Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Προσέξτε τι συμβαίνει.

Προσέξτε καλά πόσο παράλογη –και βάρβαρη- είναι αυτή η πραγματικότητα.

Ο Κόσμος καλείται να αναλύσει τον Υπόκοσμο.

Ο Κόσμος καλείται να προβλέψει τις κινήσεις του Υποκόσμου.

Ο Κόσμος καλείται να ταυτιστεί και να ακολουθήσει τις μεθόδους του Υποκόσμου.

Ο Υπόκοσμος κυβερνά τον Κόσμο.

Η μητέρα που κοιτάζει τα μικρά παιδιά της να ξυπνούν το πρωί και τους χαρίζει ένα φιλί γεμάτο αληθινή αγάπη , εκείνη η γυναίκα καλείται σήμερα να ξέρει τι θα πράξουν οι γκάνγκστερ των Αγορών.

Εσείς που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή, καλείστε

να γνωρίζετε και να κρίνετε άμεσα και νηφάλια- πάντοτε με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος- πως θα αντιδράσουν οι αδίστακτες οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Είναι σαν να βρίσκεστε απέναντι από έναν δολοφόνο και να πρέπει αστραπιαία να συνδιαλαγείτε με τα επιτήδεια επιχειρήματά του, για το αν θα σας σκοτώσει ή αν θα σας αφήσει να ζήσετε- και πως θα ζήσετε; Τραυματισμένος, διαρκώς τρομοκρατημένος, πως…;

Πως κουβεντιάζεις μ’ ένα σαρκοβόρο τέρας; Ακόμα κι αν είναι καθωσπρέπει και φορά γραβάτα -κυρίως τότε.

Το μυαλό ενός κανονικού ανθρώπου- με κανονική ζωή, ελπίδες, όνειρα, οικογένεια, έρωτες, αγωνίες- καλείται να πάρει εκείνες τις στροφές που παίρνει το μυαλό ενός εγκληματία, ενός υπανθρώπου που δεν δείχνει κανένα έλεος, μιας μεταλλαγμένης μορφής ζωής που τυχαίνει να είναι προσωρινά πιο δυνατή και συντρίβει- χωρίς ενοχές και συνείδηση- οποιονδήποτε άλλη βρίσκεται μπροστά του. Όπως έκανε τόσα χρόνια στις αποικίες – όλα είναι αποικίες, όλοι είμαστε αποικίες, όλα είναι κέρδη.

Μέχρι να εμφανιστεί κάποιος πιο αδύναμος. Και να γίνει εκείνος η αποικία μας.

Ναι, λοιπόν! ΔΕΝ ξέρουμε τι θα γίνει. Δε ξέρουμε τι έχει στο μυαλό του ο κάθε αρχινονός της Ευρώπης και του κόσμου, ποια μπορεί να είναι η επόμενη κίνηση του. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά για να κάνουμε τους ίδιους χυδαίους υπολογισμούς. Δεν υπάρχει κοινός τόπος.

«ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;»

Ίσως κάποιοι να σκεφτείτε- μπορεί ήδη να το έχετε κάνει, αν έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο του κειμένου- πως μιλώ γενικά και ίσως σήμερα να θέλαμε πιο συγκεκριμένες απαντήσεις. Αλλά, πιστέψτε με, μιλώ πιο ειδικά από ποτέ.

Γιατί πάλι σήμερα πρέπει να αποφασίσουμε με τη δαμόκλειο σπάθη του ΤΩΡΑ, του οριστικού και ανεπίστρεπτου. Όπως κάναμε και πριν. Όπως θα κάνουμε ξανά και ξανά στο μέλλον. Πάντοτε η ανελεύθερη πραγματικότητά μας θα μας παρουσιάζεται ως κατεπείγουσα, ως επικείμενη πανωλεθρία, θα απαιτεί την ίδια φοβική στάση, τις ίδιες εσωτερικές διεργασίες και τα ολόιδια αντανακλαστικά επιβίωσης.

Και σε όλες τις περιπτώσεις, όπως και σήμερα, δε θα έχω καμία απάντηση να σας δώσω. Αλήθεια σας λέω, δεν έχω απάντηση, δεν ξέρω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ. (είμαι σίγουρος πως θα βρείτε πολλούς άλλους αρθρογράφους/χρονογράφους/αναλυτές που θα ξέρουν, ίσως να είναι πιο χρήσιμοι στο αναγνωστικό κοινό) Δεν έχω έτοιμη απάντηση, γιατί απλώς νιώθω πως δεν χρειάζεται κανείς μας πια τέτοιες απαντήσεις. Δ