Το θέατρο του παραλόγου επανέρχεται…

Ο όρος «θέατρο του παραλόγου» επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν και πολλοί γνωστοί ευρωπαίοι θεατρικοί συγγραφείς Ιονέσκο, Μπέκετ, Ζενέ, Πιραντέλλο ασχολήθηκαν με θέματα μοναδικά και τεχνικές που προχωρούν πέρα από τον όρο «παράλογο». Το θέατρο αυτό ξεφεύγει, από τη φύση του , από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές, όταν ο Β/ Παγκόσμιος Πόλεμος απείλησε την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής.

Στην εποχή μας, όπου ο οικονομικός πόλεμος

μαστίζει και απειλεί τους λαούς, το θέατρο του παραλόγου ξανανθίζει. Ο παραλογισμός και η παραδοξότητα χαρακτηρίζουν τόσο τα σχέδια των Ευρωπαίων για τους λαούς του Νότου όσο – και πολύ περισσότερο –την πολιτική τη σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, που προσπαθώντας να συντονιστεί , μπορεί να διεκδικήσει επάξια μια θέση στο βιβλίο «Γκίνες».

Μια από τις πιο παράδοξες απαιτήσεις των Ευρωπαίων είναι η σύνταξη στα 72, όταν μάλιστα το «προσδόκιμο επιβίωσης» συνεχώς χαμηλώνει. «Προσδοκάται επιβίωση» ή… «Ανάσταση νεκρών»; Σύμφωνα μάλιστα με ειδικούς επιστήμονες ο καρκίνος προβλέπεται να παρουσιάσει έξαρση τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα. Γιατί δεν μας λένε εξαρχής την αλήθεια ότι σχεδιάζουν, δηλαδή, την κατάργηση της σύνταξης ;

Αντίστοιχη ενδεικτική παραδοξότητα από την πλευρά των Ελλήνων αποτελεί ο τρόπος αύξησης του ΦΠΑ. Το παραδοσιακό ελληνικό σουβλάκι θα γίνει η μόνιμη τροφή των…συνταξιούχων, καθώς το…ανάλατο σουβλάκι(υποχρεωτικό για τους έχοντες υψηλή πίεση) κοστίζει λιγότερο από το αλατισμένο. Και οι νέοι …θα συνοδεύουν…την αλατιέρα !

Αν συνεχίσουμε έτσι, θα πρέπει να βγουν οι τρελοί από τα φρενοκομεία και να δώσουν τη θέση τους στους…σώφρονες !