Ένας σκύλος με έκανε άνθρωπο

Ήταν η περίοδος που μόλις είχα αποφασίσει με τον σύντροφό μου ότι η συγκατοίκηση δεν μας βγήκε σε καλό και είχα μείνει μόνη στο σπίτι.Δεν είχα μείνει μόνη ξανά ποτέ.Κοιμόμουν με το φως ανοιχτό και με την τηλεόραση στη διαπασών, να ξυπνάει ακόμα και εμένα την ίδια μέσα στη νύχτα. Γύριζα από τη δουλειά και οι ώρες μέχρι να με πάρει ο ύπνος μου φαίνονταν αμέτρητες.

Ένα μεσημέρι που είχα εκπομπή στο ραδιόφωνο, ο Βασίλης, ο συμπαρουσιαστής μου, μου ανακοίνωσε πως η σκυλίτσα μιας φίλης του γέννησε και αποφάσισαν

με τη γυναίκα του να πάρουν ακόμη ένα σκυλάκι.

Είχα καιρό στο μυαλό μου να αποκτήσω ένα σκύλο αλλά ποτέ μάλλον δεν το πήρα πολύ ζεστά.«Θέλω κι εγώ ένα» είπα στο Βασίλη, μάλλον χωρίς να το πολυσκεφτώ.Έτσι και έγινε. Ένα πρωί έφτασα στο σπίτι της Ολίβιας να παραλάβω τον νέο μου φίλο. Ένα αρσενικό, ημίαιμο κοκεράκι.Μόλις άνοιξε η πόρτα, είδα τη μητέρα της Ολίβιας να στέκεται με ένα πανέμορφο και πολύ τρομαγμένο πλάσμα στην αγκαλιά της. Τον πήρα αγκαλιά και ξαφνικά ένιωσα μία τεράστια ευθύνη, αυτόματα να περνάει στο dna μου. Πλέον θα ήμουν υπεύθυνη για αυτό το πλάσμα για τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον. Όλη του τη ζωή.Οι μέρες που ακολούθησαν δεν ήταν καθόλου εύκολες και όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέμματα.Ο Μόκας, έτσι τον ονόμασα προς μεγάλη απογοήτευση όλων, ήταν ένα πραγματικό θηρίο. Δάγκωνε τα πάντα, ενίοτε τα κατάπινε κιόλας, έκλαιγε όλο το βράδυ όταν δεν κοιμόταν αγκαλιά μου, έκανε την ανάγκη του μέσα στο σπίτι για πάρα πολλούς μήνες, όμως ήταν ότι καλύτερο είχα προσφέρει στον εαυτό μου για πολύ καιρό.Η χαρά που σου δείχνει όταν επιστρέφεις στο σπίτι, η ανάγκη του για αγάπη και στοργή όταν σε κοιτάει, τα χάδια που σου προσφέρει όταν δεν είσαι καλά ,η γαλήνη που αισθάνεσαι όταν κοιμάται στα πόδια σου…Όποιος δεν έχει αποκτήσει ζώο συντροφιάς δεν μπορεί να πιστέψει πως αυτά τα πλάσματα καταλαβαίνουν τα πάντα. Όταν κλαίω, ο Μόκας τρέχει να μου φιλήσει το πρόσωπο, όταν δεν τρώω, δεν τρώει και εκείνος.Όλα αυτά τα κλισέ που λέγονται για τα κατοικίδια, είναι όλα αλήθεια. Σε αγαπάνε χωρίς αντάλλαγμα και ναι, η αγάπη που σου προσφέρουν καμιά φορά μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη που σου έχουν προσφέρει ή που δεν σου έχουν προσφέρει οι άνθρωποι γύρω σου.Όσο για εμένα: ξυπνάω χαμογελώντας πια να τον βγάλω βόλτα και όταν θα δούμε άλλα ζωάκια μόνα τους έξω, θα τους προσφέρουμε λίγο νερό και φαγητό, θα καλέσουμε έναν γιατρό ή τη φιλοζω’ι’κή. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου, σκέφτομαι πως είναι μόνος του στο σπίτι και το μόνο που κάνει είναι να με περιμένει. Σκέφτομαι δηλαδή, πως δεν είμαι μόνη μου στη ζωή αυτή.Ένα ζωάκι στο σπίτι, είναι πραγματικά σαν να έχεις αποκτήσει παιδί. Θέλει σκέψη για να ζήσετε μαζί, θέλει δύναμη για να το μεγαλώσεις και ψυχικά αποθέματα. Το σημαντικότερο είναι να καταλάβεις πως οφείλεις να του προσφέρεις μία ευτυχισμένη ζωή, προσφέροντάς του αυτά τα αληθινά «μικρά» πράγματα που το κάνουν ευτυχισμένο. Η αγάπη που θα λάβεις, θα τα ξεχρεώσει όλα και σας το λέω εγώ, που πίστευα ότι μετά την οικογένειά μου, κανένα άλλο πλάσμα δεν θα με κάνει να νιώσω έτσι.Ενάμιση χρόνο μετά από την ημέρα που ο Μόκας ήρθε σπίτι, τώρα που ηρέμησε και ηρέμησα, που κοιμάται ήσυχος δίπλα μου, που τον αγαπάω και με αγαπάει, θα πω με βεβαιότητα ότι ήταν ότι καλύτερο έκανα τα τελευταία χρόνια για την ψυχική μου υγεία αλλά και την ψυχή μου.Ο σκύλος μου με έκανε καλύτερο άνθρωπο.Ή μάλλον όχι, με έκανε άνθρωπο. Αν μη τι άλλο, κάποιες στιγμές της ζωής μου, είναι ο μόνος που με κάνει να χαμογελάω.