Χωρίς παρωπίδες

Είναι απολύτως αποδεκτό από όλους τους πολιτικούς παράγοντες ότι η διακυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής. Κι είναι, επίσης, δεδομένο ότι όχι μόνον δεν εργάστηκε από την ανάληψη της εξουσίας το 2009, στο να στήσει αναχώματα στη θύελλα, που είχε ήδη ξεπροβάλει απειλητικά στον ελληνικό ορίζοντα και ερχόταν ορμητικά και με ανεξέλεγκτη ταχύτατα, αλλά έκανε όλους εκείνους τους χειρισμούς, ώστε να επιδεινωθεί έτι μάλλον η κατάσταση.
Ο λαϊκισμός τού «υπάρχουν λεφτά» καθώς και τα τριακόσια ευρώ που έδωσε ως εφάπαξ δώρο στους συνταξιούχους κορυφώθηκε με την αναγγελία από την προβλήτα του Καστελλόριζου -κρίμα το νησί!- ότι «έσωζε την Ελλάδα», προσφέροντάς την ως σφάγιο στο βωμό του ΔΝΤ. Ο Γ. Παπανδρέου ωστόσο εμφανίζεται όχι μόνον εντός Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό υπερασπιζόμενος την ολέθρια πολιτική του. Ελπίζω ότι δεν πείθει τους διεθνείς ακροατές του, όπως δεν έπεισε τους Ελληνες που συνέτριψαν το κόμμα του στις εκλογές του 2011.
Αλλά η αξιόπιστη κριτική δεν μπορεί να φορά παρωπίδες. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή που διαδέχθηκε την εξαντλημένη κυβέρνηση Σημίτη δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα τα οποία θα απέτρεπαν τον τραγικό εκτροχιασμό της οικονομίας σε πολύ πρώιμο στάδιο. Στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης αφέθηκαν τα πράγματα χαλαρά και οι Ελληνες έμεναν με την εντύπωση ότι από το κέρας της Αμάλθειας θα έρρεε μέλι και γάλα στο διηνεκές. Αντ’ αυτών έρρεαν δάνεια επί δανείων και η δημόσια σπατάλη, το διεφθαρμένο κράτος και οι πάσης φύσεως κομματικοί ουρακοτάγκοι είχαν ανεβεί στο δέντρο της εξουσίας και γεύονταν καρπούς. Στη δεύτερη φάση η ισχνή πλειοψηφία του ενός βουλευτή θα έπρεπε να είχε ξυπνήσει τον πρωθυπουργό, ώστε να έβαζε ως μοναδικό στόχο τη σωτηρία της πατρίδας. Ετσι κι αλλιώς η εξουσία ήταν «γραμμένη του χαμού».
Εκείνη τη στιγμή αρχίζει και η συνευθύνη του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος προκειμένου να έρθει ως παράκλητος συνοδευόμενος από τους δώδεκα κηπουρούς του, δεν δέχτηκε να συμβάλει στη σωτηρία της πατρίδας, στηρίζοντας τα αναγκαία μέτρα που πρότεινε ο Κ. Καραμανλής, λίγο πριν από την πλημμύρα που ο ίδιος θα διαχειριζόταν. Ατέρμονη πολιτική βλακεία.
Ωστόσο, εν αντιθέσει με το λαλίστατο Γ. Παπανδρέου, ο Κ. Καραμανλής, πρωθυπουργός μιας ολόκληρης επταετίας, ως άλλος μηνύων Αχιλλεύς, τηρεί αιδήμονα σιγή. Δικαίωμά του; Οχι. Ο πολιτικός οφείλει να αναλαμβάνει ενώπιον του λαού που τον τίμησε με το ανώτατο αξίωμα της χώρας τις ευθύνες του. Δεν μπορεί να τον περιφρονεί διά της σιωπής του. Κι είναι προκλητικό για τον Πολίτη να ακούει και να βλέπει πολιτικούς «αυλικούς» να ξιφουλκούν για να υπερασπιστούν εκείνον ο οποίος δεν βρίσκει επιχειρήματα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το έργο του. Κι είναι πολιτικά επονείδιστο να απαιτούν οι Ντ’ Αρντανιάν, της ελεεινής μορφής, να αναλάβει τις ευθύνες εκείνου ο νυν πρωθυπουργός, ο οποίος επιχειρεί να δώσει ζωή στα καμένα 2004-2011, μιας επταετίας που έφερε την Ελλάδα πενήντα χρόνια πίσω.