ο οποίος επιτρέπει στον αντίπαλο να διαλέξει τη μέθοδο, με την οποία θέλει να πεθάνει!!!

Οι πρώτοι που είχαν μία τέτοια οδυνηρή εμπειρία ήταν οι Ιάπωνες κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναγκάστηκαν μετά από το αμερικανικό εμπάργκο να διαλέξουν, εάν θα πεθάνουν από οικονομική ασφυξία ή να προκαλέσουν πόλεμο και να χαθούν στα πεδία των μαχών.
Κάτι ανάλογο πράττουν και τώρα οι φίλοι μας Αμερικανοί.
Οι επιλογές που προτείνουν στους Ευρωπαίους είναι δύο.

Η μία θέλει την ΕΚΤ να αρχίσει να «κόβει» χρήματα σε γιγαντιαία κλίμακα, ώστε να τροφοδοτήσει την «ανάπτυξη», διογκώνοντας περισσότερο το δημόσιο χρέος και να ρυμουλκήσει και άλλες κεντρικές τράπεζες προς την καλούμενη και εφιαλτική «φούσκα» των κεντρικών τραπεζών, ώστε αυτές να έχουν την κατάληξη της LehmanBrothers.

Η άλλη επιλογή είναι να προκαλέσουν διά της πολιτικοκοινωνικής ηθικολογίας, την αποδόμηση της φήμης των πολιτικών καθεστώτων της αυστηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Όποιος ανέγνωσε ορθά τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα για το ελληνικό χρέος, θα διέκρινε, ότι ήταν δηλώσεις που εστίαζαν στην ηθική και στο θυμικό των κοινωνιών, παρά στον οικονομικό ρεαλισμό.
Ο αμερικανικός παράγοντας έχει διαγνώσει, ότι το ζήτημα του χρέους είναι, πρωτίστως, ζήτημα φήμης. Δηλαδή, εάν ο δανειζόμενος αποκτήσει, διά του επικοινωνιακού τρόπου, κακή φήμη, τότε υποχρεούται βάσει της ηθικής του καθήκοντος, να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Εάν ο δανειστής αποκτήσει κακή φήμη, τότε η ηθική του καθήκοντος τον υποχρεώνει να συμβιβαστεί με τον δανειζόμενο.

Αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί και γι’ αυτό άλλοτε χρησιμοποιούν τη γλώσσα της ευμένειας προς το ελληνικό πρόβλημα και άλλοτε αποικιακή φρασεολογία. Ο κ. Σόιμπλε για παράδειγμα, μετά το πέρας της συνάντησής του με τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, έδωσε την αίσθηση της ήπιας προσέγγισης στο πρόβλημα, μη θέλοντας να χρεωθεί η Γερμανία τη φήμη του κακού δανειστή και να ανοίξει το ζήτημα του παγκόσμιου χρέους με όρους ηθικής και αμερικανικής πολιτικής επικυριαρχίας.

Η πρόθυμη και άμεση στήριξη των ΗΠΑ στον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν πρέπει να προσεγγιστεί με όρους διπλωματικής βοήθειας, αλλά με όρους χρηστικότητας. Το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί να διαχειριστεί το ζήτημα του χρέους και θα είναι σφάλμα, εάν πιστέψει, ότι μπορεί να αναπτύξει πλήρως μία τέτοια πολιτική.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως συνάρθρωση συνιστωσών, ένα και μοναδικό πράγμα γνωρίζει να κάνει καλά, ελλείψει μέσων, πόρων και ουσιαστικού πολιτικού κοσμοειδώλου: αφισοκόλληση!!!

Αυτή ακριβώς είναι και η αποστολή του, μοχλευμένη από το Λευκό Οίκο. Να «αφισοκολλήσει» την Ευρώπη με το αποδομητικό αίτημα.

Άλλωστε, ο πρώτος «αφισοκολλητής» του ζητήματος του δημοσίου χρέους ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και δεν είναι τυχαίο, ότι στηρίζει απεριόριστα τις πρακτικές του Αλέξη Τσίπρα.
Είναι εσφαλμένη η ανάλυση των επαφών του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, μόνο στο πλαίσιο της συμβατικότητας. Είναι αδιάφορο, επί της ουσίας, τι είπε ο κύριος Ολάντ ή ο κύριος Ρέντσι στον κ. Τσίπρα ή εάν είναι όλοι μαζί μας ή εναντίον μας. Σκοπός όλων των επαφών ήταν να γίνει «αφισοκόλληση» μέσα στην καρδιά της Ευρώπης!!!

Αυτή η επικοινωνιακή τακτική έχει στόχο να στρέψει τον δείκτη της ηθικής του καθήκοντος από την πλευρά του δανειζόμενου προς την πλευρά του δανειστή. Αυτό είναι και το αίτημα. Γι’ αυτό το λόγο, η δυναμική των ΗΠΑ εξαντλήθηκε στο να στηρίξει την «αφισοκόλληση», παρά στο να στηρίξει ή να προτάξει κάποια ρεαλιστική, οικονομικά, πρόταση προς τους Ευρωπαίους και να χρεωθούν οι ίδιες τη μόχλευση του ζητήματος του παγκοσμίου χρέους.

Η Κυβέρνηση φαίνεται ήδη, ότι κινείται εκτός της εμβέλειας της εξουσιοδότησής της. Αρχίζει και λειτουργεί διαιρετικά εντός της κοινωνίας και εντός του Πολιτεύματος. Η λογική «όποιος δεν συμφωνεί με την πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ, ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι και υπέρ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» είναι παρανοϊκή και αντιδημοκρατική. Η πολυφωνία και η διαφορετικότητα των απόψεων είναι δομικό στοιχείο της Δημοκρατίας.

Ακούγονται φωνές από βουλευτές και στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., οι οποίες αντισυνταγματικά θέλουν τα κοινωνικά Κινήματα να ασκούν διοίκηση και έλεγχο πάνω στις πολιτικές δομές του τόπου. Τον έλεγχο της κυβέρνησης, τον ασκεί η εκλεγμένη δημοκρατικά αντιπολίτευση και κανένας άλλος. Γι’ αυτό υπάρχει η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και όχι η οχλοκρατία.

Φαίνεται, ότι η κυβέρνηση έμμεσα και άμεσα υποδαυλίζει κινηματικού τύπου κοινωνικές εκδηλώσεις στήριξης των θέσεών της και ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μίας κυβερνητικής «πολιτοφυλακής». Εάν τα πράγματα δεν ευδοκιμήσουν, κατά τον τρόπο που θέλει η κυβέρνηση, η απόσταση από την «πολιτοφυλακή» του διαδικτύου στην πολιτοφυλακή που θα δικάζει, τιμωρεί, συλλαμβάνει και διαπομπεύει όποιους τυγχάνει να έχουν διαφορετική άποψη από την κυβερνητική, είναι πάρα πολύ κοντά.

Ας μην ξεχνάει κανείς ότι η υπερνομιμοποίηση μίας πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης από την οχλοκρατία θα φέρει και την υπερνομιμοποίηση της αντιπολίτευσης με την ίδια μέθοδο. Η πολιτική φλυαρία δεν βοηθάει κανέναν, πόσο μάλλον το Έθνος αυτή την περίοδο…