Στον εξώστη της ιστορίας

-Ρε πατέρα ! Γιατί είσαι εδώ; Γιατί ακούς στα μουλωχτά το ραδιόφωνο; Τι φοβάσαι; Τα παιδιά αυτά φωνάζουν –κατεβείτε όλοι στους δρόμους, ελάτε στο πολυτεχνείο-, γιατί δεν πας;

-Παιδί μου και τι θα γίνει αν με πιάσουν; Ποιος θα πάει στη δουλειά αύριο;

Ποιος θα σου φέρει ψωμί να φας; Να ήταν όλοι στους δρόμους , να πάω κι εγώ. Αλλά τώρα....

Και δεν πήγε εκείνο το βράδυ. Και δεν πήγε η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εκείνο το βράδυ. Κι αντί να πλημμυρίσει η Αθήνα από οργή , πλημμύρισε από στρατιώτες, τανκς,

αστυνομικούς και ασφαλίτες. Η θεσμική μαυρί-λα της εκτροπής σκέπασε μια από τις πιο φωτεινές νύκτες της νεώτερης ιστο-ρίας μας. Γιατί εκείνο το βράδυ κάποιοι λίγοι ,κυρίως νέοι, χόρεψαν στο παλ-κοσένηκο της ιστορίας ∙ οι πολλοί προτίμησαν την καθημερινή μελαγχολική θαλπωρή στα υπόγεια της ήττας. Και ύστερα κυνηγητό, διωγμοί ,η προδοσία της Κύπρου , η κατάρρευση. Ήρθε η ώρα της μεταπολίτευσης , η ώρα της χί-μαιρας .Ξεχάσαμε την μιζέρια μας ,την δουλοπρέπεια και την υποταγή μας κι ανοίξαμε τα φώτα της γιορτής και της επετείου.

Κι άρχισαν οι παράτες, τα προσκλητήρια, τα λουλούδια, οι παρελάσεις της φανφάρας, οι τεθλιμμένοι συγγενείς που διαγκωνίζονταν πάνω από τα ιμάτια των δήθεν δικαιωμένων νεκρών. Άρχισαν τα εμετικά «ήμουν κι εγώ εκεί».

Χαρά επίπλαστη, γιαλαντζί αγωνιστικότητα, μια χέουσα θλίψη και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές σιωπηλοί και απόμακροι «να σώσουν ό,τι γίνεται αν σώζεται». Τάχα δικαίωση με φούσκες μετοχές αντίστασης ,με εξαγορασμένες περγαμηνές , δύσοσμο πολιτικάντικο αλισβερίσι , μια γιορτή σπονδή στην τυμβωρυχία και τελικά «αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν».

Η πατίνα του χρόνου καμιά φορά κρύβει, εξωραΐζει, αποστεώνει, ξεραίνει τους χυμούς , ξεφτίζει τις «σημαίες». Η πατίνα του χρόνου καμιά φορά γκρεμίζει συμβολισμούς ,ανατρέπει μηνύματα, νοθεύει περιεχόμενα, αλλάζει νοήματα.

Όμως εμείς, τα μυρμηγκάκια του μεροδούλι-μεροφάι, οι πολλοί, είμαστε εδώ στις γραμμές μας και τα έχουμε ανάγκη τα πολυτεχνεία. Τα έχουμε ανάγκη γιατί μας ανοίγουν τις πόρτες της ψυχής, μας φέρνουν ξανά στα χείλη μας λέ-ξεις ξεχασμένες, απαγορευμένες από τη δικτατορία των συναλλαγών. Λέξεις που εγκυμονούν τα νέα «όχι» μας στους δρόμους της ανυπακοής, κόντρα σε αυτήν την ασχήμια που θρονιάστηκε για τα καλά στη ζωή μας, κόντρα στη μελαγχολία της διάψευσης.

Γιατί τελικά το έχουμε ανάγκη να σκαλίσουμε τις στάχτες της λήθης , να ξανανάψουμε τις εστίες της ιστορίας για να ζεστάνουμε αρχαία οράματα, να πειραματιστούμε στις νέες συνταγές της αξιοπρέπειας.

Γιατί τελικά το έχουμε ανάγκη να πολεμήσουμε αυτή την πολιτική κατάθλιψη που έχει σκεπάσει τις ζωές μας.

Το πολυτεχνείο μας, το «εδώ πολυτεχνείο» μας, είναι η αθωότητά μας που παραφυλάει στους τοίχους της παραμελημένης συνείδησης, ο απηνής διώ –κτης της παραίτησης ,η σκάλα που μας ανεβάζει πάλι στη σκηνή της συμμετο-χής, στην κιβωτό της ακεραιότητας.

Το πολυτεχνείο μας δεν είναι θυμιατήρι, δεν είναι κόλλυβο ,δεν είναι ρετρό αναδρομή ,ούτε απορρυπαντικό να καθαρίσει τους λεκέδες της ένοχης νιότης μας. Δυστυχώς χρόνια τώρα αυτή η κενού περιεχομένου «ανάπτυξη» έπαιξε με τις λέξεις, χαντάκωσε νοήματα, κόντυνε αναστήματα.

Η πονεμένη λέξη κατάληψη έγινε ρούχο βολικό και πολυφορεμένο, άγευστη καραμέλα, φθηνή προμετωπίδα ανύπαρκτων πολλές φορές αγώνων, θυσία στην ανάγκη της λούφας, μια ακόμα βόλτα στην εξοχή της απουσίας και της ήσσονος προσπάθειας. Αυτή η περήφανη λέξη που γεννήθηκε στα μαιευτήρια της Νομικής και του Πολυτεχνείου το ΄73 σε καιρούς σκοτεινούς και ζόρικους, πεθαίνει καθημερινά εκεί που την ευτελίζουν αιτήματα για ελεύθερους καφέ-δες στις σχολικές αίθουσες, λιγότερη εισπνοή κιμωλίας, πιο ηχηρά κουδούνια και ό,τι άλλο φαντασιώνεται ο χαβαλές, η αδιαφορία και η αμετροέπεια πολλές φορές της «εν υπνώσει» μαθητικής κοινότητας.

Το δικό μας πολυτεχνείο το φυλάμε καλά μέσα στην ψυχή μας ,στην καρδιά μας αλλά και στον νου μας.

Το είδαμε να ανδρώνεται και να θεριεύει αντιμετωπίζοντας γκλόμπς ,χαφιέδες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα ,κυνηγητά, κρατητήρια, φυλακές και βασανι –στήρια.

Το είδαμε να φωτίζει τα βήματά μας για μια πιο δίκαιη Ελλάδα , πιο δημοκρατική, πιο ανεξάρτητη. Και τώρα το βλέπουμε να γίνεται βορά στα νύχια των εκμεταλλευτών του και των απόντων.

Και το έχουμε όσο τίποτα ανάγκη το πολυτεχνείο μας, τα πολυτεχνεία μας.

Χρέος μας και ανάγκη μας να τα φυλάξουμε γερά στους κόρφους μας.

Είναι η ανάγκη της αντίστασης, η ανάγκη της ανατροπής της φθίνουσας πο –ρείας του δημόσιου σχολείου ,του δημόσιου λόγου, του δημόσιου χώρου.

Αυτή η ανάγκη του κοινού μας δρόμου στις ράγες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Για να αντιμετωπίσουμε τους αποκλεισμούς , την τοξικότητα των καθημερινών μας συναλλαγών ,να αγκαλιάσουμε τους Αμίρ, να προλά- βουμε τους ανεγκέφαλους , να προστατεύσουμε τους ανέστιους, να δυναμώσουμε τους αδύναμους.

Για να παρατήσουμε τα σαλόνια της ιδιώτευσης και της αδράνειας, να ξαναβγούμε στους εξώστες της ιστορίας.

Νίκος Σ. Παπαδόπουλοςhttp://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/special_edition_image/public/polytehneio_1973.jpg?itok=-60BqKeRhttp://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/medium/public/17807667_10154493398238379_7629566056223100778_o_1.jpg?itok=3IHc3OQfΆρθραΕτικέτες: Νίκος ΠαπαδόπουλοςΗ πατίνα του χρόνου καμιά φορά γκρεμίζει συμβολισμούς ,ανατρέπει μηνύματα, νοθεύει περιεχόμενα, αλλάζει νοήματα.