O Νίκος Χουντής στο Νewpost: «Τα νέα μέτρα θα είναι αναπόφευκτα με το πρόγραμμα λιτότητας»

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Βιτζηλαίο «Η πραγματική οικονομία, οι εργαζόμενοι και οι καταναλωτές δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα, όσο εφαρμόζεται η “θεραπεία Σοκ” του Μνημονίου» δηλώνει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής σε συνέντευξή του στο newpost.gr , τονίζοντας ότι τα νέα μέτρα θα είναι πάντα αναπόφευκτα όσο εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, με βάση τη λιτότητα. Ο κ. Χουντής αναφέρεται στις συγκρούσεις που θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ εάν ανέλθει στην εξουσία, μιλάει για το «ασφυκτικό πλαίσιο της Ε.Ε.» και το μέλλον της Ευρώπης. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο μιλούν για πρόοδο της Ελλάδας, με την ελληνική κυβέρνηση να είναι αισιόδοξη. Έχει αλλάξει το κλίμα στους διαδρόμους των Βρυξελλών; Επειδή στους «διαδρόμους των Βρυξελλών» νιώθω ότι δεν έχει αλλάξει το κλίμα ούτε για την Ελλάδα, αλλά ούτε και για την πορεία της Ευρωζώνης, ανέτρεξα στην πιο πρόσφατη αναφορά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα και συγκεκριμένα στη δεύτερη αναθεώρηση του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής, ώστε να σας δώσω μια, όσο το δυνατόν, πιο αντικειμενική εικόνα για την ελληνική οικονομία. Στο επίσημο αυτό κείμενο της Κομισιόν αναφέρεται ότι η ύφεση το τελευταίο τρίμηνο του 2012 ήταν χειρότερη απ’ ότι εκτιμούσαν κυβέρνηση και Τρόικα (στο 6.4% αντί για 6.0%), ότι η βιομηχανική παραγωγή, το εμπόριο και οι κατασκευές θα συνεχίζουν να μειώνονται και το 2013, οδηγώντας μαζί με τις μειώσεις σε κρατικές δαπάνες και ιδιωτική κατανάλωση, σε ύφεση το 2013 στο 4.2%, ότι τα κόκκινα δάνεια αυξήθηκαν το 2012 στο 24.2%, ότι οι καταθέσεις μπορεί να δείχνουν τάσεις αύξησης (γύρω στο 2%), αλλά βρίσκονται πολύ πίσω σε σχέση με τον Ιούλιο του 2012, οπότε μειώθηκαν γύρω στο 20%, καθώς επίσης ότι η δημοσιονομική κατάσταση για την περίοδο μετά το 2014 αποτιμάται ως «εγγενώς αβέβαιη». Πιστεύετε εσείς ότι το κλίμα έχει αλλάξει, ότι υπάρχει το λεγόμενο «φως στο τούνελ»; Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να έχει αλλάξει κάτι, όσον αφορά το ξεπούλημα της δημόσιας γης και περιουσίας, όπως συνέβη στον ΟΠΑΠ, στους αυτοκινητόδρομους, τώρα στη ΔΕΗ. Μπορεί όντως να έχει σταλεί ένα σαφές μήνυμα στα «αρπακτικά των αγορών», ότι η Ελλάδα πουλιέται κοψοχρονιά. Αλλά η πραγματική οικονομία, οι εργαζόμενοι και οι καταναλωτές δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα, όσο εφαρμόζεται η «θεραπεία Σοκ» του Μνημονίου, όσο κυβερνά μια κυβέρνηση πλήρως υποταγμένη στην εθνική και ευρωπαϊκή επιχειρηματική ολιγαρχία. Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κάνει λόγο για χρηματοδοτικό κενό ύψους 8 δισ. τη διετία 2015-2016. Το υπουργείο Οικονομικών είναι καθησυχαστικό. Είναι αναπόφευκτα τα νέα μέτρα; Τα νέα μέτρα θα είναι πάντα αναπόφευκτα, όσο εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, με βάση τη λιτότητα, η οποία οδηγεί σε ύφεση. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όσο υπάρχει ύφεση στην ελληνική οικονομία, τα περιθώρια της «αποτελεσματικότητας» των μέτρων θα περιορίζονται όλο και περισσότερο. Πολλοί κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχει ξεκάθαρη θέση στο ερώτημα "μέσα στο ευρώ με οποιοδήποτε τίμημα;". Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να «συστεγάσει» διαφορετικές απόψεις στο συγκεκριμένο ζήτημα; Θεωρώ ότι οι συνεδριακές μας αποφάσεις ως ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα συγκεκριμένες στο ερώτημα που μου θέσατε. Για μας, για τη ριζοσπαστική Αριστερά, αποτελεί προτεραιότητα η υπεράσπιση των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, όπως οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, η νεολαία, τα νέα κομμάτια της κοινωνίας που βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να πάρει σάρκα και οστά η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βάλει τέλος στην οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή. Πως; Με την απόλυτη και σαφή κατάργηση του Μνημονίου που γεννά ύφεση και ανεργία, που ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, που καταπατά την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Επομένως, για μας απόλυτη προτεραιότητα είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Γνωρίζουμε ότι αυτή η επιλογή θα μας οδηγήσει σε συγκρούσεις. Συγκρούσεις, πρώτα και κύρια, εντός συνόρων με την ολιγαρχία που επί δεκαετίες έχτιζε την περιουσία της εις βάρος των εργαζομένων με τις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, εις βάρος των καταναλωτών με την τεχνητή ακρίβεια των ολιγοπωλιακών ομίλων και εις βάρος του δημόσιου ταμείου, με τις συμβάσεις σκάνδαλα, με τα υπερτιμολογημένα δημόσια έργα. Συγκρούσεις, όμως, και με την ευρωπαϊκή ολιγαρχία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Συγκρούσεις με ένα σύστημα εξουσίας που επί τριάντα χρόνια έχει μάθει να βάζει τις αγορές, τα επιτόκια, τα κέρδη των επιχειρήσεων, πάνω από τους ευρωπαίους εργαζόμενους. Συγκρούσεις με τους δανειστές μας, που ενδέχεται να οδηγήσουν και σε απειλές και εκβιασμούς, πολιτικούς και οικονομικούς. Ο ελληνικός λαός με τους αγώνες του και τη μαχητικότητά του, μαζί με την Αριστερά, δεν υποκύπτει σε χυδαίους και ανιστόρητους εκβιασμούς, εδικά όταν διακυβεύεται η δυνατότητά του να ζει, όποιο και αν είναι το τίμημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατακρίνει την κυβέρνηση για «υποταγή» στους δανειστές. Εάν σχηματίσει κυβέρνηση στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, έχει δεσμευθεί για αλλαγή στάσης απέναντι σε Ε.Ε. και ΔΝΤ. Τι περιθώρια αντίδρασης θα έχει απέναντι στο ασφυκτικό πλαίσιο Βρυξελλών και Βερολίνου; Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα πιστεύω ότι καλύπτει και αυτό. Θα πρόσθετα, όμως, ότι όντως το ασφυκτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήδη αμφισβητείται από πολλούς και ακόμα ότι η γενίκευση της έμπρακτης αυτής αμφισβήτησής του είναι πολύ πιθανό να το συντρίψει. Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά αγωνίζεται για ένα άλλο πλαίσιο, για μια άλλη Ευρώπη, της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης. Έχετε γράψει σε άρθρο σας ότι «το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από ποια πολιτική πρόταση θα επικρατήσει». Πόσο μπορεί να αντέξει ακόμα η επικρατούσα λιτότητα που επιβάλλει η Γερμανία; Υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας μιας συμμαχίας των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου; Η πανευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας που επιβάλλουν τα πλεονασματικά κράτη μέλη της ΕΕ, υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, δεν έχει ως πρωταρχικό στόχο την έξοδο των ευρωπαϊκών οικονομιών από την κρίση που πλήττει την Ευρώπη. Πρωταρχικός τους στόχος είναι η έξοδος από την κρίση, με την ταυτόχρονη ενδυνάμωση της ισχύος του κεφαλαίου. Γι αυτό άλλωστε η κυρίαρχη απάντηση στην οικονομική κρίση, παρά την πλήρη αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, είναι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, περισσότερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περισσότερες παροχές και ενισχύσεις στους επιχειρηματίες. Αυτή η πολιτική, όμως, η πολιτική της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της λιτότητας, έχει και τα όριά της. Όρια που καθορίζονται από την πολιτική και κοινωνική δύναμη των ευρωπαϊκών δυνάμεων που θέλουν και αγωνίζονται για την επαναθεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάνω στις βάσεις της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της υπεράσπισης της δημοκρατίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συμπόρευση αυτών των δυνάμεων αποτελεί πλέον ιστορική αναγκαιότητα, όχι μόνο για να έχει κάποιο πολιτικό νόημα το πείραμα της Ενωμένης Ευρώπης, παρά τις ριζικές μας διαφωνίες για τη μορφή και τις λειτουργίες που έχει σήμερα, αλλά κυρίως για να σταματήσει η κοινωνική καταστροφή που συντελείται, κυρίως, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Το ΑΚΕΛ προτείνει την έξοδο της Κύπρου από την ευρωζώνη. Είναι διέξοδος για τη Λευκωσία η προοπτική αυτή ή μία χειρότερη «περιπέτεια» σε σχέση με το Μνημόνιο; Το ΑΚΕΛ προτείνει να αποφασίσει ο κυπριακός λαός με δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή της Κύπρου στην Ευρωζώνη. Η πρότασή του είναι τεκμηριωμένη και κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να βγάλει την Κύπρο από την τραγική μνημονιακή κατάσταση. Ο δρόμος του Μνημονίου γνωρίζουμε από την Ελλάδα που καταλήγει. Που καταλήγει, δηλαδή, στις χώρες που μπήκαν κάτω από την εποπτεία της Τρόικα Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αναζητούν εναλλακτικούς δρόμους. Δύσκολους σίγουρα. Με κόστος πολύ πιθανό. Αλλά και με ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.