Ελπίζω ότι ο Βαρουφάκης θα προσγειωθεί…

Ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, σε ανάρτησή του στο twitter στις 14 Μαρτίου 2014, μας έλεγε το εξής: «Όπως δηλώνω απ’το ’10, δεν θα είμαι υποψήφιος ούτε στις ευρωεκλογές εκλογές ούτε στις βουλευτικές. Διεκδικώ μόνο το δικαίωμα στην ησιγορία. Κατανοητό;».
Μάλιστα, στη συνέχεια, ζήτησε και συγγνώμη από τους τουιτερόφιλούς του για το ορθρογραφικό του ολίσθημα στη λέξη «ισηγορία».

Τα γεγονότα, έτσι όπως αυτά έλαβαν χώρα μετέπειτα,

διέψευσαν τη δήλωσή του, αφού όχι μόνο διεκδίκησε την ψήφο του λαού, αλλά ο πρωθυπουργός τον έχρισε «τσάρο» της οικονομίας.
Η κίνηση του κ. Τσίπρα επιδοκιμάστηκε από την πλειοψηφία των πολιτών, διότι ένοιωσαν μέσα τους να αναζωπυρώνεται η ελπίδα που κινδύνευε να χαθεί, καθώς ένας «αιρετικός μαρξιστής» έχει αναλάβει τα ηνία της διαπραγμάτευσης.

Βλέπουν σ’ αυτόν έναν υπουργό όχι απλώς με εμφανή στυλιστική διαφοροποίηση σε σχέση με τη νόρμα της παλαιάς κοπής πολιτικών, αλλά και έναν άνθρωπο με δυναμικές δημόσιες τοποθετήσεις, με αιχμηρή αρθρογραφία και ρηξικέλευθες προτάσεις. Και επιθυμούν διακαώς να πιστέψουν ότι αυτός θα διαπραγματευτεί με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.

Στην Ελλάδα, ο κ. Βαρουφάκης έγινε γνωστός, κυρίως μέσω της συστηματικής έκθεσης των απόψεών του στον ιστότοπο του protagon.gr, και των συχνών τηλεοπτικών του παρεμβάσεων σε πολιτικές εκπομπές.

Έχει, όμως, να επιδείξει και αξιόλογο ατομικό επιστημονικό έργο. Σύμφωνα με την εφαρμογή Publish Or Perish, η οποία αντλεί στοιχεία από τη βάση δεδομένων της Google Scholar, o καθηγητής Βαρουφάκης εμφανίζεται να έχει 129 επιστημονικές δημοσιεύσεις και περίπου 1200 αναφορές με μέσο όρο δημοσιεύσεων ανά χρόνο 4,5 και αντίστοιχα αναφορών 41,07. Η διαφορά που υπάρχει με τα μέλη ΔΕΠ των ελληνικών πανεπιστημίων είναι εμφανής: Σύμφωνα με στοιχεία για το 2008, που είχαν δημοσιευτεί στην εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «Το κουτί της Πανδώρας» στα πλαίσια δημοσιογραφικής έρευνας για τα ελληνικά Πανεπιστήμια, το Πάντειο εμφανίζεται να έχει 0,5 ετήσιες δημοσιεύσεις ανά μέλος ΔΕΠ και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 0,9, ενώ ο μέσος όρος συνολικά για την Ελλάδα είναι 3,82 αναφορές και πάλι σαφώς μικρότερος από τον αντίστοιχο της Ε.Ε. που είναι 5,03 περιλαμβάνοντας και χώρες λιγότερο ανεπτυγμένες από την Ελλάδα.

Το ζητούμενο, βέβαια, είναι όχι το τι λέει ο κ. Βαρουφάκης ή το πόσο καλές περγαμηνές διαθέτει, αλλά το πώς αξιολογείται η νέα ιδιότητά του, αυτή του πολιτικού. Κατά τη γνώμη μου, στον τομέα αυτό δεν έχει να επιδείξει σπουδαία ανδραγαθήματα.

Πρώτον, προτού ο «λιτός βίος», στον οποίο είχε αναφερθεί κατά την παραλαβή του υπουργείου τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, καταστεί κεκτημένο της ελληνικής κοινωνίας και ενταχθεί στον αξιακό της κώδικα, πρέπει καταρχάς να γίνει αντιληπτός στους κόλπους της κυβέρνησης που συμμετέχει. Να εξηγήσει, δηλαδή, στους συντρόφους του ότι παραγωγικότητα και ανάπτυξη δεν πάνε μαζί με συνδικαλιστικά προνόμια, κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και κρατικοδίαιτο καπιταλισμό.

Δεύτερον, προσφάτως δήλωσε στο Bloomberg ότι «αυτό που θέλει ο κόσμος δεν είναι χρήματα ή δουλειές, είναι αξιοπρέπεια». Ας τον ενημερώσει κάποιος, σας παρακαλώ, ότι ο κόσμος δεν θέλει χρήματα όταν τα έχει και δεν χρειάζεται δουλειά άμα έχει χρήματα! Η αξιοπρέπεια έρχεται μόνο όταν ικανοποιηθούν στο ελάχιστο οι δύο αυτές συνθήκες, δηλαδή να εργάζεται και να έχει χρήματα.

Τρίτον, ο κ. Βαρουφάκης πρέπει να γνωρίζει ότι τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων δεν αφορούν στη δικαίωση ή μη των οικονομικών του θεωριών, αλλά στις ζωές δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό οφείλει να διαπραγματεύεται με σύνεση και προσοχή, χωρίς σταριλίκια, φιγούρες και λογύδρια. Συνεχώς πρέπει να έχει στο μυαλό του είναι ότι τα αποτελέσματα είναι αυτά που θα τον κρατούσουν ζωντανό στην ιστορία και όχι η πρόσκαιρη δημοσιότητα.

Τέταρτον, θα έπρεπε να μιλά λιγότερο στους δημοσιογράφους και μάλιστα να αποφασίζει ο ίδιος πότε θα το κάνει και τι ακριβώς θα πει. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι φοιτητές του ακροατηρίου του. Ο ρόλος τους είναι τελείως διαφορετικός. Ο ίδιος δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται, γι’ αυτό όσο περισσότερο μιλάει, τόσο περισσότερο εκτίθεται, αφού διολισθαίνει σε σημασιολογικές αμφισημίες του τύπου «δεν έχουμε υπαλληλίσκους της Τρόικας, αλλά θεσμούς», «δεν έχουμε μνημόνιο, αλλά σύμβαση, συμφωνία ή δεν ξέρω γω τι άλλο», «δεν θέλουμε να πάρουμε τη δόση, αλλά χρειαζόμαστε χρήματα και τα θέλουμε» κ.λπ.

Υποθέτω ότι τελικά θα καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης, θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα και θα συνειδητοποιήσει ότι ένα κόμμα του 36%, που εκπροσωπεί μια χώρα που αποτελεί ούτε το 2% του πληθυσμού της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να ορίσει την οικονομική πολιτική της Ευρώπης.