Η Εκκλησία της προσφοράς και της αγάπης στον καιρό της Πανδημίας.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί και την αείμνηστη γιαγιά μου, διδασκάλισσα Ευφροσύνη Τσακάλου- Παπαγαλάνη να αφιερώνουμε ώρες σε συζητήσεις με απλοϊκά λόγια για τον Χριστό που ήρθε στη γη και πόνεσε και λοιδορήθηκε και θυσιάστηκε για τον άνθρωπο. Από εκείνα τα ανέμελα παιδικά χρόνια έχω στο μυαλό μου την Εκκλησία της αγάπης και της προσφοράς, της ταπείνωσης και της σωτηρίας. Βασική αρχή και δίδαγμα, όπως δυνατά έως και σήμερα αντηχεί μέσα μου η φωνή της γιαγιάς μου, ότι σεβόμαστε τους άλλους

Σήμερα, απορώ όταν βλέπω να αναπτύσσεται μια παράδοξη «θεολογία» στο πλαίσιο της πανδημίας και της εφαρμογής των μέτρων και υγειονομικών πρωτοκόλλων που αφήνει την αξία της ζωής και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο στα αζήτητα. Ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος «κατ’ ἐικόνα και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν 1,26) του Θεού και ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερη η ευθύνη μας απέναντι στον συνάνθρωπο, καθώς ο ίδιος ο Θεός θέλει τον άνθρωπο κατά χάρη Θεό. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος και προειδοποιεί «ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β’ Κορινθ. στ’, 16) και εφόσον είμαστε ναός του Θεού, είμαστε και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος «ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν » (Α’ Κορινθ. γ’, 17). Και συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος να προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Κορίνθου, όπου είχαν υπάρξει διχόνοιες και παρεκτροπές: «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ να¬ὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν» (Α΄ Κορ. γ΄ 16-17). Είναι λοιπόν η ζωή κατά την Ορθόδοξη πίστη μας ανυπολόγιστης αξίας και η προσβολή της είναι προσβολή στον ίδιο το Θεό.

Παράλληλα κατά την Ορθόδοξη πίστη μας οι Χριστιανοί ζούμε θυσιαστικά και σε κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Άλλωστε ίδιος ο Χριστός επέλεξε να έλθει ως άνθρωπος και να βιώσει ταπεινωμένος και ζώντας στερημένα το πέρασμά Του από τη γη για να διακονήσει τους ανθρώπους «χωρίς να ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8:20 Λουκ 9:58). Τα δεινά που καταμαρτυρούνται στη σύγχρονη κοινωνία είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον άλλον και από τον Άλλον με Α κεφαλαίο, είναι η απογείωση της υπαρκτικής έκπτωσής μας διά του ατομοκεντρισμού και της αλαζονείας. Λέγει εύστοχα ο Σεβασμιωτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας: «Ὁ ἀγώνας γιά ζωή καί διατήρηση τῆς ὑγείας καταξιώνεται ὅταν τό δικαίωμά μας γιά ζωή ἐκφράζεται ὡς σεβασμός καί ἀποδοχή τοῦ ἄλλου, ὅταν καί ἡ ζωή μας προσφέρεται γιά τήν ζωή τοῦ ἄλλου, γιατί «ζωή πού δέν μοιράζεται εἶναι ζωή χαμένη».

Δεν μπορώ λοιπόν να αντιληφθώ γιατί κάποιοι Χριστιανοί και μάλιστα κληρικοί αρνούνται οι ίδιοι αλλά και κηρύττουν και τελικά κατά περίπτωση ακόμη και επιβάλλουν (!) το να μην τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα που εμποδίζουν την εξάπλωση της πανδημίας. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη και βιώνουμε απώλειες ζωής εκατομμυρίων συνανθρώπων μας στον πλανήτη. Είναι η πανδημία του κορονοϊού μια απίστευτων διαστάσεων μάστιγα που κανείς μας δεν περίμενε ποτέ ότι θα βιώσουμε και ο πόνος, η αγωνία, η θλίψη ακόμη και η καταπίεση ως απότοκα της πρωτόγνωρης αυτής καταστάσεως δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες για την ανθρωπότητα.

Δεν είναι μόνο προστασία της δικής μας ζωής το να συμμορφωνόμαστε με τα προστάγματα της επιστήμης που τελικώς ουδέποτε έθιξε και προσέβαλε την πίστη μας, τουναντίον δε, βοηθάει το να λειτουργήσουμε, ακολουθώντας τις υποδείξεις της υποστηρικτικά και για τη ζωή του συνανθρώπου μας, να γίνουμε φορείς ζωτικοί και όχι θανατηφόροι για τους άλλους με πράξεις, και όπως λέγει ο Απόστολος Ιώαννης: «Τέκνα μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ’ ἔργῳ καί ἀληθείᾳ» (Α ‘Ιω., γ’ 18), αποβάλλοντας τους εγωισμούς και την ιδιοτέλειά μας και δίνοντας το μήνυμα της αγάπης και της αλληλεγγύης, σεβόμενοι στο έπακρον την αξία της ζωής και εφαρμόζοντας την εντολή του Θεού στην πράξη καθημερινά –ως ελπιδοφόροι και λαμπαδηφόροι– στον ζόφο που βιώνουμε, εφαρμόζοντας ελευθέρα το «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. ιγ’ 34).

The post Η Εκκλησία της προσφοράς και της αγάπης στον καιρό της Πανδημίας. appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.