Η Ελλάδα πληγώνει, όμως δεν… πληρώνει

Η επαγγελματική συγκυρία με έχει οδηγήσει, για ένα μικρό χρονικό διάστημα  σε μια μεγάλη πόλη της Γαλλίας. Όταν λέμε μεγάλη, όχι μεγαλύτερη από τη Θεσσαλονίκη, αλλά με εξαίρεση τις πρωτεύουσες οι περισσότερες μεγάλες πόλεις των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι και τόσο …μεγάλες, αφού η οικονομική δραστηριότητα είναι διάσπαρτη στις επικράτειές τους, με ανάλογο αποτέλεσμα και στη διασπορά του πληθυσμού.

Στην πόλη αυτή που βρίσκομαι ακούω

πολλές φορές ελληνικά και καθώς διαθέτει Πανεπιστήμιο (και μάλιστα καλό), η λογική υπόθεση που έκανα ήταν πως πρόκειται για φοιτητές.

Έκανα λάθος. Οι Έλληνες που ζουν σ´ αυτή την πόλη δεν είναι πια μόνο φοιτητές. Εργάζονται εδώ. Είναι η νέα γενιά οικονομικών μεταναστών, μόνο που το προφίλ τους ελάχιστα ταιριάζει με το στερεότυπο που είχε τουλάχιστον  η  δική μου γενιά για τον συμπατριώτη που, η ανάγκη για δουλειά, τον οδήγησε στα ξένα.

Τα παιδιά – γιατί ο μέσος όρος της ηλικίας τους είναι ζήτημα ν´ αγγίζει τα 30 – που γνώρισα, δεν είναι ανειδίκευτοι χειρώνακτες εργάτες. Δεν δουλεύουν ούτε σε φάμπρικες, ούτε γκαρσόνια. Οι δουλειές που έχουν, δείχνουν πως μάλλον ξέρουν όχι μόνο περισσότερα «γράμματα» από τους ντόπιους, αλλά και πως η δημιουργικότητά τους εκτιμάται ιδιαίτερα και από τους «γηγενείς» συναδέλφους κυρίως, όμως από τους προϊσταμένους τους.

Είναι οικονομικοί μετανάστες, ακόμη κι αν δεν είναι μικροπωλητές «μαϊμούδων» ή τεχνίτες μπογιατζήδες ή υδραυλικοί. Ακόμη κι αν είναι γιατροί, αρχιτέκτονες, μηχανικοί ή και καλλιτέχνες, ο λόγος που τους οδήγησε σε μια μεγάλη (συμπαθητική ίσως αλλά σίγουρα αδιάφορη), επαρχιακή πόλη μιας άλλης χώρας ελάχιστα διαφέρει από εκείνον που οδήγησε τους πατεράδες (ή μάλλον τους παππούδες τους) στις γραμμές παραγωγής των εργοστασίων της Γερμανίας και τις στοές των ανθρακωρυχείων του Βελγίου.

Απλώς, δεν έβρισκαν δουλειά στην Ελλάδα.

Τα παιδιά αυτά πάνε καλά. Κερδίζουν αρκετά χρήματα για να ζουν με αξιοπρέπεια ακόμη κι αν ξέρουν ότι πότε τους δεν θα κερδίσουν τόσα όσα κέρδισαν κάποιοι που γεννήθηκαν στην ίδια χώρα με αυτούς, πριν 20 ή 30 χρόνια και απλώς διορίστηκαν στο δημόσιο, ή βρήκαν δουλειές σε έναν ιδιωτικό τομέα με αφεντικά που τους πλήρωναν από τα λεφτά που έκλεβαν από το ελληνικό κράτος.

Πάνε καλά, ακόμη κι αν βαθειά μέσα τους ξέρουν  ότι πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να γυρίσουν στην Ελλάδα που νοσταλγούν. Στην Ελλάδα που τους πληγώνει και θα τους πληγώνει μέχρι να επιστρέψουν σε αυτή μετά από – ποιός ξέρει πόσα – χρόνια, συνταξιούχοι πια και αφού θα έχουν ζήσει τα καλύτερά τους χρόνια σε μια μεγάλη (συμπαθητική ίσως αλλά σίγουρα αδιάφορη), επαρχιακή πόλη, μιας άλλης χώρας…