Η εξομολόγηση ενός εθελοντή της Unicef

Ανήκω στην παγκόσμια οικογένεια της Unicef από τον Μάιο του 1988. Είναι πολλά τα χρόνια. Μιά ζωή εθελοντής. Θα διαβάσετε αρκετές φορές αυτή τη λέξη σε αυτό το κείμενο ψυχής, γιατί έχει ανεκτίμητη αξία. Και φυσικά κολοσσιαία σημασία για εμένα, αλλά και όλους τους εθελοντές της Unicef στην Ελλάδα.

Ήμουν 24 ετών όταν μπήκα στα γραφεία της παγκόσμιας οργάνωσης, τότε κάπου στην πλατεία Μαβίλη, υπέγραψα μία αίτηση, πλήρωσα την πρώτη μου συνδρομή και απέκτησα την κάρτα εθελοντή (η οποία πλέον έχει και συλλεκτική αξία, καθώς φαντάζομαι την έχουν λίγοι άνθρωποι στη χώρα μας). Γιατί το έκανα; Μα για τον λόγο που το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Γιατί θέλουν να βοηθήσουν σε κάτι. Ανιδιοτελώς. Αφιλοκερδώς. Πόσο μάλλον αν αυτό το »κάτι» είναι τα παιδιά που έχουν ανάγκη τη βοηθειά μας.

Τότε το 1988 η Ελλάδα είχε αρχίσει να ακμάζει οικονομικά και τα μόνα παιδιά που είχαν ανάγκη ήταν κυρίως αυτά στον Τρίτο Κόσμο και κάποιες Ασιατικές περιοχές. Θα με »στοιχειώνει» πάντα μια φωτογραφία που είχα δει με παιδιά – θύματα πολέμου από νάρκες κάπου στην Αφρική – να παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα χωράφι, χωρίς πόδια ή χωρίς χέρια!

Ναι έπαιζαν ποδόσφαιρο χωρίς πόδι ή πόδια, στηριζόμενα σε αυτοσχέδιες πατερίτσες από ξύλα που χρησιμοποιούσαν και για να »κλωτσάνε» την μπάλα. Είχα διαβάσει για μωρά που πεθαίνουν από ασιτία. Για παιδιά που χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες που στον »προηγμένο» κόσμο αντιμετωπίζονταν με ένα εμβόλιο. Μάθαινα για παιδιά που λαχταρούν να πάνε σχολείο να μορφωθούν, αλλά δεν υπήρχαν. Έβλεπα σε ντοκιμαντέρ παιδιά να περπατάνε 10 χιλιόμετρα στο λιοπύρι κουβαλώντας μπιτόνια για να βρούνε να πιουν λίγο νερό, συχνά ακατάλληλο.

Έτσι έταξα μεγάλο μέρος της ζωής μου στη Unicef. Πέρα από τη συνδρομή μου, η ουσιαστική, όσο ουσιαστική βοήθεια ήταν, άρχισα να χρησιμοποιώ τη μικρή »δυναμή» μου ως δημοσιογράφος. Να γράφω άρθρα στις εφημερίδες και τα περιοδικά, να κάνω εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Να παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους της Unicef. Να συμμετέχω στους ραδιομαραθώνιους ως εκπρόσωπος του ιστορικού Flash 96. Να προσπαθώ να ευαισθητοποιώ την κοινωνία να αγκαλιάσει τα παιδιά του κόσμου. Και το έκανα με αφοσίωση και με απέραντη αγάπη. Επί 26 χρόνια έβαλα τον κόσμο της Unicef στον προσωπικό μου μικρόκοσμο.

Όμως αυτό πλέον δεν μου αρκούσε. Ήταν λίγο. Κι ένα βράδυ τον Φεβρουάριο του 2014 – το θυμάμαι σαν τώρα – πήρα μια τολμηρή αλλά και πρωτότυπη απόφαση. Ήδη από τα τέλη του 2000 η Ελληνική Εθνική Επιτροπή Unicef δια του προέδρου της του αείμνηστου Λάμπρου Κανελλόπουλου είχε αναγνωρίσει όσα είχα κάνει για τα παιδιά τόσα χρόνια και με έχρισε μέλος της Γενικής Συνέλευσης της οργάνωσης.

Ένας από τους περίπου 80 Έλληνες που έχουν την ανείπωτη τιμή να είναι μέλη αυτού του Σώματος των εκλεκτών. Με το θάρρος λοιπόν, της πολύχρονης εμπειρίας και εθελοντικής δράσης στην οικογένεια της Unicef και μετά από συζήτηση που είχα με έναν αγαπημένο φίλο, αποφάσισα να δημιουργήσω κάτι που αν »έπιανε» θα ήταν »μαγικό». Την ποδοσφαιρική ομάδα της Unicef! Ώστε στα παιχνίδια μας να έχουμε έναν και μόνο σκοπό. Να μεταλαμπαδεύουμε το ιερό μήνυμα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών στην Ελλάδα και τον κόσμο. Στην Ελλάδα που ήδη η οικονομική κρίση »μαστίγωνε» αλύπητα τα παιδιά και πλέον – συγνώμη που το λέω – η Αφρική και η Ασία μοιραία έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα.

Όταν το είπα στον Λάμπρο Κανελλόπουλο ενθουσιάστηκε. Μετά από δύο μήνες το πρώτο »πειραματικό» ματς στο γήπεδο της Ραφήνας με τους βετεράνους της Θύελλας Διασταύρωσης ήταν γεγονός.

»Μπορείς να τα καταφέρεις Αργύρη μου» παραμίλησα βγαίνοντας από το γήπεδο όταν τέλειωσε το παιχνίδι κι έχοντας δίπλα μου σημαντικούς ανθρώπους να έχουν παίξει μπάλα για τα παιδιά στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Δεν θέλω να κουράσω, περιγράφοντας αναλυτικά την ανηφόρα για να γίνει συνείδηση στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στην Ελληνική Εθνική Επιτροπή η ομάδα ποδοσφαίρου της Unicef. Μάρτυς μου ο Θεός, για όσα όσα πέρα από κάθε ανθρώπινη δύναμη και αντοχή έκανα αυτά τα πέντε χρόνια για την ομάδα. Αμέτρητες ώρες, τηλεφωνήματα, μηνύματα, συναντήσεις, επαφές, σχέδια. Απολύτως μόνος μου. Βεβαίως ξόδεψα χρήματα. Αλλά αυτό είναι το βαρυσήμαντο νόημα του εθελοντισμού. Η προσφορά. Στα πάντα.

Η ανταμοιβή; Ξεπερνά τις προσδοκίες μου. Ο σεβασμός από εκατοντάδες ανθρώπους που είδαν τι έκανα, κάνω και θα κάνω για τα παιδιά στην Ελλάδα και τον κόσμο. Με »όχημα» αυτή την ομάδα και την ακατανίκητη δύναμη του ποδοσφαίρου. Ο κόσμος στα γήπεδα, οι »αντίπαλες» ομάδες που ανταποκρίνονταν στις προσκλήσεις μου ή το αντίστροφο. Ολυμπιακός, Παναθηναικός, Ελληνική Αστυνομία, Τροχαία Αθηνών, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, Εργατικό Κέντρο Αθηνών, Σταθερές Συγκοινωνίες, Όμιλος Ιατρικού Κέντρου, Εθνική Νέων Ενόπλων Δυνάμεων, Τριγλία Ραφήνας, Αλληλεγγύη Χαλανδρίου, Ακρόπολις FC, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ΚΕΘΕΑ »Στροφή» και άλλες.

Πάνω από είκοσι ματς αυτά τα περίπου πέντε χρόνια της εθελοντικής προσφοράς μας. Άνθρωποι 50 ετών και βάλε να τρέχουμε στα γήπεδα χειμώνα καλοκαίρι για το μήνυμα της Unicef. Σε αυτή την ομάδα αγωνίστηκαν έως σήμερα 64 οικογενειάρχες, γονείς, εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, αξιωματικοί της Ελληνικής Αστυνομίας, δικηγόροι, βετεράνοι διεθνείς ποδοσφαιριστές, βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, άνθρωποι από όλο το κοινωνικό φάσμα. Και τελικά διάλεξα τους 24 πιο πιστούς, τους πιο άξιους να είναι »πρεσβευτές» των σκοπών της Unicef στα γήπεδα ποδοσφαίρου.

Και η Ελληνική Εθνική Επιτροπή με την προεδρό της Σοφία Τζιτζίκου αναγνώρισαν την άδολη προσφορά όλων αυτών των ανθρώπων. Που μετά από κάθε ματς πληρώνουν και για το καθαριστήριο των εμφανίσεων! Που βάζουν χρήματα και στον κουμπαρά της Unicef. Που έρχονται για να παίξουν μπάλα χιλιόμετρα, ανάλογα που βρίσκεται το γήπεδο. Αυτούς του εθελοντές λοιπόν τους τίμησε με μία συμβολική αναμνηστική πλακέτα στη μεγάλη γιορτή τον Νοέμβριο στη Στοά του Βιβλίου. Και λίγες εβδομάδες αργότερα – κατόπιν αιτηματός μου – με δέχτηκε ως δημιουργό και αρχηγό της ομάδας της Unicef ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Ο οποίος κατάλαβε τι έργο κάνουμε με αυτή την ποδοσφαιρική ομάδα για τα παιδιά στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η υπέρτατη τιμή!

Είχα πει δημοσίως σε Γενική Συνέλευση της Unicef και μάρτυρας ο πρόεδρος της Γ.Σ. ο δασκαλός μου στη δημοσιογραφία και αδελφικός φίλος Παύλος Αλέπης: «είμαι από τους λίγους δημοσιογράφους σε αυτή τη χώρα που όταν πεθάνω κανένα, ούτε ένα, κόμμα δεν θα στείλει στεφάνι ή θα εκδώσει συλλυπητήριο Δελτίο Τύπου. Γιατί δεν ανήκω σε κανένα κόμμα». Υπάρχουν μέλη της Γενικής Συνέλευσης της Unicef, αλλά και εργαζόμενοι τους οποίους εκτιμώ, που μου λένε ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ όσο ζούνε αυτά τα λόγια. Επισήμανα επίσης ότι δεν είχα και δεν έχω κανέναν σκοπό να είμαι υποψήφιος για οποιαδήποτε θέση, να είμαι υποψήφιος βουλευτής, δημοτικός σύμβουλος ή οποιοδήποτε αξίωμα. Με υπερκαλύπτει η εργασία μου και το ποδόσφαιρο. Ό,τι κάνω το κάνω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου για τα παιδιά. Όχι για »βιτρίνα» ή να το εξαργυρώσω κάποτε.

Επίλογος. Προσεύχομαι κι ελπίζω σύντομα η Ελληνική Εθνική Επιτροπή Unicef να ξεπεράσει την εσωτερική κρίση που μας ανατρίχιασε. Και να βγει πιο δυνατή, διαφανής και σοφή. Ούτως ή άλλως προσωπικά, αλλά και τους ανθρώπους μου στην ποδοσφαιρική ομάδα δεν μας αγγίζει και δεν μας αφορά αυτός ο πρόσκαιρος »κλυδωνισμός». Αυτό το εσωτερικό πρόβλημα. Εμείς είμαστε η επιτομή του εθελοντισμού και παράδειγμα προς μίμηση. Πληρώνουμε από την τσέπη μας και δεν έχουμε την παραμικρή σχέση σε αυτή τη σοκαριστική διαμάχη Αθήνας – Γενεύης. Στο κάτω κάτω καμία άλλη χώρα, καμία άλλη από τις 35 Εθνικές Επιτροπές του πλανήτη δεν έχει την πολυτέλεια ομάδας ποδοσφαίρου. Είμαστε η μοναδική. Και μάλιστα με την καθολική αποδοχή και σεβασμό της ελληνικής κοινωνίας.
Εμείς με την ομάδα των Επίλεκτων και το εθνόσημο στη φανέλα, θα συνεχίσουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο διαδίδοντας το ιερό μήνυμα για τα δικαιώματα των παιδιών στην Ελλάδα και τον κόσμο. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει.

Το επόμενο ραντεβού μας είναι την Κυριακή 29 Απριλίου στις 3 το μεσημέρι, στο πάντα φιλόξενο νέο γήπεδο Διασταύρωσης Ραφήνας, υπό την αιγίδα του δήμου Ραφήνας Πικερμίου και του ΔΟΠΑΠ, τους οποίους ευχαριστώ θερμά. Μαζί μας στο γήπεδο σε ένα μήνυμα υψηλού κοινωνικού συμβολισμού, τα παιδιά του ΚΕΘΕΑ »Στροφή». Για το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Για την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών και του δικαιώματος για μιά δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, χωρίς εξαρτήσεις και ισότιμη θέση στην κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς.

Και μετά συνεχίζουμε το μονοπάτι των ονείρων μας. Είναι μακρύ ακόμη…

The post Η εξομολόγηση ενός εθελοντή της Unicef appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.