Εσείς, πόσα επαναλαμβανόμενα «συγγνώμη» αντέχετε;

Αν δημιουργούσα μία λίστα με τις εκφράσεις που ξεστομίζονται με ευκολία στα όρια της κατάχρησης, τότε η «συγγνώμη» θα καταλάμβανε, χωρίς αμφιβολία, μία από τις κορυφαίες θέσεις.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το σθένος να δηλώνουν τη μεταμέλειά τους και να ζητούν ειλικρινή συγχώρεση, όμως υπάρχει και μία άλλη κατηγορία, πολυπληθέστατη δυστυχώς, που κουράστηκα να ανέχομαι: αυτούς που επαναλαμβάνουν, διαρκώς, το ίδιο λάθος! Και στο τέλος σου πετάνε μια συγγνώμη στα μούτρα και συνεχίζουν ακάθεκτοι να κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί. Τους βολεύει. Τους συμφέρει.

«Μα αφού σου ζήτησα

συγγνώμη;» αγανακτούν, αν διανοηθείς να θυμώσεις μαζί τους. Δεν ξέρω στα πόσα όμοια λάθη θα έπρεπε να «καίγεται» κάποιος. Δεν μπορώ να δώσω έναν αριθμό που να αναλογεί στα εύλογα επαναλαμβανόμενα σφάλματα στη λογική ότι «άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε». Σύμφωνοι! Μερικοί μπορεί να μην «τα πιάνουμε» αμέσως και να τα ξανακάνουμε. Ολόιδια! Να βιώνουμε τις συνέπειές τους, τις ζημιές, τις απώλειε,ς αλλά να μην τις εκτιμάμε με την πρώτη. Να χρειαζόμαστε μια επανάληψη για να τις εμπεδώσουμε. Θέλετε να φανώ γενναιόδωρη και να δεχτώ ότι κάποιοι χρειαζόμαστε και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη επανάληψη του λάθους; Να το δεχτώ, γιατί το αφεντικό τρελάθηκε και κάνει υπερπροσφορές σήμερα.

Νισάφι, όμως! Υπάρχει ένα όριο. Ένα ταβάνι στην διάπραξη σφαλμάτων με καρμπόν. Στα λάθη copy paste που οι δράστες τους, ενώ γνωρίζουν τα επακόλουθα, τα διαπράτουν ανερυθρίαστα. Απολύτως συνειδητά! Καταχρώμενοι τη συγχώρεση που έχουν λάβει στο παρελθόν γι αυτά.

Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αυτός είναι ο λόγος που τα ξανακάνουν: νιώθουν βέβαιοι πως θα τους τα συγχωρέσουμε! Πάλι… Και με αυτήν τη σιγουριά, αντί να εκτιμήσουν την καλή πρόθεση, τη μεγαλοψυχία ή την ανοχή που μας οδήγησε στην αρχική αποδοχή μιας «συγγνώμης», επιλέγουν να τις εκμεταλλευτούν. Κάνοντας ξανά και ξανά, ό,τι τους αρέσει… Εξαντλώντας τα όρια και τα περιθώρια… Εξωθώντας όλους τους υπόλοιπους να τους στείλουμε στον αγύριστο… Ή όπου αλλού προαιρείται ο καθένας μας… Γιατί το μόνο βέβαιο είναι πως κάποια στιγμή, κάπου θα τους στείλουμε…

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τις βαρέθηκα τις «συγγνώμες» για τα ίδια λάθη. Και αποφάσισα κάθε φορά που γίνομαι αποδέκτης τους να θυμάμαι την παροιμία «αν δεν κλωτσήσει ο γάιδαρος δεν τον ξεφορτώνουν». Και να κλωτσάω… Μήπως κι έτσι καταλαβαίνουν όλοι ότι μέχρις εδώ ήταν το «φόρτωμα». Δεν σηκώνει άλλο ο «γάιδαρος»…

Σκέφτομαι μόνο πως, αν το δοκιμάζαμε όλοι μαζί αυτό, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ίσως κάτι να άλλαζε. Αν δίναμε προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα ότι ο «γάιδαρος» δεν σηκώνει άλλο βάρος, ίσως να άρχιζε να κουνιέται συθέμελα το σαθρό οικοδόμημα και, τελικά, να έπεφτε. Για να χτιστεί κάτι νέο στη θέση του. Υγιές… Σε γερές βάσεις… Ίσως και όχι…

thisismarias.com

Follow me on Facebook