Η ζωή που χάνουμε….

Σε ανάσες ακούω τη ζωή, και ο ρυθμός της καρδιάς την προχωράει.

Η δίψα, ένα ποτήρι νερό που ευφραίνει κι ένα ποτάμι…

Και να η δροσιά στην ψυχή.

Ένα χάδι όταν πονάς, ένα χιόνι και ζεστασιά στο σώμα.

Μία καλημέρα σε ένα ξημέρωμα. Και ένας καφές σε πρωινή ησυχία.

Η καμπάνα την Κυριακή και οι βόλτες στα παζάρια.

Ένα φεγγάρι το βράδυ που σε κοιτά.

Ένα αεράκι θαλασσινό – ένα κελαΐδισμα – ένα θροΐσμα – ένα κύμα που ακούγεται το αλάτι.

Ένα παραμύθι.

Μία φορά κι έναν καιρό εκεί ψηλά στον Παρνασσό…

Ένας απροσδιόριστος ήχος που σε κάνει

Μία ματιά με μαύρα μάτια που το μαύρο το κάνουν άσπρο.

Θύμισσες με οσμές – ασπρόμαυρα ρούχα από φωτογραφίσεις.

Ένα ανοιχτό ραδιόφωνο με λυχνίες να παίζει το θέατρο της Τετάρτης.

Ένα βυσσινί, ένα βύσσινο, μία βυσσινάδα και ένα μπλε στον ουρανό.

Ένα σκοτάδι με ξαστεριά, με τόσο φως το βράδυ.

Ένα κάλεσμα σε ένα τραπέζι γεμάτο πίτες και η γεύση από τη γη στο στόμα.

Μία φωνή και Μια σιωπή.

Ένα μουγκρητό από ένα αυτοκίνητο, ανθρώπινη χαρά, μαντήλια και φουλάρια στον αέρα.

Ένας φαντάρος στη φωτογραφία και η γιαγιά στο παράθυρο να περιμένει επιστροφές.

Οι πρόγονοι στο κάδρο.