Έκανα 4 φίλους σε 54 χρόνια αληθινής ζωής και 800 σε έναν μήνα στο fb…

Πριν από έναν μήνα, στις 20 Ιουνίου, «βούτηξα στα άπατα» του facebook. Ας όψεται ο αδελφικός μου φίλος Χρήστος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος μου έκανε πλύση εγκεφάλου επί τρία χρόνια!

«Αν τα κειμενά σου στην aixmi.gr τα διαβάζουν χίλιοι, όταν κάνεις facebook θα τα διαβάζουν δεκαπλάσιοι» μου έλεγε κάθε φορά πριν καν με χαιρετήσει.

Παρ’ όλ αυτά δεν με ενδιαφέρει αν διαβάζουν τις σκέψεις μου περισσότεροι, αλλά είμαι κυριολεκτικά ευτυχισμένος γιατί μέσα από «τα καλώδια» ξαναβρέθηκα έστω κι έτσι με χαμένους παιδικούς φίλους και φίλες, συμμαθητές και συμμαθήτριες, συμπαίκτες στο ποδόσφαιρο, παλιούς συναδέλφους από τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και άλλους.

Στο «παρθενικό» μου κείμενο στο fb εξήγησα κι επισήμανα άλλωστε ακριβώς αυτούς τους δύο λόγους – μόνο – που ενέδωσα. Και το τήρησα, το τηρώ και κυρίως θα το τηρώ ευλαβικά εσαεί .

«Ποστάρω» μόνο τα κείμενά μου από την aixmi.gr και σπανιότατα κάποιες πολύ ιδιαίτερες στιγμές που έχουν σχέση με τα παιδιά και τη Unicef, στην οποία είμαι ισόβιο μέλος στη Γενική Συνέλευση.

Δεν θα δείτε ποτέ φωτογραφία «πίνω καφέ στο τάδε μέρος», «τρώω στην τάδε ταβέρνα» «τώρα μπαίνω στο χειρουργείο», «μόλις βγήκα από τη θάλασσα«, «ανακουφίζομαι στην τουαλέτα» ή επιθετικά, βιτριολικά και εμφυλιοπολεμικά σχόλια. Δεν κατηγορώ, το λέω αλήθεια, κανέναν που κάνει κάτι τέτοιο, δικαίωμα του καθενός. Εγώ δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας και επιζητώ μόνο να αβρύνω της σελίδα μου. Δεν είμαι «κάποιος». Είμαι απλώς ο Αργύρης που ήμουν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από περίπου 6 ετών.

Μιάς και ο λόγος γιά φωτογραφίες, έβαλα μία περυσινή φάτσα μου ως «βασική» (έτσι τη λένε στο προφίλ;), την παραλία μου στο Κόκκινο Λιμανάκι που κατοικώ και άλλες τέσσερις μικρές. Μία με το πιό αγαπημένο μου σκυλί τη Τζούκα (ναι ξέρω είναι αμαρτία να τα ξεχωρίζεις, αλλά το παραδέχομαι) και τρείς ποδοσφαιρικές ως αρχηγός της ομάδας της Unicef με τον θρυλικό Μίμη Δομάζο όταν παίξαμε με τον Παναθηναικό, τον Στέλιο Γιαννακόπουλο όταν παίξαμε με τον Ολυμπιακό και τον αδελφικό μου φίλο και συμπαίκτη Σπύρο Λιβαθινό.

Γιατί έγραψα το σημερινό κείμενο τώρα. Μα συμπλήρωσα οκτακόσιους «φίλους» μέσα σε έναν μήνα. Έτσι λέγονται στη γλώσσα του fb. Κι εντάξει ελάχιστοι όντως είναι φίλοι – μόλις 4 -με την έννοια της παιδικής ή εφηβικής γνωριμίας, ή των αγώνων στα γήπεδα ποδοσφαίρου ή τη συνεργασία στα ΜΜΕ. Η πλειονότητα μου είναι (και τους είμαι) άγνωστοι, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν είναι εξαιρετικοί άνθρωποι ή τουλάχιστον αυτό νομίζω.

Και ως τις 5.000 που είναι το όριο απ’ ότι μου είπαν, φαντάζομαι επίσης η πλειονότητα θα μου είναι (και θα τους είμαι) άγνωστοι.
Αυτά τα λίγα γιά τα «γενέθλια» του ενός μήνα «φίλων». Δεν θα ξαναενοχλήσω γι αυτό το θέμα και ανανεώνω το ραντεβού, με το καλό, γιά την ημέρα (άγνωστο πότε) του ορίου των 5.000 φίλων, αν και αρκετοί «ανοίγουν» και δεύτερη ή τρίτη σελίδα.

Ως τότε μιά τελευταία εξομολόγηση. Ναι μεν, όπως όλοι μέσω του fb, «ξαναβρέθηκα» με χαμένους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες, αλλά το αδιανόητο είναι το εξής:

Μόλις λίγες ημέρες αφότου είχα «μπει» κι εγώ στο fb, με πλησιάζει κάποιος στην παραλία και με ρωτάει «ο Αργύρης δεν είσαι;». Του απαντάω «ναι» και μου θυμίζει ότι είναι το παιδικό μου φιλαράκι Κοσμάς από τη γειτονιά του Γκύζη στην αλάνα της Νορντάου.

Η χαρά και συγκινησή μου ήταν ανείπωτη, του κάνω τη σχετική πλάκα «εγώ κράτησα κάβα γιά τα γεράματα λίγα μαλλιά, εσύ βλέπω το αντίθετο» και βάλαμε τα γέλια. Και να φανταστείτε ότι δεν ερχόταν πρώτη φορά στην παραλία, αλλά πολύ συχνά εδώ και χρόνια, αφού έχει εξοχικό κοντά στο σπίτι που μένω μόνιμα! Τον έχει παντρέψει δε ένας παλιός μου συμπαίκτης στον Γκυζιακό.

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ποιό facebook; Η ίδια; η ζωή είναι facebook και google και GPS. Αρκεί να σε θέλει.

Αλλά γιά να είμαι απολύτως ειλικρινής μέσω του fb»ξαναβρήκα» παλιές φίλους και φίλες, όπως τον παικταρά του Γκυζιακού Νίκο Δεληδάκη που ζει στην Κρήτη με τη φαμίλια, τη γυναίκα και τα δύο «κοπέλια» του.

Μακάρι να ξαναβρώ όλες και όλους!