Έξω πετάξτε όσους πολιτικούς προκαλούν – Μην κάνετε ότι δεν τους ξέρετε…

Η υπόθεση της προφυλάκισης του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου και της συζύγου του Βίκυς Σταμάτη έχει προσλάβει, μέσω της τηλεοπτικής της κάλυψης,  τη διάσταση μιάς τηλεοπτικής σαπουνόπερας, που ουδεμία σχέση έχει πλέον με την ουσία του ζητήματος. Και που αφορά, κυρίως, όχι μόνον το συγκεκριμένο σκάνδαλο και τον χρηματισμό για τον οποίον κατηγορείται ο συγκεκριμένος

πρώην υπουργός αλλά και  την αξιοπιστία συνολικά του πολιτικού κόσμου, που δοκιμάζεται σκληρά σε συνδυασμό με τη βαθιά οικονομική κρίση.

Επί χρόνια στην Ελλάδα επικράτησε ένας ιδιότυπος πολιτικός αμοραλισμός, που επέτρεψε σε πολιτικούς, που εμφανώς ζούσαν πάνω από τις πραγματικές δυνατότητές τους, να συμπεριφέρονται με τρόπο προκλητικό κι αλαζονικό, χωρίς να αντιδρά κανείς. Ούτε κι εκείνοι οι έντιμοι συνάδελφοί τους, που τα έβγαζαν δύσκολα πέρα αισθάνονταν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν  για το πώς ο ένας η ο άλλος διατελέσας υπουργός αγόραζε πολυτελές σπίτι υπό την σκιά της Ακροπόλεως, πώς έκανε διακοπές σε πανάκριβα ρηζόρτ στον κοσμικό και πολυτελή Μαυρίκιο, πώς διέμενε σε χλιδάτη σουίτα σε ένα από τα πλέον ακριβά ξενοδοχεία του Παρισιού, εκεί, όπου έκανε τη γαμήλια δεξίωση του.

Η συμπεριφορά στην καλύτερη περίπτωση θεωρείτο περίεργη, προκαλούσε ενδεχομένως κάποια δημοσιεύματα κι εκεί σταματούσε.

Επικρατούσε ακόμα η άποψη του Κώστα Σημίτη «αν έχετε στοιχεία διαφθοράς κάποιου πολιτικού να τα πάτε στον εισαγγελέα». Άποψη που είχε καταδικάσει ο Κώστας Καραμανλής όταν ήταν στην αντιπολίτευση, για να την ενστερνισθεί πλήρως όταν έγινε κυβέρνηση.

Με την ίδια λογική, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία το 2001 με την αναθεώρηση του Συντάγματος κι ακολούθως το 2003 με το νέο νόμο περί ευθύνης υπουργών, να προωθήσει μια σκανδαλώδη νομοθεσία, με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ, που απάλλασσε τους ανέντιμους κι επίορκους πολιτικούς, αν είχαν διατελέσει υπουργοί, από όλες τις ευθύνες τους, ποινικές και μη, για οποιοδήποτε αδίκημα είχαν ενδεχομένως διαρπάξει κατά τη διάρκεια άσκησης των υπουργικών τους καθηκόντων.

Επίσης  επί χρόνια γνωρίζαμε για πολιτικούς, που ζούσαν πάνω και πέρα από τα επίσημα εισοδήματά τους. Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα σπίτια, που αγόρασαν τα, γνωστοί πολιτικοί, όπως ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Η λίστα θα μπορούσε να διευρυνθεί και με άλλα τρανταχτά ονόματα. Και δικαίως. Ο λόγος είναι ότι όλοι τους ανήκουν σε εκείνους τους πολιτικούς, που δεν είχαν προσωπική περιουσία προτού εισέλθουν στην πολιτική, δεν πήραν προίκα από τις συζύγους τους, όπως κάποιοι άλλοι συνάδελφοι τους ισχυρίζονται, και δεν είχαν άλλα εισοδήματα πέραν της βουλευτικής τους αποζημιώσεως, και μάλιστα επί σειράν ετών η και δεκαετιών.

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι με τη βουλευτική αποζημίωση ένας βουλευτής, που μάλιστα αγωνιά και δαπανά αρκετά χρήματα για την επανεκλογή του, δεν μπορεί να αποταμιεύσει ούτε ένα τσακιστό ευρώ και δεν μπορεί να αγοράσει ούτε γκαρσονιέρα στην Κυψέλη. Οπότε, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, κι αρκετοί άλλοι συνάδελφοι τους, πρέπει