Δεν θα ξαναπιάσω κουβέντα με αγνώστους στην ουρά (το ορκίζομαι…)

Μπορεί να φταίω κι εγώ που πιάνω εύκολα την κουβέντα στις ουρές των καταστημάτων, των τραπεζών, των δημόσιων υπηρεσιών, των μέσων μεταφοράς… Μπορεί να γεννήθηκα και με κάποιον «αόρατο μαγνήτη» που τραβάει πάνω μου ανθρώπους που μπορείς να τους χαρακτηρίσεις και ιδιόρρυθμους…

Η ουσία είναι ότι σήμερα το πρωί, περιμένοντας την σειρά μου για να εξυπηρετηθώ στην τράπεζα, βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου μία κυρία από εκείνες που φωνάζουν από

«Πήρατε μαζί σας σακούλες;» με ρωτάει ξαφνικά και βλέποντας προφανώς την απορία στο μάτι μου, διευκρινίζει: «Αν δεν πήρατε, ετοιμαστείτε να πληρώσετε 3 λεπτά για την κάθεμία, αφού από προχθές δωρεάν σακούλες τέλος».
«Α, αυτό εννοείτε. Όχι, δεν πήρα», απαντώ εγώ.
«Κακώς. Εγώ έραψα μόνη μου πολύ ωραίες υφασμάτινες και τις πήγα δώρο τώρα τις γιορτές σε φίλους και γνωστούς. Να, σαν αυτή που έχω μαζί μου. Δεν είναι πολύ ωραία;» μου λέει και μου βάζει μέσα στη μούρη μια καρό υφασμάτινη τσάντα. «Έχω ντύσει τον πάτο με μουσαμά από αυτούς που φτιάχνουνε τα τραπεζομάντηλα, οπότε και να λερωθεί λίγο μπορώ εύκολα να την ξεπλύνω. Γιατί δηλαδή παλιά τι παθαίναμε που ήταν όλα υφασμάτινα. Τις υφασμάτινες πάνες τις προλάβατε;» με αιφνιδιάζει με την ερώτησή της.
«Τι να σας πω; Αν τις πρόλαβα ως μωρό, δεν το θυμάμαι…»
«Μια χαρά ήταν! Λίγο με την ευκοίλια μας ταλαιπωρούσαν αλλά με υπομονή τις καθαρίζαμε και τις ξαναχρησιμοποιούσαμε», αρχίζει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες προκαλώντας ενόχληση αλλά και γέλια στους υπόλοιπους πελάτες της ουράς. «Μην γελάτε καθόλου. Και ακόμη πιο παλιά οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν πάνινες σερβιέτες. Εκεί βέβαια τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, αλλά κι αυτό το σημερινό χάλι που μάθαμε να είναι όλα μιας χρήσης και να ρυπαίνουμε το περιβάλλον είναι απαράδεκτο» συνεχίζει ακάθεκτη.

Κάνω ότι κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου μήπως και σταματήσει να μου μιλάει αλλά πριν το καταλάβω εκείνη πλησιάζει πολύ κοντά μου και χαμηλώνοντας αισθητά τον τόνο της φωνής της μου ρίχνει το πονηρό σχόλιο:
«Μόνο προφυλακτικά πάνινα δεν μπόρεσαν να βγάλουν αλλά κι εκεί υπάρχει λύση για να μην μολύνουμε την ατμόσφαιρα».
«Να βάζουμε διχτάκια;», κάνω το λάθος να την ειρωνευτώ εγώ επαναλαμβάνοντας μια αστεία ατάκα που διάβασα στο διαδίκτυο.
«Όχι καλέ. Αχαχαχα!! Άκου προφυλακτικά- διχτάκια! Μπα σε καλό σου; Πού το σκέφτηκες;» ξεκαρδίζεται στα γέλια και το επόμενο δευτερόλεπτο όλη η τράπεζα γυρνάει προς την μεριά μας. Εγώ θέλω απλώς να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά η «φίλη» μου δείχνει να απολαμβάνει στο έπακρο το γεγονός ότι βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Με αέρα τηλεοπτικού αστέρα που τον έχουν μόλις αναγνωρίσει οι θαυμαστές του, με πιάνει αγκαζέ και μου ρίχνει το τελειωτικό χτύπημα:
«Η μόνη λύση για να απαλλάξουμε την γη από τα προφυλακτικά μιας χρήσης είναι το παλιό, πατροπαράδοτο τράβηγμα την σωστή στιγμή», δηλώνει περήφανη για την φοβερή εξυπνάδα της και αποχαιρετώντας με πηγαίνει -επιτέλους!- στο ταμείο για να εξυπηρετηθεί.
Δεν θα ξαναπιάσω κουβέντα με αγνώστους στην ουρά.
Δεν θα ξαναπιάσω κουβέντα με αγνωστους στην ουρά.
Το ορκίζομαι…

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.com

The post Δεν θα ξαναπιάσω κουβέντα με αγνώστους στην ουρά (το ορκίζομαι…) appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.