Το Μνημόνιο κάνει (;) τα παιδιά μας gay. Ε και;

  Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του βουλευτή Γιάννη Μιχελογιαννάκη για τις απώτερες επιπτώσεις του Μνημονίου στις ζωές μας                              «Πέστε μου, σας παρακαλώ,  είναι τώρα ώρα να απασχολείτε τις  εργάτριες επί μήνες ολόκληρους για  το πώς αγαπούν και αγαπιούνται, για  το πώς να κορτάρουν και να  κορτάρονται; Και, εννοείται, πως  γίνονταν αυτά στο παρελθόν, πως γίνονται τώρα και πως θα γίνονται  στο μέλλον και μάλιστα στους διάφορους λαούς. Και αυτό, παρακαλώ, το ονομάζουν με καμάρι ιστορικό υλισμό. Τώρα ο νους και ο λογισμός των εργατριών πρέπει να  κατευθύνεται στην προλεταριακή  επανάσταση».                                                  Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, Συνομιλία με τον Λένιν για το γυναικείο ζήτημα      Η συγκυρία    Μια πρόχειρη αναζήτηση αρνήθηκε να μας αποκαλύψει αν ο σύντροφος Λένιν είχε αποφανθεί και περί της ομοφυλοφιλίας. Αλλά επειδή στην πολιτική δεν υπάρχει κενό, ο πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην ΔΗΜΑΡ και νυν... συνεργαζόμενος Μιχελογιαννάκης έσπευσε να το καλύψει. Πληροφορηθήκαμε, λοιπόν, ότι μια απ’ τις (δυσμενείς;) συνέπειες του Μνημονίου είναι ότι τα παιδιά μας (όχι τα κορίτσια: τα παιδιά) θα γίνουν μαζικά γκέι και οι γυναίκες θα μένουν ανύπαντρες (1). Αυτή η ανθρωπιστική καταστροφή θα επέλθει γιατί οι κανακάρηδες της ελληνικής οικογένειας θα μένουν περισσότερο με την οικογένειά τους, λόγω ανεργίας και ανέχειας, και κάπου στην πορεία θα εκθηλύνονται.    Η παραπάνω δήλωση μας μαθαίνει πολλά. Το πρώτο είναι πως υπάρχει -στα μυαλά διαφόρων, και όχι μόνο στου κυρίου Μιχελογιαννάκη- μια εγγενής σχέση ανάμεσα στο αν κάποιος εργάζεται και κουβαλάει το ψωμί της οικογένειας και στις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ο οικονομικά ανενεργός άντρας χάνει την αρρενοπώτητά του, εκθηλύνεται, γίνεται ...παθητικός. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ανεργία θα επηρεάσει μόνο τα ποσοστά ομοφυλοφιλίας των ανδρών. Έτσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα λεσβιές δεν υπάρχουν - σύμφωνα πάντα με το συλλογισμό. Η γυναικεία σεξουαλικότητα ορίζεται πλήρως απ’ την αναπαραγωγή και μερικές -προφανώς ντεμέκ- λεσβίες εμφανίζονται μόνο στο πορνό. Προφανώς, βάσει του όλου συλλογισμού, η ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικό δεινό, μια «ανωμαλία» στην ομαλή κοινωνική συμβίωση, η οποία στον συγκεκριμένο τομέα είναι ευθεία και αδιαμεσολάβητη αντανάκλαση της φύσης. Έτσι, το ιδανικό θα ήταν να εξαλειφθεί (πώς άραγε;), ή σε κάθε περίπτωση να εφαρμόζεται κάποιο σύστημα ποσόστωσης, ώστε να συγκρατούνται οι αριθμοί.    Και η διαχρονικότητα    Τα τελευταία χρόνια στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γίνει πολλές και χρήσιμες συζητήσεις για την προσφορότητα, την (τεράστια) δυναμική, αλλά και τα όρια του αντι-μνημονιακού μετώπου, ως κύριου άξονα συμμαχιών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό το κείμενο δεν σκοπεύει να ανοίξει το ζήτημα απ’ τη βάση του. Παρόλα αυτά, η θέση των έμφυλων (φεμινιστικών) διεκδικήσεων εντός του προγράμματος της Αριστεράς φαίνεται ιδιαίτερα επισφαλής. «Δεν υπάρχει καιρός