Η μάχη που δίνουμε δεν είναι ο ένας με τον άλλο

Σε τι μέρες άραγε ζούμε;

Μέρες απώλειας.Μέσα μας κατάβαθα μας ζούμε μέρες απώλειας.Ούτε οι πρώτοι , ούτε οι τελευταίοι θα είμαστε θα μου πεις.Βλέπεις ενώ η τεχνολογία και η επιστήμη εξελίσσονται με τρελό ρυθμό, ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου παραμένει σχεδόν αμετάβλητος . Τα ίδια θέλω , τα ίδια πρέπει με λίγο διαφορετικό περιτύλιγμα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία.Οι ίδιες ανάγκες για τρυφερότητα και αγάπη , εξουσία, θαυμασμό,αλλά και ανεξαρτησία και φόβοι και ενοχές. Το ίδιο φορτίο μοιρασμένο σε πολλά πολλά μικρότερα κιβώτια ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Και όσο οι ματαιωτικές και απογοητευτικές συμπεριφορές μας δεν αλλάζουν, όπως συμβαίνει δηλαδή αιώνες τώρα , τόσο ο ψυχισμός μας δεν θα παρουσιάζει στην ουσία μεγάλες διαφορές.Στις μέρες της δικής μας απώλειας όμως πίσω . Σε μας που προερχόμαστε από ένα λήθαργο . Σε μας τους ενοίκους της  απλωμένης,  μακροχρόνιας κατευνασμένης κατάστασης , ότι όλα είναι μπροστά μας χωρίς πρόβλημα , χωρίς έλλειψη . Μια μακροχρόνια συγκάλυψη και γρήγορη , ταχύτατη μεταμφίεση, έτσι που οτιδήποτε μας πονούσε και μας δυσκόλευε να μένει πίσω και εμείς να περνάμε μπροστά , θριαμβευτές. Παληκάρια της φακής.Στην πράξη κανένας δεν φαίνεται μέσα και έξω να μπορούσε να φανταστεί την έκταση της κακοποίησης που υποστήκαμε, όταν από την μια στιγμή στην άλλη, άλλαξαν όλα τα δεδομένα της ζωής μας. . Την έκταση , όχι την ύπαρξη της κακοποίησης  δυστυχώς και εκεί υπάρχουν ευθύνες.Η απώλεια είναι μια τρύπα, ένα κενό εκεί που μόλις λίγο πριν , υπήρχε η παρουσία. Κάθετι που θέλεις να έχεις και το χάνεις . δηλαδή κάθε απώλεια είναι και μια ματαίωση. Καθημερινά ζούμε ματαιώσεις μικρότερες ή μεγαλύτερες που πρέπει να τις διαχειριστούμε αντί να τις κουκουλώσουμε ή να τις ξεχάσουμε αναζητώντας υποκατάστατα. Υποκατάστατα δηλαδή δεκανίκια, παραμύθια και μεγάλα λόγια. Και η διαχείριση αυτή της απώλειας είναι η ζωή μας όλη , έτσι απαντώ σε όσους μου λένε δεν έχει χρόνο η ζωή για τέτοια, είναι πολυτέλειες.Διαβάζω την αρθρογραφία της εποχής, ακούω την ειδησεογραφία. Ένα φουσκωμένο ποτάμι οργής, και θυμού χωρίς κατεύθυνση, που τρέχει να πνίξει και να ματώσει τον κάθε απέναντι. Ένα ποτάμι χωρίς λογική  επεξεργασίας και αναστοχασμού της θέσης μας.Αναστοχασμός! Τι στα κομμάτια είναι αυτός ο αναστοχασμός και η επεξεργασία της απώλειας ; Είναι σαν να λέμε ανοίγω ένα παράθυρο για να δω κατάματα την νέα πραγματικότητα και να βρω τρόπους να ανοίξω νέους ορίζοντες. Αυτό σε βοηθά να κάνεις η απώλεια ,αν την διαχειριστείς σωστά. Σε βοηθά να τολμήσεις να ανοίξεις το παράθυρο και να φέρεις κοντά σου νέα υλικά για το νέο χτίσιμο κι ας είναι και ρίσκο και το άνοιγμα και το χτίσιμο.Μια φορά εσύ παλεύεις και δημιουργείς.Η οργή και ο θυμός όταν είναι χωρίς κατεύθυνση , είναι ένα δεκανίκι, ένα καμουφλαζ να μην δούμε την πραγματικότητα κατάματα για άλλη μια φορά  και μας ζητήσει σοβαρές και ώριμες τοποθετήσεις και αποφάσεις.  Σαν ένα πρεζάκι που έχει απόλυτη εξάρτηση από το υποκατάστ