Για σας θα πολεμήσω, για σας θα το παλέψω…

Δεν σας κρύβω ότι με την «Αριστερή Πλατφόρμα» με χώριζε ανέκαθεν χάος απόψεων, τέτοιο που ενίοτε η ιδεολογική καταπίεση που μου επιβλήθηκε από αυτή, χάλαγε κάθε παραγωγική και δημιουργική μου πτυχή. Χάος που μου δημιουργούσε υπαρξιακά ζητήματα πολιτικής αντίληψης και αισθητικής και συχνά με απογοήτευε. Δύο κόσμοι παράλληλοι που ενώ συμβίωναν τυπικά μεν, συγκρουσιακά δε, νομοτελειακά θα οδηγιόντουσαν σε διαζύγιο. Όπως κι έγινε. Και καλώς έγινε.

Εδώ που φτάσαμε όμως, μικρή, απειροελάχιστη, ποταπή σημασία έχει πώς αισθανόμουν εγώ ως συνδαιτυμόνας με τα πρώην συντρόφια, με τα καλά τους και

τα κακά τους. Η χώρα επιβίωσε. Κι αυτό είναι το διά ταύτα. Θαρρείς και μια μαγική ανώτερη δύναμη διασώζει τη γαλανόλευκη παρτίδα χιλιάδες χρόνια τώρα, ενώ όλα φαντάζουν διαλυμένα ή ισοπεδωμένα. Μας αγαπάνε οι Θεοί, μας προστατεύουν οι ουρανοί και οι αγγέλοι. Εξήγηση σοβαρή και επιστημονικά τεκμηριωμένη δεν μπορεί να δοθεί, οπότε ας αρκεστούμε στη μεταφυσική ερμηνεία της επιβίωσης του μικρού γαλατικού χωριού που λέγεται Ελλάδα. Κόντρα σε αυτόκλητους Θεούς και βαρβάρους δαίμονες.

Tί καλοκαίρι κι αυτό; Αγχωθήκαμε, στεναχωρηθήκαμε, σκάσαμε, κάποιοι κλάψαμε μπρος στην αβεβαιότητα της επόμενης μέρας, μπρος στις χυδαιότητες κάποιων εταίρων, μπρος στους δύσβατους ατραπούς ενός Plan B εκ προοιμίου καταστροφικού.

Άτακτη χρεοκοπία σήμαινε Αρμαγεδδών, κτηνωδία και σφαγή. Χάος και αναρχία, πείνα και αντάρτικο πόλεων, πρώην συντρόφια. Κανένα ντου στο νομισματοκοπείο και κανένα ταχυδακτυλουργικό τρικ δεν θα έσβηνε τη φωτιά που θα άναβε στα σπίτια μας ένα Grexit. Ο Τσίπρας το πάλεψε μέχρι τελικής πτώσης δίχως να υπογράψει γονυπετής, όπως οι προκάτοχοι. Έντιμα και δίχως να κοροϊδέψει. Για να διασώσει οτιδήποτε σωζόταν.

Η Αριστερά παρέμεινε και θα παραμείνει στις επάλξεις, παρά τα όποια λάθη, τις όποιες παραλείψεις. Τα οποία είναι αναμφισβήτητα και προφανή. Αλλά χωρίς δόλο και πρωτίστως χωρίς σκοτεινά κίνητρα. Οι εταίροι μας στραγγάλισαν, σαν άσπλαχνοι τζιχαντιστές. Αλλά αυτή είναι η στάνη. Κι αυτό το γάλα βγάζει. Η άλλη επιλογή ήταν το καθόλου γάλα. Αυτή θέλαμε;

Ο συνονόματός μου Πρωθυπουργός, ο Αλέξης ο Τσίπρας, επέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και του πολιτικού τσίρκου που κάποιοι πήγαν χυδαία να επιβάλλουν ακολούθως, ρεσιτάλ ωριμότητας και πολιτικού ρεαλισμού. Γεγονός που η κάλπη, οι μεταπολιτευτικά αποπροβατοποιημένοι πλέον Έλληνες θα του πιστώσουν για μια ακόμα φορά. Πέρα από ιδεολογικές προτιμήσεις του καθενός θεωρώ ότι ποτέ στο παρελθόν κάποιος ηγέτης δεν συσπείρωσε τόσο μαζικά, στο βαθμό του εφικτού, τους επιρρεπείς σε εθνικούς διχασμούς και αλληλοφαγώματα, Έλληνες. Όταν η κατάσταση άρχιζε να εκτροχιάζεται, εκείνος με τον τρόπο του έσπειρε ομοψυχία.

Και στο κάτω κάτω της γραφής μόνο αυτή μας απέμεινε ως ο μόνος ρεαλιστικός στόχος. Οι εμφύλιοι είναι για τα ζώα. Και σε τέτοια γαμημένη ιστορία δεν θα εμπλακούμε. Κανείς μας δεν θα εμπλακεί. Σύνεση και αλλαγή χρειάζεται αδέρφια. Συνεννόηση και πολιτικές καινοτόμες, κινήσεις λιτές και αποφάσεις απτές, έξυπνες και φυσικά στρατηγική απεγκλωβισμού από οτιδήποτε σάπιο μεταπολιτευτικό. Από οτιδήποτε μας οδήγησε ως εδώ. Για μας και τα παιδιά μας. Και όχι μόνο. Και εξηγούμαι:

Σε μια από τις ατελείωτες εφημερίες μου στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι, με επισκέφθηκε πρόσφατα ο κυρ Κώστας, ένας γλυκύτατος υπερήλικας που παρά τα προβλήματά του, αντιμετώπιζε τα πάντα με χαμόγελο και αγνότητα. Φεύγοντας από το χώρο των «Επειγόντων», με στόλισε με ευχές που με έκαναν να ανατριχιάσω και δεν το κρύβω, να δακρύσω.

«Οι μισές από τις ευχές που μου έδωσες κυρ-Κώστα μου να πραγματοποιηθούν, θα γίνω φίλος με την αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα που άνθρωποι αγνοί κι ωραίοι σαν εσένα, κατέκτησαν και ζουν τόσο παραγωγικά και σοφά ανάμεσά μας».

Τελικά είναι τόσο εγωιστικό όταν λέμε ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να ξαναχτίσουμε τη χώρα για τα παιδιά μας, για τις νέες γενιές. Ξεχνάμε την απαρχή μας. Λησμονούμε την αφετηρία μας, να πάρει. Οφείλουμε να το κάνουμε και για αυτά τα διαμάντια, που έσπειραν με αγάπη, ιώβειο υπομονή και καρτερικότητα και περιμένουν 100 και βάλε χρόνια τώρα να καρποφορήσει η σπορά τους.

Παππούς Κώστας. Ετών 100 περίπου. Στο κορμί. Γιατί το πνεύμα του είναι αέρας. Κι ο αέρας δεν υπολογίζεται, ούτε μετριέται..

Για αυτόν τον αέρα θα πολεμήσουμε, για αυτόν τον αέρα πρέπει να το παλέψουμε. Κι όπου μας βγάλει.

Που δεν μπορεί ρε γαμώτο. Κάπου καλά θα μας βγάλει.

Follow on twitter: @AlexisPolitis