Καλώς ήρθατε στη χώρα των τεράτων…‏

Πριν από λίγους μήνες συναντούσες ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια αργά το βράδυ. Ίσως γιατί αισθάνονταν αμήχανα. Πλησίαζαν με χαλαρότητα τον μεγάλο κάδο με τα απορρίμματα, ενώ κοιτούσαν διερευνητικά γύρω τους.

Σαν να έκαναν μία πολύ σοβαρή δουλειά που απαιτούσε ακρίβεια και προσοχή -αναμοχλεύοντας κονσέρβες και ρούχα – ξεδιάλεγαν ό,τι ήθελαν με ένα ξύλο. Στη συνέχεια τα έβαζαν σε ένα σακίδιο και χάνονταν στα σοκάκια.

Τις προάλλες, όμως, αυτό έγινε μέρα μεσημέρι. Περπατούσα με την κόρη μου όταν μία κοπέλα αδύνατη με ανακατεμένα μαλλιά που έμοιαζαν θαμπά σαν να είχαν χάσει το χρώμα,

έψαχνε για τροφή σε έναν κάδο. Κρατούσε ένα τεράστιο σακίδιο.Φαίνεται πως ασυναίσθητα εγώ και η μικρή κοιτούσαμε έντονα την γυναίκα η οποία κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό μου.

Ανατρίχιασα. Από ντροπή. Γιατί το πρόσωπο της ήταν όμορφο και νέο. Παρά τις ουλές και τις ρυτίδες της κακουχίας. Την περίμενα την ερώτηση της μικρής. «Μαμά, γιατί η κυρία τρώει από τα σκουπίδια;» Και έτσι της είπα ένα «σκοτεινό» αλλά αληθινό παραμύθι…

«…Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μία άσχημη χώρα που την έλεγαν ‘Χώρα των τεράτων’. Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι. Οι παλιοί έλεγαν ότι ήταν κάποτε πολύ όμορφη, λουσμένη στον ήλιο, με γελαστούς ανθρώπους και σπίτια από ζάχαρη και μέλι.
Οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί δεν την αγαπούσαν πραγματικά. Γιατί αν την αγαπούσαν θα την φρόντιζαν και δεν θα έκλεβαν κάθε μέρα κομματάκι κομματάκι τη ζάχαρη και το μέλι των υπέροχων σπιτιών.

Υπήρχε -λέει- και ένας νόμος που απαγόρευε να παίρνεις τα γλυκά μέρη των σπιτιών για να μη χαλάσεις το τοπίο. Αλλά οι κάτοικοι ήταν άτακτοι και δεν υπάκουαν σε κανέναν νόμο. Ένιωθαν, μάλιστα, υπερήφανοι γιατί έλεγαν ότι κανένας νόμος δεν είναι πάνω από τον άνθρωπο….

Και τα χρόνια πέρασαν και η χώρα ασχήμαινε γιατί οι άνθρωποι είχαν φάει σχεδόν όλα τα σπίτια από μέλι και ζάχαρη. Δηλαδή…όχι όλοι…Ορισμένοι, αλλά και οι άλλοι που έβλεπαν το κακό, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί δεν ήταν η δουλειά τους … και γιατί υπάρχουν νόμοι…και δε φταίνε αυτοί που δεν εφαρμόζονται..

Μία μέρα ένα μαύρο σύννεφο απλώθηκε πάνω από τη γη. Ο ήλιος που ζέσταινε τη χώρα και τους ανθρώπους της -για χρόνια- ολόκληρα την εγκατέλειψε και κανείς δε γνώριζε πότε θα επιστρέψει… Όσοι έβγαιναν στους δρόμους έβλεπαν ανθρώπους σκυθρωπούς να περπατούν σαν χαμένοι χωρίς προορισμό. Σαν ζόμπι που βγήκαν από ταινία τρόμου, με πρόσωπα σκαμμένα από την κούραση και την ταλαιπωρία έψαχναν λίγη ζάχαρη και μέλι στους κάδους των σκουπιδιών.
Δεν υπήρχε τίποτα…Ούτε μέλι, ούτε ζάχαρη, ούτε νερό…

Οι άνθρωποι αρρώστησαν. Κόλλησαν νέες ασθένειες μεταδοτικές. Ανασφάλεια, φοβία, παραίτηση, μιζέρια. Στα σχολεία καταργήθηκαν οι λέξεις ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και αγάπη. Από εδώ και στο εξής, το χρήμα θα λατρεύεται σαν θεός και θα καταργηθούν οι θρησκείες…

Αυτός που θα έχει το χρήμα θα έχει την απόλυτη εξουσία να δίνει όσο νερό, ζάχαρη και μέλι θέλει στους ανθρώπους. Με το σταγονόμετρο. Γιατί το χρήμα είναι ακριβό και σκληρό και, όποιος δεν το έχει, θα υποστεί τις συνέπειες της ασυνέπειας του..

Το χρήμα είναι ο υπεράνω όλων των νόμων και όλοι οφείλουν να το σέβονται… Και όσοι αντιδρούν θα συνεχίσουν να ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων για τη ζωή που έχασαν, επειδή φάνηκαν άπληστοι οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι, δεν έχει σημασία..

Η καταδίκη είναι για όλους η ίδια. Χωρίς χρήμα θα ζεις εσαεί στον κόσμο των ζόμπι, στη χώρα των τεράτων μέχρι να κάνει ξαστεριά…»

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς ολοκληρώνεται το παραμύθι, γιατί το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα, είπα στην κόρη μου. Δεν γκρίνιαξε. Σηκώθηκε και πήγε προς τα παιχνίδια της αγκαλιάζοντας τις κούκλες της. Ίσως να είναι και η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι κατάλαβε περισσότερα από όσα μου έδειξε.

Πώς να κρυφτείς, άλλωστε, από τα παιδιά…
Τα κακό είναι ότι το αληθινό παραμύθι έχει μόνο δράκους και καμία νεράιδα με μαγικό ραβδί.

Επειδή το παλιό πέθανε και το καινούριο απέχει πολύ από το να γεννηθεί, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε με το χειρότερο τρόπο την εποχή των τεράτων, όπως είχε πει τη δεκαετία του ’30 –μα πόσο διαχρονικός- ο Ιταλός διανοητής της Αριστεράς Αντόνιο Γκράμσι…