Επαιτεία, φιλανθρωπία και διαφθορά… Αλήθειες και ψέμματα…

Για όσους κινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μια καθημερινή εμπειρία είναι κάποιος άνθρωπος που διασχίζει τους συρμούς του Μετρό, από άκρη σε άκρη με λίγη ντροπή, ειλικρινής ή κατασκευασμένη λύπη και κάποιες φόρες και απίστευτο θράσος. Πάνω σε αυτούς του ανθρώπους μπορεί κανείς να δει σειρά αντιδράσεων όλων των ειδών, αντιπροσωπευτικές των σκέψεων και αντιλήψεων ολόκληρης

Κάποιες φορές θα βρεθεί ένας 50αρης κύριος ο οποίος θα φωνάξει “μην του δίνετε χρήματα γιατί δεν πάνε εκεί που νομίζετε” ή θα κατηγορήσει αυτόν τον εκτεθειμένο άγνωστο για ό,τι του συμβαίνει εκείνη την περίοδο. Άλλες φορές κάποια κυρία θα δώσει μερικά χρήματα θεωρώντας ότι δείχνει τη συμπόνια και την φιλανθρωπία της. Το συχνότερο, όμως, φαινόμενο θα είναι όλοι να γυρίσουν το κεφάλι, παίζοντας έναν αδιάφορο επιβάτη και συχνά βυθιζόμενοι στα κινητά ή τα βιβλία τους, έως ότου φύγει αυτή η άσχημη εικόνα από μπροστά τους.

Σε κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις τρία ερωτήματα σκάνε στην επιφάνεια: 1) Τι θέλει και με ενοχλεί αυτός; 2) Έχει, όντως, πρόβλημα και τα χρήματα αυτά θα τον βοηθήσουν ή απλά υποστηρίζουν ένα μαύρο κύκλωμα διαφθοράς, παρόμοιο με αυτά σε ολόκληρο τον κόσμο; 3) Τι θα μπορούσε να γίνει με αυτό τον άνθρωπο για να βοηθηθεί πραγματικά ή και να τιμωρηθεί αν αυτό χρειάζεται να γίνει;

1) Πάντα, παντού και πάντοτε (και ειδικά στα πιο βαρετά και στεγνά σημεία της καθημερινότητας όπως αυτό της μετακίνησης) οι άνθρωποι θέλουν να σύρουν, να χτυπήσουν και τελικά να σκοτώσουν τις ώρες τους για να προσχωρήσουν στις λίγες ώρες της ημέρας που θεωρούν αξιόλογες. Έτσι, λοιπόν, είναι βαριά και σκληρή υπενθύμιση της πραγματικότητας και των πραγματικά αξιόλογων θεμάτων και καταστάσεων σε αυτό το κόσμο η ύπαρξη ενός ατόμου που μας υπενθυμίζει τι συμβαίνει γύρω μας και πόσο εύκολα είναι τα προβλήματα μας σε σχέση με αυτά πολλών άλλων. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να τολμήσει να πει ότι όλοι οι άνθρωποι σε ένα συρμό είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτόν τον ένα που εκθέτει κάπως λαϊκίστικα την δικιά του ‘τραγωδία’, αλλά φυσικά αμέτρητοι άνθρωποι με πολύ μικρότερα προβλήματα από αυτόν τον έναν έχουν πολλούς περισσότερους ανθρώπους να ασχολούνται μαζί τους.

Μας ενοχλεί, λοιπόν, πραγματικά αυτός ο άνθρωπος ή μήπως πρέπει να αφήσουμε λίγο τον εγωισμό μας στην άκρη και να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με αυτόν τον άνθρωπο και το τι συμβολίζει;

2) Στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο αλλά και σε αμέτρητα άλλα σημεία του κόσμου, μπορεί κανείς να διακρίνει κυκλώματα που στήνουν (με όποια μέσα έχουν) καρτέρια για να κερδίσουν χρήματα μέσω της επαιτείας. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να μας βεβαιώσει ότι και οι άνθρωποι που βλέπουμε να διασχίζουν την καθημερινότητά μας κάθε πρωί, μεσημέρι και απόγευμα, δεν είναι -με ή χωρίς τη θέλησή τους- μέλη ενός κυκλώματος; Και ότι με το να τους δίνουμε χρήματα όχι μόνο δεν τους βοηθάμε αλλά χτίζουμε το εμπόριο ανθρώπων και πολλών ειδών μαύρες αγορές;

Ακόμα, όμως, και να μην είναι μέλη τέτοιων κυκλωμάτων είναι πιθανό πως, όταν τους δίνουμε χρήματα, τους αποθαρρύνουμε από το να ψάξουν μία πιο ορθή, και πάνω από όλα αξιοπρεπή, εισοδηματική πηγή.

3) Όσο και να είναι απαραίτητο να δίνουμε λίγη περισσότερη προσοχή στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και να προσέχουμε λίγο περισσότερο τις κινήσεις μας σε μια εποχή που η διαφθορά και η απάτη είναι σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα τρόπος ζωής, το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχει μια σειρά πραγμάτων που μπορούν και πρέπει να γίνουν και τα οποία θα βοηθήσουν πραγματικά, όχι μόνο τους ανθρώπους που εκθέτουν τα σοβαρά προβλήματά τους αλλά και αυτούς που τα κρύβουν και υποφέρουν στη σιωπή.

Μια πολιτισμένη χώρα που θέλει να προοδεύει και να βοηθά συλλογικά, αλλά και ατομικά, τα μέλη και τους πολίτες της έχει ως καίρια ανάγκη τη σωστή και ειλικρινή λειτουργία των μηχανισμών. Η κυρία που πλημυρίζει από φιλανθρωπία ώστε να βγάλει μερικά κέρματα για έναν φτωχό συμπολίτη της μετά από λίγο, πιθανότατα θα βγει από το μετρό και θα δώσει το εισιτήριό της σε κάποιον που μπαίνει. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος που θα πάρει το εισιτήριο της κυρίας έχει τα χρήματα να βγάλει καινούργιο, η κίνησή της αυτή δεν είναι φιλανθρωπία αλλά δείγμα διαφθοράς.

Όταν, λοιπόν, συμμετέχουμε σε μία κίνηση τέτοια το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μην επιτρέπουμε στα Μέσα Μεταφοράς να λειτουργήσουν ως υγιείς επιχειρήσεις, να βελτιωθούν και τελικά να μειώσουν το εισιτήριο για όλους.

Φυσικά, η χώρα μας αυτή τη στιγμή είναι μακριά από το να μας κάνει σίγουρους ότι τα χρήματα που δίνουμε γυρίζουνε σε εμάς αλλά με το να απορρίπτουμε εντελώς τις λειτουργίες των κρατικών μηχανισμών, κάνουμε την εξέλιξή της όλο και πιο δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση το θέμα του εισιτηρίου είναι ένα από τα πολλά πράγματα που θα πρέπει να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω.

Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει από μία σειρά τριβών και αλλαγών τα τελευταία χρόνια, από τη στιγμή που ο κόσμος του άφθονου ψεύτικου χρήματος κατέρρευσε βίαια μπροστά στα μάτια των ανθρώπων της. Η επαιτεία, λοιπόν, είτε ειλικρινής είτε κατασκευασμένη είναι λογικό επακόλουθο των σύγχρονων καταστάσεων.

Αυτό που οφείλουμε να σκεφτούμε και να καταλάβουμε είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να λυθεί με το να δώσουμε μερικά κέρματα για έναν αμφίβολο σκοπό. Αντιθέτως, οφείλουμε ομαδικά αλλά κυρίως ατομικά, να βοηθήσουμε όπως μπορεί ο καθένας ώστε να μειωθούν στην ουσία τους και οι άνθρωποι που αναγκάζονται να πέσουν σε καταστάσεις επαιτείας αλλά και τα κυκλώματα διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας αλλά και του κράτους.