Το "ράβε-ξήλωνε" μας έκανε απάνθρωπους‏, Ελένη Πετροπούλου

Είναι πασιφανές ότι τα τελευταία χρόνια η Τεχνική Εκπαίδευση βάλλεται από παντού, σαν να ήταν ένα ναρκοπέδιο στο οποίο η μια βόμβα σκάει μετά την άλλη, παρασέρνοντας με το ωστικό της κύμα αμέτρητους συνάδελφους και καταστρέφοντάς τους αλόγιστα τη ζωή.

Από καθαρή τύχη ή ενδεχομένως και ατυχία –μιας και αυτό θα φανεί στον τελικό απολογισμό της ζωής μου- υπηρετώ στην παρούσα φάση ως εκπαιδευτικός Γενικής Παιδείας. Τον τελευταίο χρόνο, λοιπόν, παρακολούθησα διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις να τεκταίνονται στην Τεχνική Εκπαίδευση. Αποκορύφωμά τους, όμως, αποτελεί ο εξαναγκασμός των μαθητών των

εσπερινών ΕΠΑΛ να παρακολουθήσουν και να βαθμολογηθούν σε μαθήματα γενικής παιδείας που στο παρελθόν είχαν παρακολουθήσει και στα οποία είχαν, εννοείται, βαθμολογηθεί ξανά, απλά και μόνο για να συμπληρώσουν ωράριο κάποιοι εκπαιδευτικοί γενικής παιδείας, ανάμεσα στους οποίους θα μπορούσα να βρεθώ ίσως και εγώ κάποια στιγμή. Φυσικό ακόλουθο ως εκ τούτου είναι ότι πολλοί από τους μαθητές που θα ήθελαν να φοιτήσουν σε ένα τέτοιο ΕΠΑΛ, να μην το αποτολμήσουν ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Τραγικά αποτελέσματα αυτού αποτελούν αφενός η δραματική μείωση του μαθητικού τους δυναμικού και αφετέρου το να βρίσκονται ξαφνικά αρκετοί συνάδελφοι της τεχνικής εκπαίδευσης υπεράριθμοι, εξαναγκαζόμενοι να μετακινηθούν ακόμη και σε μακρινές αποστάσεις εάν φυσικά είναι τυχεροί και υπάρχουν κάπου αλλού ώρες για αυτούς για να συμπληρώσουν το υποχρεωτικό τους ωράριο. Γιατί κάποιοι άλλοι λιγότερο τυχεροί, ίσως και να εξαναγκαστούν σε παραίτηση, εφόσον δεν “βγαίνουν” πια οικονομικά με τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, που καμιά φορά γίνονται ακόμη και σε διαφορετικές πόλεις από εκείνες όπου διαμένει η οικογένειά τους..

Και αναρωτιέμαι, λοιπόν. Πώς είναι δυνατόν, τη στιγμή μάλιστα που είμαστε αντίθετοι στην αξιολόγηση, να ζητάμε από τους μαθητές μας να αξιολογηθούν, όχι μία, αλλά δυο φορές για το ίδιο πράγμα, ακυρώνοντας ουσιαστικά την προηγούμενή τους αξιολόγηση; Είναι τόσο εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει, που ακόμα και ένα παιδί στο δημοτικό θα το καταλάβαινε. Και παρότι είναι τόσο εξωφρενικό, εφαρμόζεται αλά καρτ όπου μας βολεύει. Ας μην ξεχνάμε π.χ. το εξής: διδακτικές ενότητες που επαναλαμβάνονται σε βιβλία διαφόρων τάξεων δημοτικού- γυμνασίου δεν ξαναδιδάσκονται και αφαιρούνται από τη διδακτέα ύλη. Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο να ζητάμε από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι έχουν σαφώς πολύ σοβαρούς λόγους για να ξανακαθίσουν στα θρανία, να γυρίσουν χρόνια πίσω και να μάθουν για δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα;

Και καταλήγω εντέλει στο εξής ερώτημα: Γιατί κανείς από εμάς δεν αντέδρασε; Mήπως γιατί μας βολεύει; Μήπως τελικά δεν λειτουργούμε ως εκπαιδευτικοί, αλλά απλά σαν δημόσιοι υπάλληλοι, και υπηρετούμε σε ένα σχολείο που εξυπηρετεί τους εκπαιδευτικούς και όχι τους μαθητές; Μήπως η συμπλήρωση ωραρίου και οι δεύτερες αναθέσεις μας έκαναν να χάσουμε την ανθρωπιά μας ; Μήπως αυτό το ράβε - ξήλωνε που εφαρμόζει το υπουργείο για να καλύψει τις ανάγκες του και για το οποίο εμείς δεν έχουμε αντιδράσει μας καθιστά συνένοχους; Και τέλος πάντων, μέχρι πότε άλλα θα διδάσκουμε στα παιδιά και άλλα θα πράττουμε; Και πώς απαιτούμε από τα παιδιά να μας ακούν και να μας πιστεύουν, όταν εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις μας ακυρώνουμε όσα λέμε για το δίκιο, την αλήθεια, την άμιλλα, όταν και εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει σαρκοβόρα ζώα στη ζούγκλα της εκπαίδευσης;

Ναι! Είμαι συνένοχη σε αυτό το έγκλημα, γιατί έμεινα αμέτοχη τόσο καιρό . Μα το πρώτο βήμα για να λύσεις ένα πρόβλημα, είναι φυσικά να το αναγνωρίσεις.

Μήπως ήρθε η ώρα να το αναγνωρίσουμε, λοιπόν, και να κάνουμε επιτέλους αυτό το πρώτο βήμα….

Ελένη Πετροπούλου

Εκπαιδευτικός ΠΕ 04

Tags: Ελένη Πετροπούλουεκπαιδευτικόςτεχνική επαγγελματική εκπαίδευση Tweet

View the discussion thread.