Μπράβο στον Γιάννη Ζουγανέλη

Μπράβο στον Γιάννη Ζουγανέλη. Χίλια μπράβο σε αυτό τον σεμνό καλλιτέχνη και πραγματικό άνθρωπο που είχε τα κότσια να κοιτάξει στα ίσα την εξουσία -την υφυπουργό Κατερίνα Παπακώστα, δηλαδή, που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση – στο πάνελ της εκδήλωσης της unicef γιά την παγκόσμια ημέρα προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού και να πει με θάρρος «καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν έχει νοιαστεί πραγματικά γιά τις ανάγκες των παιδιών και των

Είπε πολλές σκληρές αλήθειες ο Γιάννης, αυτός που έγραψα είναι μόνο ο τίτλος. Αλλά το καταπληκτικό είναι ότι δεν δίστασε ο άτιμος να «παραβιάσει» το «πρωτόκολλο» ευγενείας και καθωσπρεπισμού και να τα πει «χύμα». Στην αρχή πάγωσα, όπως και όλοι όσοι βρισκόμασταν στη Στοά του Βιβλίου. Όμως, μετά έβλεπα βλέμματα που «φώναζαν» στον Γιάννη «πες τα, πες κι άλλα» και όταν τελείωσα είδα δεκάδες ανθρώπους να τον καταχειροκροτούν με πάθος.

Δεν ξέρω αν έγινε «είδηση» η ομιλία του Ζουγανέλη στα τηλεοπτικά κανάλια και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες, δεν παρακολούθησα. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το «ηφαίστειο» της δικαιολογημένης οργής του Γιάννη, αυτό το συγκλονιστικό δεκάλεπτο, θα πρέπει να γίνει μάθημα στο «σεμινάριο εκπαίδευσης των πολιτών» για το πώς πρέπει να αντιδρούν στην αυθαιρεσία και τα ψέμματα της εξουσίας. Στο δήθεν ενδιαφέρον και την «πλαστική» ευαισθησία.

Γι αυτό, λοιπόν, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που βρέθηκα αυτή τη μεγάλη στιγμή να είμαι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του ξεσπάσματος του Γιάννη Ζουγανέλη -ενός αιρετικού καλλιτέχνη κι ανθρώπου που απάντησε με αγάπη αλλά και λέξεις – «κεραυνούς» στις ασύγγνωστες πομφόλυγες των πολιτικάντηδων.

Ο συντονιστής του πάνελ, ο εξαίρετος Παύλος Τσίμας, αγαπητός φίλος του Γιάννη, με την τεράστια εμπειρία του κατάφερε να δράσει «πυροσβεστικά» για να αποφορτιστεί η ένταση και να συνεχιστεί η γιορτή της unicef. Ήταν στα αλήθεια πέρα από την παρουσία – ευχάριστη έκπληξη του Ζουγανέλη, μιά εκδήλωση που γέμισε με γαλήνη και χαρά όλους όσοι είχαν την τιμή να είναι προσκεκλημένοι.

Οι οικοδεσπότες – ο πρόεδρος της οργάνωσης Λάμπρος Κανελλόπουλος και ο γενικός διευθυντής Ηλίας Λυμπέρης με την πολύτιμη βοήθεια της προϊσταμένης συνηγορίας και δικαιωμάτων του παιδιού Ράνιας Μακρή, υποδέχτηκαν τις δεκάδες των ανθρώπων που είχαν προσκληθεί στην αίθουσα.

Ο Λάμπρος Κανελλόπουλος υπογράμμισε ότι 58.000.000 παιδιά σε όλο τον πλανήτη δεν πηγαίνουν καν δημοτικό σχολείο. Το 1/4 των παιδιών του πλανήτη είναι καχεκτικά λόγω υποσιτισμού και δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι (ανάμεσά τους και παιδιά) δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής, ενώ περιέγραψε και τη δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει δεκάδες χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα σε συνθήκες φτώχειας.

Στη συνέχεια βραβεύτηκε γιά τη σημαντική συμβολή του στην προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού ο Επικεφαλής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ταξίαρχος Μανόλης Σφακιανάκης και ακολούθησαν τα βραβεία σε σχολεία και μαθητές που αρίστευσαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «τα παιδιά γράφουν και ζωγραφίζουν τα δικαιώματά τους» που γίνεται με τη στήριξη και του υπουργείου παιδείας.

Ξεχωρίζει το ειδικό βραβείο «Νίκος Αναλυτής» στο 33ο δημοτικό σχολείο Βόλου, ειδικό κατάστημα κράτησης νέων γιά το έργο τους «πώς ονειρευόμαστε τον κόσμο των παιδιών». Επίσης τιμήθηκαν 12 νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία απ’ όλη την Ελλάδα για τη δημιουργία εφημερίδων, αφισσών, παραμυθιών και βιβλίων.

Η γιορτή έκλεισε με τραγούδια από παιδάκια από τις Φιλιππίνες και τον προπονητή του Ολυμπιακού Μίτσελ και τους ποδοσφαιριστές Ντομίνγκεζ και Μέγερι (ο Ολυμπιακός συνεργάζεται στενά με τη unicef γι αυτό και η παρουσία τους) να γίνονται μιά αγκαλιά με παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς και να φωτογραφίζονται ασταμάτητα επί ώρα.
Δεν χάλασαν σε κανέναν το χατήρι να χαρίσουν λίγη λάμψη και χαμόγελα.

Και βγαίνοντας από τη εκδήλωση της unicef, που κάνει πραγματικά σπουδαίο έργο, διπλά χαρούμενος αφού είχα συναντήσει και καθίσει δίπλα δίπλα με έναν αγαπημένο φίλο από τα παλιά, τον άνθρωπο – δημοσιογράφο Παύλο Αλέπη (και οι δύο είμαστε μέλη της γενικής συνέλευσης της unicef) θυμήθηκα περπατώντας στη Σταδίου το υπέροχο τραγούδι της Γλυκερίας «δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει, μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει».

Μα, θα μου πείτε, το είχε πει πολύ παλιότερα αλλιώς ο σοφός Μάνος Χατζιδάκης «αν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει πιά, τότε έχεις αρχίσει και του μοιάζεις».

Αν τίποτα απ όσα έγραψα δεν σας ενδιαφέρει ή δεν σας συγκίνησε , τουλάχιστον παρακαλώ, κρατήστε γιά λίγα δευτερόλεπτα στη μνήμη σας αυτόν τον αριθμό: Η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε από 23% το 2008 σε 46% το 2014. Διπλασιάστηκε σε μόλις έξι χρόνια! Το 2020 την επόμενη εξαετία, άραγε, πόσο θα έχει αυξηθεί;