Η κυβέρνηση θέλει να δείξει το φιάσκο ως άθλο

«Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα «Η Γέφυρα». Τώρα που τελείωσε αυτή η πρώτη φάση της μεγάλης αριστερής διαπραγμάτευσης, το ίδιο μπορεί να πει κανείς και γι αυτήν.

Η καινούργια κυβέρνηση με τα αστρονομικά ποσοστά δημοφιλίας, ξεκίνησε την περιπλάνηση αυτή ζητώντας μία συμφωνία-γέφυρα με πολλά «όχι», πολλή «δημιουργική ασάφεια» και, φυσικά, «ανάσες αξιοπρέπειας». Μεταξύ μας ήταν η χειρότερη διαπραγμάτευση που έκανε ποτέ ελληνική κυβέρνηση τα χρόνια της κρίσης. Και αυτό το ξέρουν τόσο οι δανειστές της χώρας όσο και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί.

Το

μόνο που ενδιαφέρει, παρόλα αυτά, τους τους τελευταίους είναι η επικοινωνιακή μετατροπή του φιάσκου σε άθλο.
Στην αρχή δεν ζητούσαμε χρήματα. Ζητούσαμε χρόνο. Χρόνο για να παρουσιάσουμε σαν χώρα τις προτάσεις μας, αφού το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είχε τόση σχέση με την πραγματικότητα, όσο η προεκλογική ρητορεία ότι ο Συριζα θα άλλαζε την Ευρώπη. Η κυβέρνηση σε κάθε στιγμή της διαπραγμάτευσης έδινε την εικόνα στους δανειστές ότι η διαπραγμάτευση μαζί τους γίνεται μόνο με στόχο το εσωτερικό ακροατήριο της χώρας.

Κανένα νούμερο, κανένας σχέδιο, καμία συγκεκριμένη απάντηση δεν δόθηκε στην ουσία. Τους στείλαμε έναν ευειδή νάρκισσο να ρητορεύει για τη δημοκρατία, τη λιτότητα και την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση. Όχι απλώς δεν έπεισε κανέναν, αλλά εκνεύρισε τους εταίρους μας.

Ούτε ο Κύπριος ομόλογός του δεν υπερψήφισε την πρόταση της Ελλάδας, καθώς ο άνθρωπος παραδέχτηκε ότι δεν κατάλαβε καν τι προτείναμε. Κι όμως οι Έλληνες ένοιωσαν εθνική υπερηφάνεια με αυτού του είδους τη διαπραγμάτευση, που όπως συνεχίζει ο Ρίτσος μοιάζει με
«μὲ κείνη τὴ χειρονομία μιᾶς ἄσκοπης λεβεντιᾶς κι᾿ ἀσωτείας
ποὺ εἶναι, ἴσως, ἡ μόνη ἀληθινὴ σκοπιμότητα.»

Κι αν αυτή υπήρξε η σκοπιμότητα της διαπραγμάτευσης, η σκοπιμότητα του πενταετούς αυτού αντιμνημονιακού αγώνα ποια ήταν, αφού -όπως αποδείχτηκε- άλλος δρόμος δεν υπήρχε;

Τα σκισίματα των μνημονίων με έναν νόμο κι ένα άρθρο, όπως η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ;
Οι αγανακτισμένοι στις πλατείες; Η εμφάνιση του ακροδεξιού φαινομένου στην Ελλάδα; Η αύξηση του ευρωσκεπτικισμού;
Η εκλογή του Σαμαρά αρχικά και του Τσίπρα στη συνέχεια στην πρωθυπουργία;
Η επιστροφή στον κίβδηλο και δανεικό παράδεισο του 2009; Η απαξίωση της Βουλής όταν μπροστά στο φόβο καταψήφισης της παράτασης του Μνημονίου από τους βουλευτές της, η κυβέρνηση απλά βάζει τον ΥΠΟΙΚ να την υπογράψει σε μια πρωτοφανή απόφαση φόβου και αντικοινοβουλευτισμού;
Η επίσημη μετατροπή της τρόικας σε θεσμούς;

Χωρίς χρόνο, χωρίς κεφάλαια, με στραγγαλισμένο τραπεζικό σύστημα, χωρίς διάθεση να κατατεθεί ούτε ευρώ από τους δανειστές «προτού υλοποιήσει τους συμφωνημένους όρους», η κυβέρνηση βρίσκεται όλο και πιο κοντά στο κίνδυνο ενός πιστωτικού γεγονότος, ενώ ο Τσίπρας θα πρέπει να πει στους Έλληνες πως θα πρέπει να παραβεί πολλές προεκλογικές του υποσχέσεις, σύμφωνα με τον Γιούνκερ, καθώς δεν υπάρχουν λεφτά για να τις υλοποιήσει.
Φαίνεται τελικά ότι ούτε και αυτός ως πρωθυπουργός θα πρωτοτυπήσει εφαρμόζοντας μετεκλογικά αυτά που έλεγε προεκλογικά.

Με τη «Γέφυρα», λοιπόν, και χωρίς λεφτά απομένει η κυβέρνηση ή όπως τελειώνει ο Ρίτσος:
«Καὶ μένεις μόνος μ᾿ ὅλο σου τὸν πλοῦτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρὸς στὸ μαγνητικὸ ἀνοιγμένο στόμιο τοῦ ἀδειανοῦ πιὰ
χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρὸς στὴν ἀκάλυπτη τρύπα τοῦ χάους,
μὲ τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σὲ μισοτελειωμένη στάση θεατρικῆς γενναιοδωρίας,
σὰν ἄγαλμα ἥρωα ποὺ ὁ ἡρωισμός του
ἀποδείχτηκε ἀπατηλὸς μετὰ θάνατον – ἢ σὰν ἀτέλειωτη προσπάθεια
νὰ γίνεις ἄγαλμα γιὰ νὰ μὴ σωριαστεῖς στὸ χῶμα – ἕνα ἄγαλμα
ποῦ τείνει μάταια σὰν τσαμπὶ σταφύλι τ᾿ ἀναπόδεκτα κλειδιὰ ἑνὸς
παραδείσου.»

Και για όσους δεν κατάλαβαν το Ρίτσο, ξυδάκι! που θα έλεγε και ο Φωτόπουλος…