Άνδρος, το καταφύγιο της ψυχής μου…

Κάποιοι γέροντες ντόπιοι λένε ότι 48 ώρες στην Άνδρο είναι αρκετές για να ξεχάσεις τα βάσανα μιάς ζωής! Υπερβολή; Υπεραισιόδοξο «μάρκετινγκ»; Μισή αλήθεια; Ποιος ξέρει…

Μπορεί και να ισχύει για κάποιους. Για μένα η Άνδρος εδώ και πολλά χρόνια είναι το καταφύγιο της ψυχής μου. Ποτέ δεν κάθισα πάνω από δύο ημέρες. Ίσως για να μην τη «χορταίνω» και να μου λείπει πάντα. Ίσως γιατί δεν θέλω να «φθείρω» αυτόν τον έρωτα. Ίσως γιατί κάτι άγνωστο με σπρώχνει να φύγω «σαν κλέφτης» μετά από δύο μαγικές νύχτες. Με ένα σακίδιο κι ένα βιβλίo «φορτώνουμε» τη μηχανή στο καράβι που εγκαταλείπει

το λιμάνι της Ραφήνας. Κι όταν το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου έχει εξαφανιστεί από τα μάτια μου ξέρω ότι σε λίγο θα είμαι στην Άνδρο της καρδιάς μου. Τυχαία τη γνώρισα, τη δεκαετία του 199,0 όταν ήταν ακόμη πιο όμορφη.

Κι όταν ανοίγει ο καταπέλτης αντικρίζεις αυτή την «τραχιά μάγισσα» και σε πιάνει η λαχτάρα να τρέξεις να την αγγίξεις. Ο δρόμος για το ονειρεμένο Μπατσί σε πάει μόνος του. Χρώματα και μυρωδιές γίνονται η «πυξίδα» της φύσης. «Αιχμάλωτος» ουσιαστικά της ανείπωτης ομορφιάς βρίσκεσαι, χωρίς να το καταλάβεις, στο χωριουδάκι με τις γιαγιάδες που κουτσομπολεύουν ποτίζοντας τους βασιλικούς. Τους παππούδες που ρουφάνε απολαυστικά το καφεδάκι τους στις αυλές. Τις απόμερες παραλίες που σε καλούν σαν τις Σειρήνες να γίνεις ένα μαζί τους. Τα ταβερνάκια που ο χρόνος «πάγωσε» στους τοίχους με τις μαυρόασπρες φωτογραφίες. Τα δεκάδες ξωκλήσια που «σκαρφάλωσαν» με έναν ανεξήγητο τρόπο στο «πουθενά». Το ρυάκι που έρχεται από την κορυφή του λόφου, ποτίζει τα πλατάνια και στο περασμά του αν κλείσεις γιά λίγο τα μάτια ακούς έναν ήχο που μάλλον θα έχει σχέση με αυτό που λένε οι ντόπιοι. Ξεχνάς τα πάντα! Έστω και για λίγο.

Δεν θέλω, δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο για την Άνδρο. Στο κάτω κάτω μια ανάγκη μου ήταν να «υφάνω» λίγες λέξεις για να μείνουν συμβολικά στο χάος του διαδικτύου. Να δείξω την ευγνωμοσύνη μου – έστω κι έτσι – σε αυτό το νησί γιά τις όμορφες αναμνήσεις που μου χάρισε απλόχερα και φέτος στις δύο ημέρες που είχα «δικαίωμα» στο όνειρο.

Ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Μαλρό έχει πει ότι η κουλτούρα, η καλλιέργεια, είναι αυτό που μένει όταν έχεις ξεχάσει όλα όσα έμαθες στη ζωή σου.

Σε μία παράφραση του Μαλρό – θα έλεγα ότι οι ήχοι του καλοκαιριού είναι αυτοί που μένουν, όταν έχεις επιστρέψει στην καθημερινότητα. Όταν προσπαθείς να μην ξεχάσεις ότι είσαι άνθρωπος.