Ο Βενιζέλος κινδυνεύει να γίνει… σάντουιτς στη σύγκρουση Σαμαρά - Τσίπρα

Η αναμέτρηση δύο κόσμων, δύο κοσμοθεωριών, της δεξιάς και της αριστεράς, ανεβάζει κατακόρυφα τους τόνους, από τις πρώτες μέρες της νέας προεκλογικής αντιπαράθεσης και δημιουργεί την εντύπωση ότι οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα είναι μια από τις πιο σκληρές μάχες που δόθηκαν στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα της μάχης καλώντας την κεντροδεξιά σε συσπείρωση προκειμένου να μην  επέλθει στην εξουσία η αριστερά. Ταυτοχρόνως έθεσε το διπλό δίλλημα «δεξιά ή αριστερά, ευρώ ή δραχμή». Πολώνοντας το κλίμα, πρωτίστως επιχειρεί να πιέσει τους ψηφοφόρους του Καμμένου, της Ντόρας, του Καρατζαφέρη και του Μάνου. Παράλληλα, επιχειρεί να βγάλει το ΠΑΣΟΚ έξω από το κάδρο της αναμέτρησης, ελπίζοντας να κερδίσει και από αυτό ψηφοφόρους- εκείνους οι οποίοι παραδοσιακά κινούνται μεταξύ των κομμάτων εξουσίας. Αν η κυρία Μπακογιάννη επανακάμψει- έτσι δείχνουν τα πράγματα, η τάση συσπείρωσης της κεντροδεξιάς θα ενισχυθεί και η μάχη για την πρώτη θέση με ποσοστά υψηλότερα από εκείνα της 6ης Μαΐου θα δημιουργίες προσδοκίες εξουσίας, λειαίνοντας προσωπικές πίκρες και μικροδιαφορές. Τέτοιου είδους προοπτική, προκαλεί στη Συγγρού την πεποίθηση ότι η ΝΔ θα «σκουπίσει» την κεντροδεξιά πολυκατοικία. Ο Αλέξης Τσίπρας σήκωσε το γάντι που έριξε ο κ. Σαμαράς. Στην Κουμουνδούρου βλέπουν ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εκτός της μάχης «πρώτης γραμμής» σε αυτή την αναμέτρηση και προσπαθούν να στοιχίσουν πίσω από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ , την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο, καταλαμβάνοντας πολιτικά τη θέση που από το 1977 κατείχε το ΠΑΣΟΚ . Την ηγεμονική θέση στο χώρο της κεντροαριστεράς. Έχοντας αναπτύξει δυναμική, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα της αριστεράς που κατέθεσε κυβερνητικό πρόγραμμα και αυτό δείχνει να έλκει ψηφοφόρους πολλαπλάσιους των παλιών «συντρόφων». Ωστόσο η δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων με σύνθημα να σβηστεί το Μνημόνιο , εμφανίζεται να έχει δεξαμενή μικρότερη εκείνης της ΝΔ που προτάσσει σταθερά την ευρωπαϊκή προοπτική. Ιδιαιτέρως όταν αποκλείεται η προοπτική  συμπαράταξης στον άμεσο πολιτικό ορίζοντα. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, βρίσκονται μεταξύ «συμπληγάδων». Το ίδιο το κόμμα έχει απολέσει την αίγλη του, δύσκολα αναφέρονται σε αυτό με κολακευτικό λόγια ακόμα και τα ίδια τα στελέχη του, ο Βενιζέλος επιθυμεί να το αλλάξει εκ βάθρων, ενώ- την ίδια στιγμή, το προσωπικό, σοβαρό, πολιτικό του προφίλ είναι συνδεδεμένο με το Μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ διακηρύττει ότι βοήθησε για να σωθεί η χώρα και βρίσκει απέναντί του τη βιωματική σχέση που έχουν αποκτήσει με το Μνημόνιο οι Έλληνες.   Είναι η πρώτη στιγμή μετά από χρόνια, που το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει ελκυστικό σύνθημα, Δεν διεκδικεί μια από τις δύο πρώτες θέσεις, δεν διεκδικεί την εξουσία. Ρόλο μπορεί να παίξει μόνο ως συνεργαζόμενο κόμμα σε μια κυβέρνηση. Και αυτό το κάνει να κινδυνεύει να γίνει… σάντουιτς . Θέμης Δαγκλής